O Bolku, co jak Chrystus, po wodzie chodził.

Z zatroskaniem prawdziwym zauważyłem, że nasza rzeczywistość zaczyna się składać z bytów pozornych i generalnie mówiąc – ułudy, zastępującej twarde tu i teraz.

Nie, żebym miał jakieś pretensje, a nawet zastrzeżenia – Boże broń!
 
Ja już tylko niekoniecznie nadążam za czytaniem, słuchaniem  i oglądaniem tej fantastyki, co to ją mejnstrim produkuje taśmowo.
 
Pół biedy, że Bolek dalej rozpaczliwie walczy o prawo do popularyzowania swojej wersji konstruktywnej współpracy z legalną władzą, trzymając się płota, a konkretnie – przez płot skakania, majacząc przy tym o bracie bliźniaku, co jest wytłumaczalne, bo on ma na punkcie  bliźniaków nie od dziś obsesję.
 
Nijak nie chce zaakceptować wariantu, że go z motorówki wojskowej wydesantowali.

Ponieważ Bolek jest narodowe dobro, to ja mam dla dobra wspólnego propozycję kompromisową:
 
uznajmy, że on (pardon – ON) do tej stoczni, jak Chrystus przez wodę przeszedł.
 
Powinien się zgodzić, bo Chrystusowi przez płot by skakać nie wypadało, a od Bolka, to nawet nie każdy Chrystus może być większy – no, może ten ze Świebodzina.
 
No dobra – to nie Bolek, jak Chrystus, a Chrystus, jak Bolek po wodzie chodził – ale to już naprawdę najdalej posunięty kompromis, na który mogę, nomen omen, pójść.
 
Tylko żeby sobie Bolek nie przypomniał, że nie tylko bliźniaka ma, ale Bogiem a prawdą, to ich w domu trojaczki były i jak jeden siedział na komendzie, drugi w stoczni, to trzeci  się domem zajmował, bo wtedy, chryja murowana.