Marsz TRWAM we Wrocławiu - relacja Sosenki

Dostrzegłam w oddali tłum z flagami i mimowolnie rozkleiłam się na myśl, że we własnym kraju muszę domagać się prawa do polskich mediów. W końcu odkrywczo  stwierdziłam, że nic nowego, tylko po prostu przypadło domagać się o to kolejnemu pokoleniu, właśnie mojemu.

Pogoda we Wrocławiu była akurat ohydna. Deszcz ze śniegiem i wszelkie towarzyszące temu atrakcje. Zmarzliśmy porządnie, czekając na grupę uczestniczącą w Mszy w kościele pw. Bożego Ciała. Wymarsz planowano na godz. 16, tak głosiły wszelkie komunikaty, ale około 16 z kościoła dobiegły dopiero pieśni na Ofiarowanie. Hm. Wpół do piątej ruszyliśmy, z ulgą, ale alarm okazał się fałszywy. Stanęliśmy.  Zrobiło się zimno, więc ktoś w końcu spontanicznie ruszył tą samą drogą: znowu stać! Powiedziono nas w końcu w stronę pomnika króla Bolesława Chrobrego. Przystanęłam sobie za jakimś transparentem. Orzekłam: „Dobra osłona przed wiatrem, pięć osób osłoni!” i obie z tragarzem parsknęłyśmy śmiechem. Inny transparent też był ładny, gdyż był ozdobiony podobizną rodziny i głosił: „TU IDĄ DZIECIOROBY”. Tymczasem pod pomnikiem ktoś gadał do mikrofonu, niestety, trochę za długo jak na tę pogodę, toteż na tyłach rozmawiało się o wszystkim i śmiało. Jeden pan np. opowiadał, że szedł pieszo z Lourdes do Fatimy przez Santiago i zbierał od ludzi krzyże. Szedł dwa miesiące. Widziałam też Starego Wiarusa, Starego Harcmistrza, dwie Wiejskie Babki w wieku gimnazjalnym, każda w krakowskiej chuścinie na głowie i wielu młodych mężczyzn z gatunku tych, którzy mogą przylać napastnikowi drzewcem flagi. Starsi cieszyli się, że widzą młodych, a młodzi, że są wśród starszych. Babcie z wnukami, synowie z matkami, pełen wybór. Dużo moheru, to i zrobiło się ciepło.

Wreszcie okazało się, że zgoda na marsz podobno od godz. 17. Środkiem drogi przedefilował wnet dumnie transparent Śląska Wrocław. Wystartowaliśmy raźno i my. Stopy miałam już sztywne jak z drewna, a na karku zimne okłady z przemoczonej kurtki. Iść czy nie iść, no, wytrzymałam już tyle ciemnych i zamkniętych stacji kolejowych po 22.00, ze śniegiem w butach, różnica niewielka.  Ze śpiewem i pogodnymi lub mniej pogodnymi hasłami na ustach przeszliśmy do placu Dominikańskiego. Tam przystanek i minuta ciszy za Ofiary Smoleńska. Potem znowu gadanie przez mikrofon… za dużo tego gadania. Marzliśmy. – Fajnie tak sobie stać w biały dzień na środku skrzyżowania na Dominikańskim! – filozofował pogodnie stojący z tyłu pan. Natomiast mijając ul. Świdnicką, tłum chóralnie wyraził swój stosunek do obecnego rządu. Popatrzyłam na kamienicę: „Więcej pieniędzy na emeryturze!” – głosiła tablica nad drzwiami. Popatrzyłyśmy na siebie z jedną panią obok i ryknęłyśmy śmiechem.

Pod koniec minęliśmy siedzibę jednej gazety, wysyłając w tę stronę komunikat, iż nie uważamy jej przekazu za wiarygodny. Za chwilę ktoś z gapiów, w odpowiedź na hasło wolnych mediów stwierdził ironicznie: a ja chcę jedzenia dla Afryki. Myślę, że wysłał ten komunikat do właściwych ludzi, albowiem w naszym kościele bez przerwy są zbiórki na misje i szkoły dla Murzyniątek, bez durnych haseł: „a my was popieramy bez względu na kolor skóry, wiek, płeć i stopień niepełnosprawności, fryzurę, upodobania kulinarne i ulubioną gumę do żucia”. A dzieci przecież się uczą i przysyłają nam modlitwę i pozdrowienia ze swojej Afryki.

A teraz finisz. W Rynku zaświeciło słońce. Trochęśmy pośpiewali, niestety, zaraz ktoś wszedł na mównicę. Program partyjny już mnie mniej interesował. Zanim zresztą ruszył, straciliśmy czas, cofając się o kilka kroków, rozchodząc „w 4 strony świata”, tworząc krąg itd. Wszystko to niby potrzebne dla lepszej akustyki, ale ludzie się niecierpliwili. Wystartowałam do tramwaju, który zresztą zaraz przyjechał. Pasażerowie wsiadali, wysiadali. Z biegiem czasu zostało nas już niewielu. Po każdej stronie wagonu widać było pasażerów, siedzących w zamyśleniu każdy nad zwiniętą flagą opartą o okno.  

(relacja Sosenki)