Jeszcze o rocznicy 4-tego czerwca

W zasadzie nigdy nie pisałem o osobistym udziale w wydarzeniach historycznych, o swojej niejako prywatnej o nich wiedzy ale czytając artykuły o 20 rocznicy “nocnej zmiany” pomyślałem sobie, że czas jest trochę o tym powiedzieć.
Otóż Olszewski stał wobec tego samego dylematy wobec którego staliśmy i my młodzi gniewni z Solidarności w 1981 roku i niemożność jego rozwiązania powodowała wrażenie pewnego braku śmiałości w działaniu, wrażenie braku skuteczności politycznej, zamknięcia polityki w gabinecie. Stąd wrażenie anachroniczności jego działań.

Olszewski zdawał sobie sprawę, że po to by móc dokonać śmiałych zmian w Polsce potrzebuje kadry działaczy, którzy później przekształcą się w kadrę urzędniczą nowej RP.
Zostało to nawet wyliczone że potrzeba ta to ok 105 tyś ludzi. Okazało się, że tzw obóz niepodległosciowy może w tym czasie dysponować nieledwie ułamkiem potrzebnej kadry.
Sytuacja zmieniła się od 1981 roku tylko na gorsze bo wielka ilość młodych osób z naszego obozu wyemigrowała. Było o ich mniej niż w czasie Solidarności!

W 81 roku rozważaliśmy ze znajomymi działaczami Solidarności, niskiego co prawda szczebla, ale bardzo bojowymi sens takiego rozhuśtania sytuacji politycznej w Polsce, by doprowadzić do rewolucji. Wiedzieliśmy już wtedy, ze interwencja Rosyjska jest nie możliwa, że mamy “geopolityczne okienko” na powstanie narodowe. Wiedzieliśmy również, ze możemy rozniecić konflikt społeczny i do powstania doprowadzić, ale co później. Gdy zastanawialiśmy się nad ewentualnym powołaniem administracji nowego państwa to stanęliśmy wobec okropnej mizeri kadrowej. Np w Stalowej Woli wśród działaczy a więc bez “członków koniunkturalnych” można było liczyć na jedną osobę z wyższym wykształceniem prawniczym, w Rawie Mazowieckie nie było nikogo, kto mógłby zorganizować administrację, w Działdowie też. Koledzy, którzy interesowali się innymi miastami mówili to samo.

Natomiast w Warszawie było to zaledwie kilka osób, bo nie liczyliśmy za swoich nikogo z tzw “Kuroniady”. A co z sądownictwem, co z prokuratorami, skąd wziąć rzetelnych notariuszy. Dalej nowe administracje spółdzielni mieszkaniowych - największego i w zasadzie podstawowego ówcześnie zasobu kapitałowego w Polsce, bez uruchomienia którego nie można było zbudować sytemu gospodarki rynkowej, ale też nie można było narazić tych zasobów na ryzyko ich splajtowania.

W końcu doszliśmy do przekonania, że nawet jeśli nawet zrobimy rewolucję i ją przeżyjemy, to jedynym jej efektem będzie to, iż sami wejdziemy na świecznik a w praktyce będziemy musieli korzystać z w sumie rosyjskiej kadry. Co ta kadra wnet z nami by zrobiła, to łatwo mogliśmy zgadnąć. W rezultacie doszliśmy do przekonania, że to nie ma sensu, bo się nie może udać a jedynie co zrobimy to ujawnimy wszystkie siły patriotyczne, które będą mogły być przez naszych ruskich zniszczone - a to może nas zostawić we Wschodniej Europie na wieki.
Piszę tu o swoich doświadczeniach a nie o doświadczenia rządu Olszewskiego, bo wiem że identyczne przesłanki powodowały również i nim w 1992 roku. Stąd ten brak pozorny brak śmiałości czy rozmachu w jego działaniach - rozmachu charakterystycznego w tym czasie dla J.Kaczyńskiego.
Chcę tylko przy tej okazji zwrócić uwagę na jedną rzecz - otóż transmisję telewizyjną z nocnej zmiany, którą zarządził Romaszewski będący ówcześnie szefem Radiokomitetu oglądało prawie 7 mln ludzi - czyli tyle, ile teraz głosuje na PIS. Olszewski zaś sam nigdy nie miał poparcia większego niż ok 8% co przekłada się na ok 2-2,5 mln elektoratu. Można więc powiedzieć, ze jego polityka była bardzo skuteczna, bo zwiększyła liczebność naszej formacji 3-krotnie.
To bardzo dużo i dzięki temu w 2005 roku PiS mógł już sformować kompletny rząd, czym zdumiał i zaskoczył Salon - dawną Kuroniadę.
Teraz też rośniemy w siłę choć może nieco wolniej ale rośniemy z ziarna rzuconego przez Olszewskiego - bo było świetne ziarno.