Po prostu w i e m ...(3)

W końcu roku 1983 wygrywam w komisji odwoławczej sprawę o przywrócenie mnie do pracy, ale o odrzucenie werdyktu natychmiast wnosi do sądu pracy pracodawca - RSW „Prasa - Książka- Ruch”. Przed ostateczną rozprawą spotykam się z mecenasem Wiesławem J., który w tamtych trudnych dla nas czasach bezinteresownie bronił zwalnianych z pracy dziennikarzy. Widzimy się u jego znajomych... Później mam jechać na Żoliborz na inne spotkanie towarzyskie.

Wychodząc telefonuję: - Będę za pół godziny - mówię, a gdy wypowiadam te słowa, to nakłada się na nie bezgłośne, słyszalne tylko w mojej świadomości zaprzeczenie: „ - NIE będziesz!” - A to co? Czyżbym słyszała myśli podsłuchującego? - zastanawiam się, ponieważ rozmowy - zwłaszcza z aparatu właściciela mieszkania - były w tym czasie bez wątpienia podsłuchiwane. - Co za niesamowite złudzenie – myślę - co za brednie rodzą się w mojej własnej głowie!

Żegnam się, wychodzę, wsiadam do samochodu, ale słowa „ - Nie będziesz!” męczą mnie w drodze.
Co to znaczy: „- Nie będziesz...” zastanawiam się jadąc Wisłostradą w kierunku Żoliborza. Samochód został niedawno dokładnie naprawiony, jest teraz w jak najlepszym stanie, niby dlaczego miałabym nie dojechać... - rozważam sytuację, a w mojej świadomości pojawia się dziwnie sformułowana słowna odpowiedź: „ - Może być wypadek...” - Co za bzdury - myślę - i co też znaczy „...może być”. Odrzucam tę myśl, nie chcę nawet rozważać takiej ewentualności. Jeżdżę dobrze i roztropnie, w życiu nie miałam dotąd żadnego wypadku, niby dlaczego miałby się zdarzyć właśnie dzisiaj?

Przy zjeździe do Placu Komuny Paryskiej czuję przymus zjechania z Wisłostrady. Mam wrażenie, jakby ktoś wyrywał mi z rąk kierownicę: - Zakręć tutaj, możesz odwiedzić Hanię - słyszę sformułowaną słowami propozycję. Chwytam kierownicę mocniej, prostuję i dalej jadę przed siebie. - Nie mam do Hani w ogóle żadnej sprawy - odpowiadam sama sobie, niepokojom i wewnętrznemu głosowi. W kierunku Marymontu zjeżdżam jak zwykle przez Gwiaździstą. Następnie - wjeżdżam w Potocką. Zamierzam nieco dalej skręcić w ulicę Juliusza Słowackiego i dalej Marymoncką. Po drodze mijam usytuowaną po lewej stronie stację benzynową u zbiegu Potockiej i Gdańskiej. Stoi przy niej kolejka złożona z kilkudziesięciu samochodów - normalny widok w tamtych czasach.

„- Stań tutaj po benzynę!” - słyszę polecenie. - Po co? - odpowiadam wewnętrznemu głosowi - przecież mam sporo benzyny w baku, a poza tym już jestem spóźniona. Mijam kolejkę, jadę kilkunastometrowym łącznikiem w prawo i chcę  skręcić w lewo, w ulicę Gdańską. Powinnam tam wjechać na prawy pas jezdni, za autobus, który stoi na lewym pasie. Teraz wewnętrzny głos milknie, za to pojawia się obraz. Mały odcinek ulicy Gdańskiej, ten w który zamierzam wjechać, a który dzieli mnie od skrętu w prawo w Słowackiego, zmienia się w czarny tunel, może taki jak w widzeniach osób, które znalazły się w stanie śmierci klinicznej. To jednak robi na mnie wrażenie. Wreszcie w i e m, że nie ma mowy o dalszym lekceważeniu ostrzeżeń.

Zatrzymuję samochód przed zakrętem.
Czekam. Mam nadzieję, że ktoś jadący z Gdańskiej wjedzie w czarny tunel przede mną. Ale z prawej nikt nie nadjeżdża, za to za sobą słyszę trąbienie. Cóż. Ruszam, ponaglana przez zniecierpliwionych kierowców. Wjeżdżam w tę czerń. Na lewym pasie, tym bliżej stacji benzynowej dalej stoi autobus. Będzie jechał prosto - w Stołeczną - albo skręcał w lewo. Znalazłam się między autobusem, a prostopadłymi w stosunku do jezdni ochronnymi siatkami, które dzielą potrójne albo nawet poczwórne tory tramwajowe. Przede mną stoi biała skoda. Bacznie obserwuję co się dzieje naokoło. Czekamy na zielone światło. „ - Jest bardzo niebezpiecznie...” - słyszę słowne, ale bezgłośne ostrzeżenie i tym razem wierzę bez zastrzeżeń.

Zapala się dla nas zielone światło. Biała skoda rusza powoli, nagle gwałtownie przyspiesza po czym znika mi z oczu. Ja stoję. Ani drgnę. Po prostu w i e m, że nie wolno mi przetoczyć samochodu nawet o centymetr. Rusza autobus, ten z lewej, toczy się powoli, ja stoję. Mijają sekundy, nic się nie dzieje, już myślę o włączeniu pierwszego biegu. I wtedy wydarza się coś dziwnego - bok autobusu zaczyna zbliżać się do mojej twarzy. Jest coraz bliżej i bliżej, za chwilę pogładzi mnie po policzku... słyszę łomot, autobus uderza w bok mojego małego samochodu. - O Boże! Tu naprawdę jest niebezpiecznie - myślę, słyszę chrzest blachy, autobus ciągnie mnie za lewy błotnik, pchając w prawą stronę, gdzie pojawia się kolejne niebezpieczeństwo: prostopadle ustawiona rama metalowej siatki. Autobus nasuwa auto na tę najbliższą ramę... Jeżeli nie wjadę na tory, siatka może zgnieść albo przeciąć na pół małego fiata, dokładnie na wysokości mojego siedzenia. Mam na sobie nową garsonkę. Nie myślę o sobie, tylko, że szkoda garsonki i to ratuje mnie przed histerią. Jeszcze moment i... samochód zatrzymuje się na torach tramwajowych, pomiędzy siatkami. Gdybym wcześniej ruszyła, gdybym przejechała choć kilka centymetrów, auto zostałoby dobite do siatki albo przecięte jej prostopadłą ramą. A tak – zupełnie nic, tylko rozwalone lewe koło i bagażnik, oraz naruszony próg. Samochód do remontu.

Każda chwila, każdy metr tej podróży pozostanie na zawsze w mojej pamięci.

I znów stoimy, tym razem na torach tramwajowych między siatkami. Autobus po lewej, ja po prawej, teraz dzieli nas jeszcze siatka.... Wraca do nas, w akcie solidarności, właściciel białej skody, twarz ma teraz białą jak jego samochód. Opowiada, że gdy zobaczył z lewej strony jadący na niego tramwaj, wyrwał do przodu i to go uratowało. No, to rozumiem co się stało. W autobus, który ruszył i przecinał tory, od lewej strony uderzył tramwaj. My na pewno mieliśmy światło zielone, motorniczy tramwaju tłumaczył, że on także miał sygnał wolnego przejazdu. Wierzę mu. Wszystko wskazuje na to, że to była sprawa sygnalizacji. Tyle, że on nie miał żadnych świadków, bo kto z pasażerów śledzi sygnały świetlne dla tramwaju, prawda?
Oczywiście nie dojechałam na to spotkanie.

Do dzisiaj zastanawiam się co to było... Kto zapowiadał: „ - Nie będziesz!”? Kto sugerował: „...może być wypadek!”? Bo istotnie - mógł być, ale nie musiał, gdybym tych słów od początku nie zlekceważyła. A może były to dwa różne głosy, ten, który życzył mi żebym nie dojechała i drugi, który przestrzegał, dawał zbawienne wskazówki, nakazywał odwiedzić prawie nieznaną Hanię, stanąć po benzynę, wreszcie postraszył czarnym tunelem za autobusem? Może jakaś właściwość mojego umysłu pozwoliła mi usłyszeć przekazaną telefonicznym kablem niechętną myśl podsłuchującego nas oficera? A może były to wojskowe eksperymenty? Rodzaj „cyfrowego anioła” który - dajmy na to - zainstalowano w moim samochodzie i sprawdzano jak będę reagować na wydawane mojej podświadomości polecenia? Albo było jeszcze inaczej - może ludzkiej technice przeciwstawiały się siły duchowe? Anioł Stróż, albo mój Ojciec, jak zwykle spieszący mi z pomocą...

Z wypadku wyszłam cało, a wyzwania podejmuję chętnie. Poza tym - od dawna nie boję się śmierci - kilka już razy porządkowałam swoje sprawy i w razie potrzeby potrafiłabym pójść na śmierć „jak kamień przez Boga rzucony na szaniec” Sprawę w sądzie wygrałam, ale zatrudniono mnie w zupełnie innej redakcji. Też nie na długo...