Wszystko co myślisz, że wiesz o Chinach jest błędne

Mamy obsesję na temat ich wzrostu, kiedy powinniśmy się martwić upadkiem?

BY MINXIN PEI | AUGUST 29, 2012

-----------------------------------------------

http://www.foreignpolicy.com/articles/2012/08/29/everything_you_think_you_know_about_china_is_wrong?page=0,0&wpisrc=obnetwork
Tłumaczenie
Przez ostatnie 40 lat, Amerykanie nie nadążają w rozpoznawaniu schyłkowych losów swoich zagranicznych rywali. W 1970 myśleli, że Związek Radziecki był wysoki na 10 stóp - choć korupcja i nieefektywność niszczyła organizm upadającego reżimu koministycznego.
W latach 1980, obawiali się, że Japonia wyprzedzi gospodarczo Stany Zjednoczone, ale mafijny kapitalizm spekulacyjny, szaleństwo i korupcja polityczna widoczne w całym 1980 roku doprowadziły do upadku gospodarki japońskiej w 1991 roku.

Czy taka sama dolegliwość zaatakowała Amerykanów, jeśli chodzi o Chiny?
Najnowsze wiadomości z Pekinu wskazują na słabnięcie i trwałe spowolnienie gospodarki
chińskiej,  ogromną ilość niesprzedanych towarów, rosnących złych kredytów,  załamanie na rynku nieruchomości, a także obłędną walkę o władzę na szczycie, w połączeniu z niekończącymi się politycznymi skandaliami.
Wiele czynników, które umacniały Chiny, takich jak wzrost demograficzny, lekceważenie dla środowiska, super tania siła robocza, i praktycznie nieograniczony dostęp do rynków zewnętrznych - zanikają.

Jednak podupadające bogactwo Chin nie jest zauważane przez amerykańskiej elity, a tym bardziej amerykańskie społeczeństwo.
Prezydent Barack Obama ze znacznie przereklamowanym; ogłoszonym w listopadzie
ubiegłego roku "zwrotem do Azji", liczy na dalszy wzrost Chin, a Pentagon zapowiedział, że do 2020 roku około 60 procent floty Marynarki Wojennej US będzie stacjonowało w regionie Azji i Pacyfiku.
Waszyngton rozważa również drogą morską wdrażania systemów antyrakietowych w Azji Wschodniej, co odzwierciedla obawy USA o rosnących możliwościach chińskich pocisków.

W połowie do 6 listopadowych amerykańskich wyborów prezydenckich, zarówno Demokraci jak i Republikanie podkreślalają dostrzeganie chińskiej siły zarówno na bezpieczeństwo narodowe jak  i znaczenie polityczne. Demokraci używają rosnącej potęgi gospodarczej Chin do wzywania zwiększenia inwestycji publicznych w dziedzinie edukacji i  zielonej technologii.
Pod koniec sierpnia, Center for American Progress i Centrum dla następnej generacji, dwa ewicowe think tanki, opublikowały raport prognozowania, że Chiny będą miały w 2030 roku 200 milionów absolwentów uczelni.Raport (który również ocenia rozwój Indii w tworzeniu kapitału ludzkiego),  maluje ponury obraz upadku USA i wymaga zdecydowanych działań.

Republikanie uzasadniają zwiększenie wydatków na obronę w erze wysokiego deficytu w części przez zamieszczenie prognoz, wg których zdolności militarne Chin będą rosły
tak jak gospodarka kraju.
Partia Republikańska, pod koniec sierpnia na Konwencji Narodowej, mówi: "W obliczu przyśpieszonej budowy siły militarnej Chin, Stany Zjednoczone i nasi sojusznicy muszą utrzymywać odpowiednie zdolności wojskowe, aby zniechęcić Chiny do agresywnych zachowań wobec swoich sąsiadów. "

Zwykli Amerykanie pozostają słabo poinformowani o Chinach i charakterze ich ekonomicznych wyzwań w nadchodzących dziesięcioleciach.Obecne spowolnienie gospodarcze w Pekinie nie jest ani cykliczne, ani wynikiem słabego popytu zewnętrznego na chińskie towary.
Gospodarcze bolączki Chin są bardziej zakorzenione w apodyktycznym państwie trwoniącym kapitał,  wypieraniem sektora prywatnego, ogólnoustrojową nieskutecznością i brakiem innowacji, drapieżnością elit rządzących zainteresowanych wyłącznie wzbogacaniem się i utrwaleniem jej przywilejów, żałośnie słabo rozwiniętym sektorze finansowym, oraz rosnącą presją ekologiczną i demograficzną.
Jednak nawet dla tych, którzy uważają. że w Chinach nie przeważa rozsądek,
widoczne jest to, że choć Chiny weszły w trudny okres, fundamenty pozostają mocne.

Postrzeganie Chin jako silnych i nachalnych spowodowane jest ich własną polityką. Rządząca Komunistyczna Partia Chin nadal wykorzystują nacjonalistyczne nastroje aby wzmocnić swoją wiarygodność jako obrońca honoru narodowego Chin. Chińskie państwowe media i podręczniki historii karmią taką dietą mlode pokolenie, poprzez zniekształcanie faktów, kłamstwa  i nacjonalistyczne mity, przez które łatwo jest sprowokować antyzachodnie lub anty-japońskie nastroje. Jeszcze bardziej niepokojące jest bezkompromisowa postawa Pekinu dotyczącer sporów terytorialnych z kluczowymi amerykańskimi sojusznikami azjatyckimi, takimi jak Japonia i Filipiny.R
Ryzyko, że sporny wokół terytoriów morskich, zwłaszcza na Morzu Południowochińskim, mogą doprowadzić do prawdziwego konfliktu zbrojnego sprawia, że wielu w Stanach Zjednoczonych uważa, iż nie mogą one zawieść jako sojusznicy przeciwko Chinom.

Niestety, różnica między amerykańskim postrzeganiem chińskiej siły i rzeczywistością chińskiej słabości ma realne negatywne konsekwencje. Pekin będzie używał  retoryki i wzmocnienia postawy obronnej USA w Azji Wschodniej jako żelazny dowód nieżyczliwości Waszyngtonu.
Komunistyczna Partia będzie winić USA za swoje trudności gospodarcze i niepowodzenia dyplomatyczne.
Ksenofobia może stać się atutem w walce reżimu o przetrwanie w ciężkich czasach. Wielu Chińczyków już utrzymuje, że Stany Zjednoczone odpowiadają za ostatnią eskalację sporu
na  South China Sea i myśli, że USA prowokują Hanoi i Manilę do konfrontacji.

Najbardziej wtórnym efektem tej rozbieżnej oceny jest utrata szansy zarówno do przemyślenia polityki USA/Chiny jak  i przygotowania ewentualnych zmian trajektorii polityki Chin w najbliższych dwóch dekadach. Głównym filarem polityki Waszyngtonu wobec Chin
jest kontynuacja status quo, świat, w którym Komunistyczna Partia rządzi przez dziesięciolecia. Podobne założenia opierały politykę Waszyngtonu wobec byłego Związku Radzieckiego, czy Indonezji Suharto, a ostatnio Hosniego Mubaraka w Egipcie czy  Muammara al-Kadafiego Libii.
Zdyskontowanie prawdopodobieństwa zmiany reżimu w pozornie niezniszczalnej autokracji stało się zakorzenionym nawykiem  w Waszyngtonie.

Stany Zjednoczone powinny ponownie ocenić podstawowe założenia swojej polityki wobec Chin i poważnie rozważyć alternatywną strategię, opartą na założeniu spadku chińskiej siły i wzrostu,  prawdopodobieństwie nieoczekiwanej transformacji demokratycznej w najbliższych dwóch dekadach.
Jeżeli taka zmiana przyjdzie, geopolityczny krajobraz Azji przekształci się nie do poznania, północnokoreański reżim upadnie z dnia na dzień, a Półwysep Koreański byłoby zjednoczony. Regionalna fala demokratycznych przemian obali komunistyczne reżimy w Wietnamie i Laosie.Największym i najważniejszym nieznanym, są jednak same Chiny.

Czy słaby lub osłabieny kraj o ludności 1,3 miliardów może pokojowo przejść do demokracji?

Oczywiście jest zbyt wcześnie, aby pisać o braku zdolności Komunistycznej Partii do adaptacji i odnowy. Chiny mogą za kilka lat z hukiem cofnąć sie, a Stany Zjednoczone nie powinny ignorować tej możliwości.
Upadku tej partii nie można wykluczyć, a obecne objawy kłopotów w Chinach dostarczyły bezcennych wskazówek na wysokie prawdopodobieństwo zasadniczych zmian.
Politycy amerykańscy popełnieniliby błąd strategiczny o historycznym znaczeniu w przypadku pominięcia tych faktów lub błędną ich interpretację.