Tysiące osób weźmie jutro udział w procesji Bożego Ciała i adoracji
Chrystusa Eucharystycznego w parafii św. Antoniego w Sokółce (archidiecezja
białostocka). W kościele, gdzie w 2009 r. miało miejsce niezwykłe wydarzenie
eucharystyczne, remontowana jest kaplica, w której już we wrześniu zostanie
wystawiona cudownie przemieniona Hostia.



Przez cały rok w każdy czwartek w sokólskim kościele pw. św. Antoniego
Padewskiego, w którym miało miejsce niezwykłe zdarzenie eucharystyczne, trwała
adoracja przed wystawionym Przenajświętszym Sakramentem. Do sokólskiej świątyni
przybywa coraz więcej pielgrzymów. - Przyjeżdżają przeważnie grupowo -
autokarami, ale też indywidualnie. Są to pielgrzymi głównie z różnych, nawet
bardzo odległych stron Polski, ale są też goście z zagranicy - powiedział nam
ks. Józef Jaroma, wikariusz parafii św. Antoniego Padewskiego w Sokółce. - W
zeszłym roku samych tylko pielgrzymek autokarowych mieliśmy aż 190, w tym roku
już ponad 40 - dodaje. Kapłan, na podstawie rozmów z pielgrzymami, przewiduje,
że jeszcze więcej wiernych będzie nawiedzać Sokółkę po wystawieniu w kościele w
niezwykły sposób przemienionej Hostii. - Ruch pielgrzymkowy stale rośnie, ale
myślę, że przybierze gwałtownie na sile, kiedy Hostia, jeszcze we wrześniu,
znajdzie się w kościele i wszyscy będą mogli ją adorować. Pielgrzymi z
utęsknieniem pytają, kiedy to nastąpi - mówi ks. Jaroma. Od tej pory kaplica z
wystawioną w niej Hostią będzie również kaplicą wieczystej adoracji.

Wierni, którzy pragną, aby ich intencje zabrzmiały w kościele, gdzie Hostia
uległa niezwykłej przemianie, już teraz mają taką możliwość, w każdy czwartek
bowiem jest całodzienne czuwanie, adoracja wystawionego Przenajświętszego
Sakramentu. Kończy się ona Nieszporami eucharystycznymi, podczas których księża
odczytują intencje przysyłane z całego świata. - Są to zasadniczo prośby o
modlitwę w konkretnych intencjach. Ludzie dzwonią też z różnych stron świata i
zamawiają Msze Święte. Przyjeżdżają już nawet dziękować za łaski, które
otrzymali wskutek tych modlitw wznoszonych do Boga w naszym kościele - zaznacza
ks. Jaroma.

Niezwykłe zdarzenie eucharystyczne miało miejsce na początku 2009 r. w kościele
pw. św. Antoniego Padewskiego w Sokółce (woj. podlaskie). Podczas udzielania
Komunii św. jeden z księży upuścił konsekrowaną Hostię. Umieszczono Ją w
naczyniu liturgicznym zwanym vasculum, wypełnionym wodą. Po kilku dniach ktoś
zajrzał do vasculum i zobaczył, że woda w nim jest barwy czerwonej, a Komunikant
całkowicie się nie rozpuścił. Został on poddany badaniom, które przeprowadziło
dwoje niezależnych specjalistów z dziedziny patomorfologii - lekarze
profesorowie białostockiego Uniwersytetu Medycznego. Obaj stwierdzili, że
substancja z centrum Hostii jest fragmentem mięśnia ludzkiego serca. Powołana
przez metropolitę białostockiego komisja do zbadania sprawy nie wykryła żadnej
mistyfikacji, potwierdzając tym samym nadprzyrodzony charakter zjawiska. Akta
sprawy zostały przekazane do Nuncjatury Apostolskiej w Warszawie.

 

Adam Białous

http://www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=112494

Z ks. bp. Wiesławem Alojzym Meringiem, ordynariuszem diecezji
włocławskiej, rozmawia Małgorzata Bochenek



Uroczystość Bożego Ciała to wyraz naszego publicznego opowiedzenia się za
Chrystusem. To głośne wołanie o wiarę w życiu rodzinnym, społecznym. Dlaczego
nie możemy przestać upominać się o wartości chrześcijańskie w przestrzeni
publicznej?

- Bez chrześcijaństwa nie będzie Europy takiej, jaka jest od dwóch tysięcy lat.
Kościół też się zmieni - wyznawców Chrystusa będzie mniej; zawsze jednak
pozostaną "drożdżami w cieście" i "źródłami światła w świecie". Wartości, które
wnosi chrześcijaństwo: sprawiedliwość, ofiara, altruizm, przebaczenie, społeczna
życzliwość, miłość - nawet nieprzyjaciół - przyniósł Jezus! Bez Chrystusa
Europa, jak niedawno powiedział któryś z włoskich ministrów, "zostaje złączona
walutą - a nie wartościami". Czy to nie dlatego Heinrich Böll, laureat Nobla z
1972 r., choć bez wątpienia nie był wielkim zwolennikiem Chrystusa, wyznał:
"Nawet najgorszy chrześcijański świat postawiłbym wyżej od najlepszego
pogańskiego...".

Tych kilka uwag niech wystarczy do uzasadnienia wprost potrzeby walki o
chrześcijańskie wartości w Polsce, Europie, świecie. Musimy świadomie,
publicznie oddawać cześć Temu, który stanowi jedyną gwarancję, że się nie
pogubimy w naszym życiu prywatnym, politycznym, narodowym. Gdyby Chrystusa i
Jego wartości były na co dzień obecne w życiu Polaków, inaczej wyglądałaby nasza
codzienność.



Jednak niczego dobrego nie zwiastują zapowiedzi legalizacji związków
partnerskich, prace legislacyjne dotyczące sztucznego zapłodnienia in vitro, a
także ostatnie wypowiedzi polityków pod adresem kapłanów...

- Bardzo duże obawy rodzi stawianie wyżej od Przykazań Boga ludzkich ocen
(choćby pochodziły od najwyższych gremiów, typu Parlament Europejski,
Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych etc.). Chrześcijaństwo, Kościół, choć
w kwestiach doczesnych dopuszcza różnorodność sądów, to w sprawach moralnych
jego stanowisko pozostaje niezmienne. Reguł moralnych strzeże, broni i naucza.
Kościół niewierny nauce moralnej Chrystusa byłby niepotrzebny!

Fakt, że moda i poprawność polityczna każą zło nazywać dobrem, że ludzie chwalą
się swoimi grzechami - to zjawisko stare jak świat. Święty Paweł pisał o nim w
Liście skierowanym do pierwszej w Europie parafii: "Ich losem - zagłada, ich
bogiem - brzuch, a chwała - w tym, czego winni się wstydzić!" (Flp 3, 19).

Moralność nie jest dziedziną ustanawianą w głosowaniach; dobro i zło są
obiektywnymi cechami czynu; ludzkiej natury nie da się zmienić. A ataki na
duchownych? Władzy politycznej zwykle przeszkadza inny podmiot władzy, nawet
jeżeli dotyczy zupełnie innego porządku. Dlatego starszyzna żydów chciała
zgładzić Jezusa, Apostołów; dlatego cesarze i królowie zabijali i więzili
biskupów; dlatego każda rewolucja (francuska, meksykańska, hiszpańska,
nazistowska, nie mówiąc o komunistycznej) najpierw uderzała w pasterzy, żeby
rozproszyć owce... Dziś nic się nie zmienia, choć tak niewiele kosztuje "odwaga"
zapewnienia, że nie klęknę przed księdzem.



W dzień po uroczystości Bożego Ciała Konferencja Episkopatu Polski zbierze
się na obradach w Licheniu w sanktuarium ziemi włocławskiej, by tu podjąć ważne
dla naszej Ojczyzny tematy. Księże Biskupie, co obecnie wydaje się priorytetowym
zagadnieniem?

- W pewnym sensie zadania Kościoła pozostają niezmienne: głosić Słowo Pana,
sprawować święte sakramenty, dbać o biednych. Ponieważ jednak okoliczności życia
nieustannie się zmieniają - trzeba to robić z uwagą, entuzjazmem, próbując
dotrzeć do umysłowości współczesnych. Praca na rzecz rodziny jest fundamentem
wszelkiej działalności Kościoła w Polsce. Tylko ona może przeciwstawić się złym
podpowiedziom mediów, rozmyciu wartości, schładzaniu chrześcijaństwa.
Antychrześcijańskie centra dobrze to wiedzą; dlatego atak na małżeństwo i
rodzinę jest tak szalony. Eksperymentuje się ludzkim życiem, a ono powinno
rodzić się w małżeństwie, dojrzewać w rodzinie. Musimy pamiętać i podkreślać, że
inicjatywy mające na celu dobro małżeństwa i rodziny - służą człowiekowi; jego
godności. W walce o rodzinę cały Kościół, wierni i pasterze muszą być absolutnie
solidarni: w Sejmie, w kulturze, w sztuce, szkole, mediach! Do innych problemów
należy kształt polskiej katechizacji (z tą dla dorosłych włącznie), wychowanie
alumnów do podejmowanych przez nich zadań, wykorzystywanie do ewangelizacji mass
mediów, współpraca z samorządami, popieranie i ożywianie ruchów religijnych.



Diecezja włocławska przeżywa wielki jubileusz 600-lecia konsekracji katedry.
Ekscelencjo, jakie znaczenie ma katedra dla diecezji?

- Wiemy dobrze, że katedra jest matką kościołów diecezji, że ona uczy piękna,
poprawnej Liturgii, że jest ośrodkiem wychowawczym, miejscem najważniejszych
wydarzeń religijnych diecezji. Dla prezbiterów jest tak czcigodna, bo w niej
przyjmowali święcenia; dla historyków i znawców sztuki - bo tu zachowało się
najwięcej zabytków, odwiedzali ją święci, królowie, błogosławieni, politycy,
dostojnicy Kościoła. Katedra wyznacza wzorzec, kanon tego, jak powinno wyglądać
życie duszpasterskie diecezji.

W Roku Jubileuszowym w naszej katedrze wprowadzone zostały stałe dyżury w
konfesjonale, wieczna adoracja Najświętszego Sakramentu, zawsze o godz. 15.00
odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego. Odnowione zostało prezbiterium,
nawy i kaplice boczne, dziedziniec, wieże.

W katedrze bije serce diecezji! Włocławska katedra jest szczególna: tu
przyjmował święcenia kapłańskie: ks. kard. Stefan Wyszyński, tu był biskupem
pomocniczym ks. bp Michał Kozal, tu pełnili duszpasterską posługę
kapłani-męczennicy II wojny światowej.



Centralne uroczystości jubileuszowe odbędą się we Włocławku w niedzielę, 26
czerwca. W katedrze sprawowana będzie Msza św. z udziałem Episkopatu Polski...

- Tak wielkie obchody, zaplanowane z rozmachem, odbywają się po raz pierwszy;
pierwszy też raz katedra po reorganizacji struktur administracyjnych Kościoła w
Polsce ugości Konferencję Episkopatu Polski. Pierwszy raz przyjedzie do katedry
specjalny wysłannik Ojca Świętego (legat). Nawiedzenie świątyni łączy się z
możliwością uzyskania odpustu zupełnego.

Katedra uczy słusznej dumy z historii i tradycji diecezji, uczy utożsamienia z
Kościołem lokalnym i powszechnym jednocześnie. Jeżeli więc z czymś porównać
jubileusz 600-lecia katedry, to z urodzinami leciwej matki - niezmiennie
zatroskanej o dobro i szczęście kolejnych pokoleń swoich dzieci! Niech Chrystus,
Pan Dziejów, nasz Zbawiciel, nieustannie prowadzi diecezjan włocławskich ku
Bogu, Prawdzie i Życiu - których jest Pełnią!



Dziękuję za rozmowę.

http://www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=112496

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa –zaproszeniem do świadectwa o naszej wierze

Obserwowałem w środowe popołudnie sznury samochodów jadących nad
morze głównymi traktami wiodącymi z Warszawy i innych miast na północ.
Przypuszczam, że podobne obrazy można zaobserwować także w innych
częściach Polski. Piękna pogoda i długi weekend zachęcają, żeby
skorzystać z kilku dni wypoczynku. Czy jednak ci, którzy tak chętnie
świętują przy piwku i grillu zdają sobie sprawę z tego, że właściwym
powodem ich długiej przerwy w pracy nie jest wspaniałomyślny gest
„miłościwie panujących”, ani gremialne powitanie lata, tylko katolicka
uroczystość, która dla ludzi wierzących jest przede wszystkim dniem
uczczenia Boga - dawcy największego daru, jaki posiadają, daru obecności
Jezusa Chrystusa pod postacią chleba i wina. To dlatego, że rozumiemy
wielkość tego daru i odczuwamy wdzięczność względem Boga, wyruszamy na
ulice naszych miast i wiosek, ze śpiewem i modlitwą na ustach, w
uroczystych procesjach eucharystycznych.

Samo święto narodziło się w XIII wieku. W 1246 r. biskup Robert de
Thourotte, w Liege, ustanowił w swojej diecezji święto eucharystyczne
znane od tamtego czasu pod nazwą „Bożego Ciała”, na prośbę mistyczki bł.
Julianny z Cornillon, która przekazała mu życzenie Pana Jezusa, aby
takie święto zostało ustanowione. Kilka lat później, w 1264 r. papież
Urban IV nakazał, aby święto Bożego Ciała było obchodzone w całym
Kościele powszechnym, wskazując przez to na doniosłe znaczenie adoracji
eucharystycznego Ciała naszego Pana. Uczynił to zapewne inspirowany
cudem eucharystycznym mającym miejsce w Bolsena 1263 roku. Papież
przebywał wtedy w Orvieto, dokąd przywieziono splamiony krwią spływająca
z Hostii korporał.

Procesje eucharystyczne w dniu Bożego Ciała wprowadzono później niż
samo święto, w drugiej połowie XIII w. Podczas nich niesiono krzyż z
Najświętszym Sakramentem, nawiązując w ten sposób do zwyczaju zabierania
w podróż Eucharystii dla ochrony przed niebezpieczeństwami. W XV w.
procesje eucharystyczne urządzano w Niemczech, gdzie łączono je z
modlitwą błagalną o odwrócenie nieszczęść i dobrą pogodę, w Anglii,
Francji, północnych Włoszech i w Polsce. Od czasu zakwestionowania tych
praktyk przez reformację, udział w procesji traktowano jako publiczne
wyznanie wiary. W Polsce zaczęto organizować procesje eucharystyczne już
w XIV wieku. Były one publicznym wyznaniem wiary w Chrystusa
Eucharystycznego i nabierały z czasem formy manifestacji religijnych.

Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej ma głęboki sens. Uwrażliwia nas ona
na tę obecność, której czasem nie doceniamy i zaprasza nas do adoracji
Jezusa w tym znaku, w którym pozostał z nami z miłości i pozwala się
nieomylnie odnaleźć. Eucharystyczna obecność Jezusa utwierdza nas w
przekonaniu o nieodwołalnej miłości Boga, który w swojej pokorze pozwala
się dotykać i spożywać. Wdzięczność i uwielbienie Boga to najwłaściwsze
postawy, jakie w tym dniu winny nam towarzyszyć. Wychodzenie w
uroczystych procesjach na ulice naszych miast, to zaproszenie Jezusa, by
wkroczył w naszą codzienność: do naszych domów, rodzin, szkół, miejsc
pracy i odpoczynku. To także uznanie Jego panowania nad światem i prawa
do obecności w życiu publicznym. Gdy dzisiaj często próbuje się
chrześcijaństwo zamknąć w przysłowiowej zakrystii procesja
eucharystyczna jest publiczną manifestacją wiary i świadectwem, które
winno poruszyć obojętnych, uświadamiając im bliskość Boga, który pośród
nas zamieszkał. Procesje z Najświętszym Sakramentem są publicznym
wyznaniem wiary, której się nie wstydzimy. Idąc za Chrystusem w
monstrancji deklarujemy swoją obecnością, że tak właśnie wierzymy.
Przyklękając przed Świętą Hostią całą swoją osoba zaświadczamy, że
uznajemy Go za naszego Pana.

Wolą Zbawcy nie było jednak to, żebyśmy Go jedynie „oglądali” w znaku
chleba, albo adorowali Jego świętą obecność. Nieporozumieniem byłaby
wiara w obecność Chrystusa eucharystycznego nie połączona z karmieniem
się tym Ciałem. „Kto spożywa moje ciało i pije moją krew ma życie
wieczne” – mówił Jezus. On chce w nas przebywać i być naszym pokarmem.
Jeśli więc chcemy właściwie przeżyć tę Uroczystość nie wystarczy,
żebyśmy się „przespacerowali” w procesji i ucieszyli oczy widokiem
maluchów z wdziękiem sypiących kwiatki przed monstrancją. Komunia
Święta, którą przyjmiemy w tym dniu będzie najlepszym wyrazem naszej
wiary w Chrystusa Eucharystycznego, który przemienia nas w siebie, gdy
Go przyjmujemy w Eucharystii.

Boże Ciało, jest jednym z najważniejszych Świąt w Kościele rzymskokatolickim. Święto ku czci Najświętszego Sakramentu.
W tym uroczystym dniu wierni Kościoła rzymskokatolickiego wspominają Ostatnią Wieczerze. Wieczerze paschalną Jezusa z Apostołami, która odbyła się w przeddzień Jego śmierci. Podczas Ostatniej Wieczerzy, Jezus Chrystus ustanowił sakrament Euharystii-Wieczerzy Pańskiej.

Przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa.

W Polsce Boże Ciało ma charakter dziękczynny, świąteczny, radosny. Jest u nas obchodzone w czwartki po Uroczystości Trójcy Świętej. Wypada zawsze 60 dni po Wielkanocy.
Nasze, Słowiańskie, Polańskie uroczystości wiążą się z procesjami z wywyższeniem Najświętszego Sakramentu, zatrzymując się przy czterech ołtarzach , gdzie są czytane fragmenty Ewangeli.



Bamberki*  w Poznaniu, Procesja Bożego Ciała



Boże Ciało, uroczystości Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa po raz pierwszy obchodzono w  Liège, Belgia w 1247 roku. Wiąże się z widzeniami przełożonej klasztoru augustianek z Mont Cornillon, św. Julianny de Retine, według której miała  wynikać z potrzeby ustanowienia specjalnego święta ku czci Eucharystii. Boże Ciało, jako święto Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa ustanowił opiekun duchowy klasztoru augustianek  z Mont Cornillon, późniejszy papież Urban IV. W tym celu przygotował specjalna bullę Transiturus w 1264 roku.Z powodu nagłej smierci bulla została ogłoszona dopiero przez Papieża Jana XXII. Święto zostało przeniesione na cały Kościół.
   Do Polski Święto Ciała Krwi Jezusa Chrystusa wprowadzono w diecezji krakowskiej w 1320 roku, za czasów biskupa Nankera,herbu Oksza  z rodu książąt Kołdów. Śpiewanie Ewangelii przy czterech ołtarzach pojawia się w Płocku około 1430 roku.


Sic me Deus adiuvet

* Bambrzy, Bambry, Posener Bamberger, Polacy o niemieckim rodowodzie. Sprowadzeni z Bambergu / Frankonia/ do Wielkopolski przez biskupów poznańskich Mikołaja  Bartłomieja Tarło, herbu Topór i  Krzysztofa  Antoniego Szembeka, herbu Szembek.

Po Wojnie Północnej i epidemii cholery w Poznaniu i Wielkopolsce brakowało rąk do pracy.W biednej Frankonii był nadmiar rąk do pracy.

Mieszkańcy Bambergu w Wielkopolsce, Poznaniu znaleźli bardzo dobre warunki do pracy, wspólną wiarę rzymskokatolicką, dobre stosunki międzyludzkie. Bardzo szybko się asymilowali.W końcu XIX wieku wśród katolickich mieszkańców Wielkopolski już ikt nie deklarował niemieckiego pochodzenia.

Dzisiejsze Niemcy, które mienią się przyjaciółmi Polaków i Polski,/ czy tylko na papierze z podtekstami / powinni brać przykład z Wielkopolski jak tratowano w Polsce inne narodowości.


Wyrazy szacunku