za chwilę Fiki Miki wejdzie na listę prohibitów.
Cenzorzy z Mysiej 2 przeoczyli, ale cenzorzy tuskowi zajęli się wszystkim, co negatywnie kojarzyło się z tuskowym objazdem wyborczym.

Paprykarze sa już w CBA, Fiki Miki za konszachty z Koziołkiem Matołkiem pójdzie na przemiał :)

rasistowska pozycja. Musi trafić na indeks. Euroindeks.

Szanowny Panie,

F. A. Ossendowski to mój ulubiony pisarz okresu młodości. "Lenina" kupiłem w księgarni Świętego Wojciecha w Poznaniu, Lata siedemdziesiąte.
Ossendowski był ścigany przez komunizm , gdyż podawał prawdę o pochodzeniu Lenina i pieniądząch jakie dostawał od niemieckich i amerykańskich żydów na sfinansowanie rewolucji bolszewickiej.

Ukłony

pierwszych komisarzy naczelnych oraz administracji sowieckiej w l.1917-18 ukształtowała się nastepująco:
448 Żydów, 30 Rosjan, 34 Łótyszów, 22 Ormian, 12 Niemców, 3 Finów, 2 Polaków, 1 Czech, 2 Gruzinów, 1 Węgier,
"Wiemy, że Żydzi dopomogli Leninowi swemi pieniędzmi, lecz wiemy też, że zamachy na Lenina, Trockiego, Urickiego, Wołodarskiego i Joffego były zorganizowane i wykonane przez Żydów."
Miła nacyja, nieprawdaż?

Szanowna Pani,

Ma Pani rację, do Lenina strzelała ślepa Żydówka Fanny Kapłan. Została rozstrzelana bez sądu.
W Polsce tez byli żydzi o nazwisku Kapłan,

Trocki był zięciem prezesa, właściciela żydowskiego banku, który finansował rewolucję. Został zamordowany przez meksykanina Rio Hernándeza.
córka bankiera Olofa Aschberga z "Nya Bank" w Sztokholmie , wyszła za Trockiego !

Pozdrawiam

Oto ciekawostki o których napisze za jakiśs czas:

Firma "Amsinck" związana była z finansowaniem działalności niemieckich socjalistów oraz rewolucjonisty Trockiego-Bronsteina, który w czasie swego pobytu w 1917 roku w USA zajmował wraz z żoną wspaniały apartament z telefonem i lodówką (wtedy niezwykłą rzadkością) i jeździł po mieście limuzyną z własnym szoferem

Aschberg jak i Rubenstein współpracowali z innym bankierem posiadającym swój prywatny bank w Kijowie - Abrahamem Giwatowco (Giwotowskim ?) , który był kuzynem Lwa Trockiego-Bronsteina i zięciem Kamieniewa-Rosenfelda

Do chwili wybuchu rewolucji Aschberg reprezentował finanse carskiego rządu, potem jednak nagle zmienił front i zaopiekował się finansami bolszewickimi.

Później Aschberg kierował także RusKomBankiem, czyli pierwszym sowieckim bankiem, który został założony w 1922 roku

ruskie szukały skarbu, tajemnicę ukrycia którego podobno miał posiąść Ossendowski.

pan Witold St. Michałowski "Testament barona Ungerna"
"na szczególną uwagę zasługuje rola Ferdynanda A.Ossendowskiego w ungernowskiej epopei.
Polski pisarz pełnił odpowiedzialną funkcję w kontrwywiadzie białej armii Kołczaka"
rewelacyjna jest jego książka "PRZEZ KRAJ LUDZI ,ZWIERZAT I BOGÓW"
pozdrawiam

"Przybyliśmy, aby prosić błagalnie, żebyś oddalił od siebie rodaków naszych, obranych
na komisarzy ludowych!
– Powarjowaliście?! – krzyknął Lenin. – Trockij, Zinowjew, Kamieniew, Radek, toż to
najlepsi, najenergiczniejsi towarzysze, to ci, którzy zakładają podwaliny życia nowej ludzkości!
Historja będzie mówiła o nich, zapisując ich imiona obok Marksa, Lassala!
– Wodzi! – odparł uroczyście rabin–tłumacz, objaśniwszy cadykom po hebrajsku słowa
Lenina. – Wodzu! Ty wiesz, że warunki życia żydów w Rosji uczyniły z nich rewolucjonistów;
prześladowania zmusiły nas do dania wykształcenia naszym synom, aby dodać im się
do walki. Od ponurych czasów niewoli egipskiej i babilońskiej jesteśmy internacjonalistami
i nacjonalistami jednocześnie. Możemy żyć i pracować wszędzie, lecz nigdy nie wychodzimy
poza granice gminy. Ona – ul, my – rój pszczół! Rozumiemy, że w Rosji tylko żydzi mogli
dostarczyć organizatorów i przewódców rewolucji. Przyklaskiwaliśmy i błogosławiliśmy ich
do chwili obalenia imperjum okrutnych Romanowych i doprowadzenia narodu do dnia konstytuanty.
W tym momencie rola żydów miała być skończona; stawali się szeregowymi obywatelami
republiki rosyjskiej.
– Znowu konstytuanta? – wyrwało się Leninowi pytanie. – Jakiś przeklęty dzień, w którym
wszyscy zaprzątają sobie głowy tą sprawą!
– Konstytuanta – to najwyższy wyraz odruchów duszy, serca i mądrości narodu! – podnosz
ąc palec, szepnął rabin. – Nie wierzycie tysiącu wybrańców, zgromadźcie na szerokich błoniach
dwa miljony rosyjskich obywateli i zapytajcie o ich wolę! Gorze wam, jeśli trzydziestu
ludzi kierować zechce miljonami! Istnieje u narodów semickich przysłowie, głoszące: „jeżeli
nawet umiesz najwspanialej jeździć konno, nie waż się wsiąść na pysk swego wierzchowca!”
Lenin milczał, zamieniony w słuch.
Rabin mówił dalej:
– Rada duchowna posiada ścisłe wiadomości, że komisarze, wśród których jest dużo naszych
rodaków, knują zamach na konstytuantę, a niektórzy z nich, jak Wołodarskij, czyli
Mojżesz Goldstein, Guzman i Mojżesz Radomyślskij, ukrywający się pod przybranym nazwiskiem
Urickij, stali się katami, mordują bez sądu, w sposób najokrutniejszy wrogów nieuznanej
tymczasem rady komisarzy ludowych. My na to zezwolić nie możemy!
– A cóż to wam szkodzi, – że żydzi wytępią tych, którzy urządzali pogromy, lub tych, którzy
z czasem mogliby je powtórzyć? – spytał Lenin, podnosząc ramiona.
Rabin po hebrajski tłumaczył jego słowa. Cadyki kiwali głowami i patrzyli okrągłemi, ptasiemi
oczami. Najstarszy z nich cichym, ledwie dosłyszalnym głosem przemówił.
Rabin skłonił się z uszanowaniem i powtórzył słowa jego po rosyjsku.
– Mądry, sędziwy cadyk rzekł: „Biada nam, biada! Albowiem nierozumne czyny i nieprawości
naszych rodaków spowodują klęskę, o jakiej nie czytamy w kronikach narodu żydowskiego.” "

http://www.polskawalczaca.com/viewtopic.php?f=27&t=993

Sędziowie i wierni prawu Mojżeszowemu! Poleciliście mi zbadać, zgłębić sprawę
ważną. Uczyniłem to. Rzucam oskarżenie na głowę ukrywających się pod obcemi nazwiskami,
złośliwych synów Izraela. Stwierdziłem, że nieprawości czynią i we krwi chadzają. Zbrodnia
to przed Panem, bo izraelska krew przelana została przez nich! Zbrodnia to przed ludem
naszym! Rosjanie i inne narody, widząc żydów śród morderców nielitościwych, nienawiścią
pałać przeciwko nam zaczynają. Poleje się krew narodu wybranego, zginą winowajcy i niewinni
mężowie, niewiasty, dziatki! Ze słowami opamiętania zwróciliśmy się do synów złośliwych,
w nieprawości trwających, lecz oni tyłem się odwrócili ku Panu. Nie nachylili uszu
ku prośbom i radom kapłanów jego. Serca ich pozostały zimne na proroctwo Izajaszowe, głosz
ące: „Ziemia wasza ogołocona, miasta wasze ogniem popalone, krainę waszą przed wami
cudzoziemcy pożerają i spustoszeje, jako w zburzeniu nieprzyjcielskiem”. Oskarżam przeto
nieprawych wielkiem oskarżeniem, podług Miszny i Tosefty, zgodnie z tekstem Makkot, albowiem
„zetrze złośniki i grzeszniki społem, a którzy Pana opuścili, będą wyniszczeni”.
Oskarżam i żądam śmierci dla nich, jako że prawo dał nam Mojżesz: „Kto uderzy człowieka,
a ten zamrze, ma być śmiercią karany”!
Znowu podnieśli rabini cadyka sędziwego, a ten ręką potrząsnął i rzekł poważnym głosem:
– Powtarzam za Ezechielem słowa Jehowy: „Przetoż i Ja będę czynił w zapalczywości: nie
sfolguje oko moje, ani się zmiłuje, a gdy będą wołać do uszu moich głosem wielkim – nie
wysłuchania ich”!
– Amen! – wyrzekli rabini i cadyki, pochylając głowy.
– Amen! – westchnął tłum.
5 Proroctwo Izajaszowe, I. 4.
05
Sługa synagogalny umieścił na stole urnę. Wszyscy obecni stłoczyli się dokoła. Rabin
oskarżyciel czytał nazwiska, a drążcy, wiekowy cadyk wyjmował z urny kartki.
Cisza zaległa salę.
Rabin wykrzykiwał:
– Salomon Szur!
Cadyk odpowiadał:
– Biała kartka.
– Mojżesz Rozenbuch!
– Biała...
Trwało to długo. Ogłaszano coraz to inne nazwiska, a po nich odzywał się słaby głos starca:
– Biała...
Nareszcie, gdy rabin odczytał:
– Dora Frumkin...
Cadyk podniósł nad głową kartkę i rzekł uroczyście:
– Czarna!...
Prawie do północy odbywało się głosowanie. Czarne kartki wykonawców wyroku śmierci
padły na Dorę Frumkin, Kanegissera, Fanię Kapłan, Jankiela Kulmana, Mojżesza Estera i pięciu
innych członków gmin żydowskich, które dostarczyły synhedrjonowi nazwisk ochotników,
gotowych zgładzić zbrodniarzy, ściągających na cały naród izraelski nienawiść i zemstę
świata chrześcijańskiego.
Sala powoli opustoszała. Tylko cadyki, kiwając głowami, długo pozostawali w niej, szeptali
coś do siebie i wzdychali.
Tej nocy w tajemnicy zapadł wyrok.
Nikt o nim nie wiedział, bo gmina, jak rój pszczół, umiała działać społem, milczeć i ukrywać
zamiary swoje.
jednocześnie w innem też miejscu była postanowiona śmierć znienawidzonych komisarzy
ludowych, srożących się coraz bardziej

Słowo się rzekło, fragment z Lenina:
"Obławy trwały bez przerwy. Wyłapywano wszędzie bezdomne dziewczęta, dzieci prawie, utrzymujące się z nierządu. Znajdywano je w biurach milicji. która handlowała niemi, w koszarach, w barakach robotniczych, nawet w więzieniach. Na chłopaków polowano po śmietnikach, po suterynach zburzonych domów, po cmentarzach, gdzie się ukrywali przed mrozem i pościgiem. W rzadko uczęszczanych miejscach kładziono przynętę- trupy koni, psów, worek zgniłych ziemniaków i urządzano zasadzki, jak na dzikie zwierzęta. Chorych na nosaciznę i trąd wyprowadzano za miasto, kazano kopać rowy i rozstrzeliwano. Z nimi razem ginęli chorzy na szkorbut i syfilis. Państwo proletarjatu nie miało ani pożywienia dla nich, ani lekarstw, ani szpitali. Rowy kopali dla siebie sami, a wapna i chlorku tymczasem nie brakowało. Resztę wtłoczono do wagonów towarowych, zaplombowano i wysłano na odżywienie się do różnych, bardziej zasobnych miast.

Moskwa została oczyszczona od tłumów bezdomnych dzieci, które, jak psy zgłodzone, włóczyły się po ulicach i wyły, skamłały pod oknami jadłodajni, cukierni, urzędów i wspanialych restauracyj, gdzie ucztowali cudzoziemscy socjaliści, komisarze i zagraniczni chciwi kupcy.

Angielscy i francuscy towarzysze z zachwytem przyglądali się jedynemu placowi i trzem czystym ulicom stolicy, odrestaurowanym domom na Twerskoj i Kuznieckim Moście, ogołoconym sklepom, o wystawach przepełnionych zagranicznemi towarami, wspaniałemu Kremlowi i dekoracyjnym fabrykom, pokazywanym naiwnym gościom przez wygadanych komisarzy. Nie mogli ochłonąć ze zdumienia, słuchając w rzęsiście oświetlonym Wielkim Teatrze opery z genjalnym Szalapinym, śpiewającym tytułową partję, lub we wspaniałych restauracjach zajadając kawior, nigdy niewidziane ryby, jarząbki i popijając je szampanem.

(...)W mroku leżały nieruchome ciała. Okrywały się wzajemnie. Tuliły się do siebie, oplątane nogami i ramionami, wciskały głowy pod łachmany, podkurczały kolana pod brody, palce wtykały do ust...Nikt nie ruszał się, nikt nic nie mówił, nie wzdychał, nie żalił się, nie płakał i nie jęczał.

(...) Pasażerowie czerwonego wagonu pozostali sztywni, skostniali, milczący.

- Zamarzli?...- szepnął kolejarz z soplami na wąsach.

- Zamarzli...- powtórzyli inni i ze strachem żegnac się zaczęli szepcąc: - Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie!

W tej chwili w białej sali Kremla podniósł się socjalista francuski, i wznosząc nad głową puchar z szampanem, zawołał dźwięcznym, podniesionym głosem:

- Niech żyje dyktatura proletarjatu! Niech żyją towarzysz Lenin i jego dzielni współpracownicy! Są oni apostołami nowej sprawiedliwości i promiennego szczęścia ludzkości całej. Niech żyje Rada komisarzy ludowych!..."

Za: F. A. Ossendowski, Lenin, Poznań 1930 [Gdańsk 1990- reprint], s. 433- 435.

Niewiele. W nowej rzeczywistości skazano go na zapomnienie i umieszczenie na liście pisarzy zakazanych. W latach 1945/50 wszystkie jego dzieła zostały błyskawicznie wycofane ze szkół i bibliotek w całym PRL-u i … zniszczone. Przyczynił się do tego, między innymi Antoni Słonimski, znakomity poeta i publicysta, ale i komunistyczny karierowicz.

To koresponduje z tak nagłaśnianą w każdym etapie PRLu "Akcją Makulatura." Piasecki, Mackiewicz i nawet Ossendowski wrócili ale wielu zostało zapomnianych bardzo skutecznie. I nie wrócili po 1990...Naszą rolą jest ich przypomnienie.

Na drugim obrazku peerelowski inker się pomylił. Miedzy brodą a przednimi nogami powinien byc zielony kolor.

http://savagesaints.blogspot.com/2008/04/af-ossendowski-1876-1945.html#

Powolny powrót z otchłani zapomnienia

138 lat temu urodził się Ferdynand Ossendowski – pisarz, podróżnik, naukowiec i antykomunista

Tablica upamiętniająca Ferdynanda Ossendowskiego jako „pisarza, podróżnika, antykomunistę” Zdjęcie: Arch/
Nasz Dziennik

Powolny powrót z otchłani zapomnienia

GAW

Ossendowski – pisarz wyklęty

Żaden z polskich pisarzy międzywojnia
nie był tak znienawidzony przez ZSRS jak Ossendowski – pisze Magdalena
Merta w cyklu CO WARTO CZYTAĆ

Zdjęcie: arch/
-

Ossendowski – pisarz wyklęty

Magdalena Merta

Był drugim – po Henryku Sienkiewiczu – najbardziej znanym
polskim pisarzem w historii, co potwierdzają 142 przekłady jego książek
na języki obce. Gdy komuniści objęli w Polsce władzę, wycofali pozycje
Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego z bibliotek. NKWD rozkopało też jego
grób, by sprawdzić, czy osobisty wróg towarzysza Lenina na pewno nie
żyje.

Francuski krytyk Pirfeu w piśmie „L’Intransigeant” oceniał: „Jeżeli
Ossendowski przeżył lub widział to wszystko, co opisuje, należy mu się
nagroda wszystkich towarzystw geograficznych, jeżeli zaś utwory są
dziełem wyobraźni, powinno mu się przyznać Nagrodę Nobla”.

Daniel Bieniek z „Dziennika Zachodniego” opisał w 1996 r. wydarzenia,
które rozegrały się w Milanówku w 1945 r., krótko po śmierci pisarza:
„Brutalne łomotanie wyrwało grabarza ze snu. Otworzył drzwi i z
przerażeniem zobaczył stojących za progiem oficerów i żołnierzy NKWD.
Kazali mu zabrać narzędzia i jechać z nimi”.

Pojechali w nocy na cmentarz. Tam enkawudyści zaprowadzili grabarza do
niedawno usypanego grobu. – Kop! – padł rozkaz. Mężczyzna z trudem
odwalał kilofem skute mrozem grudy ziemi. Odkryto wieko trumny. Po
chwili przyprowadzony został miejscowy dentysta w piżamie. Jeden z
żołnierzy bagnetem podważył szczękę trupa, by lekarz mógł zbadać
uzębienie. – Tak, to on – odparł po chwili lekarz drżącym głosem. – To
na pewno Antoni Ossendowski.

Jeśli NKWD chciało śmierci Ossendowskiego z powodu jego popularnej na
całym świecie książki o Leninie, mogło czuć się usatysfakcjonowane.
Jeżeli liczyło, że torturami wyciągnie z niego wiedzę o złocie, za które
sfinansowana miała być wojna z bolszewikami, musiało być zawiedzione.

Życiorys Ossendowskiego, w którym prawda miesza się z legendą, jest
opowieścią na tyle niesamowitą, że oszałamia każdego, kto chce się
podjąć jego opisania.

„Niech Ci Allah da długi żywot słonia”

W przedwojennych szopkach noworocznych pisarz-podróżnik pojawiał się obok czołowych polityków. W jednej z nich przechwalał się:

Mówiłem nad Nilem

Z gorylo-krokodylem,

W Tybecie królik połknął mnie,

Karmiłem piersią lwice dwie.

„Wspaniały Antoni, jeszcze wspanialszy Ferdynandzie, wielki podróżniku,
ojcze krokodylów, władco tygrysów, mistrzu dżungli, rozkazodawco słoni!
Niech Ci Allah da długi żywot słonia, a termity niech Ci nigdy nie
zjedzą spodni!” – tak rozpoczynał się żartobliwy list Kornela
Makuszyńskiego do kolegi pisarza.

Ossendowskiego wymieniano wówczas wśród pięciu najbardziej poczytnych
pisarzy świata. Londyński „Times” zestawiał jego książki z utworami
Kiplinga, Conrada i Londona. Bernard Shaw pisał, że Ossendowski
wprowadził do literatury nowy powiew, łącząc wspaniałą fantazję pisarską
z głęboką wiedzą, poczuciem artystycznej miary i humanitarnym duchem
Zachodu.

Gdy chodzi o przekłady na języki obce, Ossendowski zajmuje wśród
polskich pisarzy drugie miejsce w historii – po Sienkiewiczu. Jego
książki przełożono 142 razy na 19 języków. Żaden ze współczesnych
polskich pisarzy nie zbliżył się nawet do tego wyniku.

Pierwszy uderzył w legendę Lenina

Dlaczego tak nienawidzili go komuniści? Spośród około 130 jego książek
najbardziej znienawidzili powieść biograficzną o Leninie. „Lenin
pozostawił po sobie chaos, zburzone tamy i rozpętane zwierzę ludzkie –
wstrętnego bękarta pierwotniaka i ssącego potwora o olbrzymim brzuchu i
drobnej główce bez śladów mózgu” – pisał Ossendowski.

Z przedwojennych wydawnictw o wodzu rewolucji największe na świecie
powodzenie miały dwie: autorstwa włoskiego dziennikarza Curzia
Malapartego oraz właśnie „Lenin” Ossendowskiego. Jego książka podawała
fakty, które różniły się od tego, co myślała o Rosji duża część
zachodnich elit. „Szeroko i szczerze, bez lukru i niezdrowej fascynacji,
właściwej wielu europejskim liberałom, przedstawiała piekło rosyjskiej
rewolucji i wojny domowej. Ossendowski miał tę przewagę nad innymi, że
czasy te przeżył w Rosji” – pisał prof. Paweł Wieczorkiewicz.

Biograf pisarza Witold Michałowski stwierdzał z kolei w książce
„Tajemnica Ossendowskiego” (korzystam z niej często przy pisaniu
niniejszego tekstu), że Ossendowski „był jednym z pierwszych, którzy
ośmielili się uderzyć w mit, w symbol, w legendę, w bożyszcze, w idola
milionów ogłupiałych z głodu i nędzy biedaków”.

Uczeń napisał, że mieszka w pałacu

Antoni Ferdynand Ossendowski urodził się 27 maja 1876 r. na kresach
dawnej Rzeczpospolitej, w Lucynie nad Dźwiną, koło Witebska. Był synem
lekarza Marcina Ossendowskiego i Wiktorii z Bortkiewiczów. Jego rodzina
często przeprowadzała się – do guberni pskowskiej, potem do Kamieńca
Podolskiego. Tam zaczął uczęszczać do gimnazjum. Ukończył je w
Petersburgu. W tym czasie niespodziewanie zmarł jego ojciec. Rodzinę
utrzymywała teraz matka – udzielając lekcji muzyki. Zaczął jej pomagać,
dając korepetycje.

Pierwszy raz zademonstrował swój talent w tworzeniu literackiej fikcji,
pisząc wypracowanie na temat swego domu rodzinnego. Opisał pewien pałac
w Konstantynopolu. Dostał ocenę celującą, ale równocześnie pozbawiono
go prawa do bezpłatnej nauki. Skoro mieszka w pałacu…

Przywrócono je dopiero po awanturze, jaką w szkole urządziła jego
matka, która wyjaśniła, w jakich warunkach naprawdę żyją. Dyrektor
spuentował: syn z pewnością zostanie pisarzem.

Studiował chemię na Uniwersytecie Petersburskim. Po jego ukończeniu
został asystentem znanego przyrodnika prof. Szczepana Zalewskiego.
Uczestniczył w wyprawach naukowych, m.in. na Kaukaz, nad Dniestr i
Jenisej oraz w okolice jeziora Bajkał. Latem dorabiał jako… pisarz
okrętowy. Dzięki temu zwiedził Indie, Chiny i Japonię. Po wyprawie do
Indii napisze powieść „Chmury nad Gangesem”.

Kara śmierci za protest przeciwko carowi

Z powodu udziału w zamieszkach studenckich w 1899 r. musiał opuścić
Rosję. Wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia na Sorbonie. Po
powrocie do Rosji znalazł pracę w Instytucie Technologicznym w Tomsku.
Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej został zmobilizowany i wysłany na
Daleki Wschód, a to w celu zbadania dla potrzeb armii tamtejszych
surowców. Znalazł się w chińskim Harbinie, w którym mieszkało wielu
polskich inżynierów robotników i budujących Kolej Wschodniochińską.

Został tam aresztowany za zorganizowanie protestu przeciwko zbrodniom
carskiej Rosji dokonywanym w Polsce. Skazany został na karę śmierci,
ostatecznie zamienioną na więzienie. Po uwolnieniu w 1905 r. Ossendowski
został przewodniczącym Rewolucyjnego Komitetu Naczelnego w Mandżurii,
który składał się w połowie z Polaków.

Kiedy potem jego członkom wytoczono proces, Ossendowski powiedział do
sędziów, że gdyby jego komitet nie zdyscyplinował buntowników, to skład
sędziowski skończyłby na latarniach. W efekcie „prezydent” rewolucyjnego
rządu dostał tylko półtora roku więzienia. Dzięki wsparciu wpływowych
Polaków karę skrócono.

W 1911 r. Ossendowski wydał książkę „W Ludskoj Pyli”, zawierającą opis
jego więziennych przeżyć. Zyskała ona pozytywną recenzję Lwa Tołstoja,
natomiast naraziła autora na prześladowania ze strony policji i cenzury.

Był publicystą wielu rosyjskich gazet. Gdy w 1909 r. zaczął wychodzić w
języku polskim „Dziennik Petersburski”, został jego współpracownikiem, a
potem redaktorem.

Fałszerz dokumentów Sissona

Po wybuchu I wojny światowej Ossendowski wydawał powieści na temat
działalności niemieckich szpiegów w Rosji.  Dlatego wolał nie czekać na
postępy rewolucji. W 1918 r. opuścił zrewoltowany Petersburg i wyjechał
do Omska. W czasie wojny współpracował z dowództwem „białych”. Admirał
Aleksander Kołczak w listopadzie 1918 r. dokonał przewrotu i ogłosił się
wielkorządcą Wszechrosji. Omsk stał się jej tymczasową stolicą.
Ossendowski pisze, że Kołczak zaprosił go do rządu jako podsekretarza
stanu.

Sprawa niemieckich szpiegów, do których mieli należeć Lenin i inni
liderzy bolszewików, stała się w tym czasie głośna, także na świecie –
po tym, jak teczkę dokumentów dotyczących współpracy miał kupić w Rosji
amerykański kapitan wywiadu Edgar Sisson.

Dokumenty były dziełem fałszerzy. Zawierały listę nazwisk niemieckich
agentów. Sissonowi przekazał ją kolega redakcyjny Ossendowskiego.
Podejrzani bronili się, oskarżając o ich sfabrykowanie… Ossendowskiego.
Kilkadziesiąt lat później potwierdziły to badania George’a Kennana,
amerykańskiego dyplomaty.

Po przegranej Kołczak został rozstrzelany, a jego współpracowników aresztowano. Nie było wśród nich Ossendowskiego.

Ucieczka przez tajgę

Pisarz postanowił uciec przez tajgę do Urianchaju, która to próba dla
zwykłego śmiertelnika oznaczało pewną śmierć. Badaniem tych terenów
Ossendowski zajmował się jako student. Teraz schroniły się tu niedobitki
„białych”. Przedarł się do Mongolii. Wśród tych, którzy również
przedostali się na mongolski step, był bałtycki baron Roman Maksymilian
von Ungern-Sternberg. „Niesubordynowany, gwałtowny, ulegający napadom
pijackiego szału” – tak charakteryzuje go Michałowski.

W Mongolii baron postanowił zaprowadzić swoje porządki. Został buddystą
i ożenił się z mandżurską księżniczką. Rządy Ungerna były okrutne, co u
Mongołów wzbudzało zabobonny lęk. Ungern głosił plan zjednoczenia ludów
wielkiego stepu i podbicia przez nie „skomunizowanej, przeżartej
bolszewicką zarazą Europy”.

W wydanej pół wieku później „Historii Mongolskiej Rewolucji” nazwisko
Ossendowskiego pojawia się raz. Określony jest słowem „awanturnik”.

Rosyjski komunista Burdukow tak charakteryzował rolę Ossendowskiego w
Mongolii: „Zatwardziały przeciwnik Rosji Radzieckiej. Urabiając
otoczenie, prowadził perfidną grę (…) Zgrupował wokół siebie polskich
bieżeńców i aktyw rosyjskich białobandytów”.

Ungern został rozstrzelany przez wrogów, ale Ossendowski wyszedł cało z
kolejnej awantury. Legenda mówiła o wielkich skarbach zagrabionych w
buddyjskich klasztorach, jakie przed śmiercią ukrył Ungern. Miały one
sfinansować wojnę przeciwko bolszewikom. Wiedzę o miejscu ich ukrycia
przypisywano Ossendowskiemu.

Przeciwko Czerwonej Pentagramie

Z Mongolii pisarz pojechał do Chin i Japonii. W Tokio ukazywało się
polskie pismo „Echo Dalekiego Wschodu”. Michałowski odnalazł w nim
podpisany przez Ossendowskiego „ściskający serce apel o ratowanie
istnień tysięcy polskich dzieci ginących bez opieki” na Syberii.

W japońskim hotelu Ossendowski spotkał amerykańskiego dziennikarza
Lewisa Stantona Palena. Ten, zafascynowany opowieścią Polaka, zaoferował
mu pomoc w wydaniu książki. Ossendowski pojechał do Ameryki. Książka
„Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów” stała się jednym z największych
bestsellerów tamtych czasów, przetłumaczonym na 17 języków. Na przełomie
1921 i 1922 r. ukazała się w Nowym Jorku, w 1922 r. w Londynie, a w
1923 r. w Warszawie.

W 1922 r. Ossendowski wrócił do Polski. Wynajął pokój przy Alejach
Jerozolimskich 47. Opracowywał dla MSZ dokument „Polityczny stan
Sowieckiej Rosji”. Pracował też nad broszurą „Organizacja bolszewickiej
propagandy Czerwonej Pentagramy”.

Jego sukcesy wywołały zazdrość konkurentów. Szwedzki podróżnik Sven
Hedin oraz Georges Montandon, autor entuzjastycznej książki o początkach
władzy sowieckiej, zarzucili mu mijanie się z prawdą. Ale renomowane
pisma geograficzne broniły Ossendowskiego.

Rosja – koślawe naśladownictwo Europy i ponura spuścizna Azji

Z kolejnych podróży do Afryki przesyłał relacje do europejskiej prasy.
Afrykańskie tomy Ossendowskiego przetłumaczone zostały na wiele języków.
Potem podróżował po Bliskim Wschodzie – Syrii, Mezopotamii i
Palestynie.

W 1930 r. ukazał się jego „Lenin”. Ossendowski pisał o Rosji, którą
znał od dziecka. „Ciemni, ponurzy, mściwi, strupami, kołtunami i wszami
okryci, ciągle głodni i oczekujący ni to »czerwonego« Chrystusa, ni to
Antychrysta” – opisywał stan rosyjskich mas po wiekach zamordyzmu.

Jednocześnie w Rosji widział „pierwiastki mongolskie i innych
najeźdźców azjatyckich”, dla których krwawa łaźnia była najwyższą
rozkoszą. Ta mieszanka powodowała, że Rosjanie marzyli o „carze
ziemskim, czerwonym”, który miał łupić „bogaczy i sąsiadów innej
narodowości i wiary”, być „Chrystusem druzgocącym czaszki ludzi
myślących inaczej”.

Lenin, mający mongolskie korzenie, wygrał, bo był „zbiorowym typem
psychiki rosyjskiej”. Gdy namawiano Ossendowskiego do odczytów na
Zachodzie na ten temat, odpowiadał: „Nikt mnie nie zrozumie”. Pisał, iż
Lenin doskonale wyczuł, że nie musi bać się Europy, bo „zatraciła ona
poczucie etyki”.

Karol May w Puszczy Białowieskiej

W latach 30. Ossendowski zaczął pisać o atrakcjach własnej ojczyzny i
okolic – Huculszczyźnie, Podolu i Podkarpaciu. Scenariusz „filmu
egzotycznego” zamówiła u niego wytwórnia Eugeniusza Bodo.

Podbijał serca dzieci i młodzieży przygodowymi książkami. Ich
bohaterowie podobni są do postaci z powieści Karola Maya – mężni,
uczciwi, odważni, szlachetni, kochający wolność i przyrodę. Jak pisze
Michałowski, to ci najmłodsi Czytelnicy nie pozwolili, by o nim
zapomniano w PRL: „Gdy książki Ossendowskiego były skazane na banicję,
właśnie oni, ludzie już dorośli, zachowali go najdłużej w pamięci”.

Podczas hitlerowskiej okupacji zaangażował się w konspirację. W 1943 r.
wstąpił do Stronnictwa Narodowego. Współpracował z Departamentem
Oświaty podziemnej Delegatury Rządu na Kraj. Niemcy przeprowadzali w
jego domu rewizje.

Przepowiednia pewnego mnicha buddyjskiego wypowiedziana niegdyś w
Mongolii zapowiadała rychłą śmierć von Ungerna-Sternberga,
Ossendowskiemu obiecała zaś długie życie do czasu, aż baron o niego się
upomni. Na krótko przed śmiercią 69-letniego Ossendowskiego miał
odwiedzić niemiecki oficer o nazwisku… Ungern-Sternberg.

O śmierci, tak jak o życiu Ossendowskiego, krążyły niesamowite plotki.
Zmarł 3 stycznia 1945 r. Pochowany został na cmentarzu w Milanówku,
gdzie odkopało go NKWD. Czy chodziło tylko o książkę o Leninie? A może
także o jego rzekomą wiedzę o skarbie Ungern-Sternberga? W każdym razie w
PRL jego książki wycofano z bibliotek, a jego nazwisko znikło z
encyklopedii.

Ocenzurowana pamięć o Ossendowskim

Po 1989 r. przywracanie Ossendowskiego Polsce szło opornie. Gdy w 2008
r. pisałem o nim pierwszy raz w „Nowym Państwie”, w księgarniach były
tylko pojedyncze jego książki. Dziś w internetowej wyszukiwarce Empiku
odnajdujemy aż 48 jego pozycji. Stał się na nowo poczytnym autorem, choć
w mediach słychać o nim rzadko.

Do sytuacji symbolicznie pokazującej, czym jest III RP, doszło w 2006
r. Radni warszawskiej Ochoty zaproponowali, by przy ul. Grójeckiej 27,
gdzie mieszkał Ossendowski, umieszczona została tablica „W tym domu w
latach II wojny światowej mieszkał Antoni Ferdynand Ossendowski, pisarz,
podróżnik, antykomunista”.

Przeciwstawiła się temu wspólnota mieszkaniowa. Lokatorzy tłumaczyli,
że słowa takie jak „antykomunista” dzielą i nie powinny być umieszczane w
publicznych miejscach. Jak twierdził Michałowski, mogło się to wiązać z
faktem, że „na starej Ochocie, po wojnie, mieszkania dostawali ludzie
związani z narzuconą władzą”.

Na tablicy, która wisi tam obecnie, miejsce, w którym rzeźbiarz umieścił słowo „antykomunista”, pozostaje puste.

Piotr Lisiewicz