Polskie gwarancje dla Izraela

 

Oczywiście, nie mam na myśli ani stanowiska oficjalnego rządu, ani sejmowiska przy ulicy Wiejskiej, ani też stanowiska - słynącego od niedawna z postawy służebnej wobec Niemców – wiadomego ministra, tylko opinię obywatelską, która i wbrew wszelkim pozorom jest ważna, wziąwszy pod uwagę przyrodzoną łatwość Polaków do rozpędzania – koniec końców -  watah uzurpujących sobie władzę nad nimi.

 

Ponieważ jednak „wszyscy” nie mogą na raz wyrazić swojej opinii, przywłaszczę sobie, na potrzeby tej wypowiedzi, prerogatywy „vox populi”, a przynajmniej jego części konserwatywno-katolickiej, z którą się identyfikuję.

 

Rozpocznę więc od Iranu. Nie znam zamiarów tego państwa, gdyż znane mi są przypadki manipulacji informacją – vide broń masowego rażenia śp. Saddama Husseina. Co do problematyki używania energii atomowej do celów cywilnych: Iran ma do tego niezaprzeczalne i bezdyskusyjne prawo. Czy prawdziwa jest niechęć Iranu do Izraela i faktycznie prezydent Mahmud Ahmadineżad chce zniszczyć Izrael – jest to możliwe, ale niekoniecznie, gdyż jak już wspomniałem, nie takie manipulacje na plazmie się odgrywały.

 

Co do Izraela. Polska, konserwatywna i katolicka opinia publiczna, jest skłonna uznać prawo Izraela do posiadania własnego państwa i jego obrony wszelkimi, dostępnymi środkami (także takimi, których oficjalnie Izrael, w piaskach Negewu nie posiada) a także i co więcej udzielić Izraelowi gwarancji przyjęcia ewentualnych uchodźców cywilnych, zagrożonych ostrzałem broni konwencjonalnych i – nie daj B-że – jądrowych.

Powyższa opinia jest natury politycznej i wynika z wielowiekowej tradycji historycznej, udzielania przez Rzeczypospolitą schronienia Izraelowi, na Jej ziemiach.

 

Jako decyzja polityczna, jest jednak obwarowana zastrzeżeniami, wynikającymi z przypadków nieprawidłowej interpretacji prawa gościnności i azylu: 

 

Tak więc, mając w pamięci, iż w pokoleniach poprzednich Izrael wywiązywał się ze swych obowiązków ochranianego i pod wspólny dach przyjętego, zraszając krwią swoją ziemie Rzeczypospolitej w Jej obronie oraz przyczynił się bezsprzecznie do wspólnego rozwoju materialnego i kulturowego, dając z siebie wielu wybitnych Polaków, tak w pokoleniach ostatnich, aktywnych od roku 1939-go do dnia dzisiejszego, dał wiele przykładów niewdzięczności, przykładając rękę do zbrodni komunistycznych, niszczenia dorobku kultury, zakłamania historii i rzeczywistości, nachalnego propagowania marksizmu kulturowego oraz do zachowania w Polsce do dziś – przykrytego fasadą demokracji i wolności - systemu podległości od sąsiadów.

 

Ponieważ jako konserwatysta i katolik nie uznaję zasady odpowiedzialności zbiorowej, oczekuję do tej – przeważającej jak sądzę – części społeczeństwa polskiego, pochodzącej od Izraela, zajęcia zdecydowanego stanowiska wobec antypolskiej kampanii, manifestującej się coraz częstszymi przypadkami przypisywania Polakom zbrodni niemieckich, nazywania niemieckich obozów zagłady: polskimi; wobec  pojawiających się żądań ogromnych rewindykacji majątkowych. Podobnie, oczekuję zajęcia zdecydowanego stanowiska wobec agresywnych działań w historiografii, publicystyce i sztuce, zakłamujących rzeczywistość i propagujących  destrukcyjny marksizm kulturowy.

 

Do otwartej dyskusji pozostawiam kwestię, czy powyższe oczekiwania są wygórowane, czy umiarkowane – pewne jest to, że bez ich uregulowania ponowne przyjęcie Izraela pod ochronę Rzeczypospolitej będzie poważnie utrudnione. A przynajmniej przyjęcie staropolskie -  z otwartymi ramionami.

 

Ceterum censeo Conventum esse delendum.

Marek Stefan Szmidt vel StefanDetko