Oto mamy rząd naszych marzeń

  A przynajmniej marzeń zwolenników status quo, pragnących, by wszystko było tak samo jak za pierwszej kadencji Tuska jako premiera.. Można uznać, że do ich grona należeli wszyscy ci co głosowali w październiku na PO, PSL oraz SLD - razem ok. 60% elektoratu. Skład nowego rządu jest podany /TUTAJ/. Widać wyraźnie, że cokolwiek by nie powiedział w jutrzejszym expose Donald Tusk - nie należy oczekiwać istotnych zmian.

  Ośmiu ministrów zachowało swoje stanowiska, w tym Sikorski z MSZ, Siemoniak z MON, Pawlak - gospodarka, Rostowski - finanse. Sławomir Nowak został zesłany do infrastruktury na miejsce skompromitowanego Grabarczyka, Boni zajął się administracją, Cichocki - służbami specjalnymi. Panią Hall zastąpiła pani Szumilas, panią Kopacz - Arłukowicz, nagrodzony w ten sposób za odejście z SLD. Pani Pitery w rządzie już nie ma, a Joanna Fedak zastąpiona została przez Władysława Kosiniaka-Kamysza /też PSL/ na stanowisku szefa resortu pracy. Ministrem skarbu jest teraz Budzanowski zamiast Grada. Rzecznik rządu to nadal Graś, a szef Kancelarii Premiera - Arabski.

  Widać wyraźnie, że zmieniono tak mało, jak to tylko było możliwe, pozbywając się jedynie kilku najbardziej nieudolnych ministrów /Hall, Pitera, Grad, Grabarczyk, Fedak/. Jedyną niespodzianką jest stanowisko ministra sprawiedliwości dla Jarosława Gowina. Jest to oczywiście wynik rozgrywek w PO między frakcją Tuska i Schetyny. Zwolennicy tego ostatniego są przekupywani stanowiskami w Sejmie /Grupiński/ i rządzie /Gowin/. Sam Schetyna nie dostał nic. Nie zdecydował się on na wywołanie rozłamu w PO i utworzenie własnego klubu i teraz czeka go los Rokity, bo Tusk nie wybacza. Jeśli chodzi o Gowina, to niewiele może on zresztą zdziałać, bo po wyodrębnieniu prokuratury stanowisko ministra sprawiedliwości jest raczej dekoracyjne.

  Tak, czy siak czeka nas obecnie okres zastoju przy akompaniamencie gromkich wezwań do uruchomienia nowej energii, które słyszeliśmy już na dzisiejszej konferencji prasowej Tuska. Ten stan rzeczy wciąż jednak odpowiada znacznej części Polaków. Przyczyny tego wyjaśnia Maciej Trząsny w swoim referacie o polskiej scenie politycznej /TUTAJ/: "W przypadku Polski, gdzie pomimo bardzo wielu niedogodności życia i dziur w systemie poziom życia przeciętnego człowieka jest przyzwoity, a zadowolenie wysokie. Ludzie nauczyli się funkcjonować w systemie mniejszych i większych patologii, takich jak korupcja czy nepotyzm i radzenie sobie z nimi stało się jednym z elementów socjalizacji pierwotnej. Dlatego koszt, jaki musieliby ponieść w przypadku „rewolucji” jest zbyt wysoki w porównaniu do obecnych.".

  Można jeszcze wspomnieć o "deszczu pieniędzy" z UE, oraz o zadłużaniu kraju przez Tuska, powodującym chwilowy napływ gotówki. Na korzyść władzy działa też ciągłe straszenie kryzysem. Jak na razie nie należy więc spodziewać się reform i zmian. Będzie się o nich mówiło, lecz skończy się na gadaniu.