Tusk jak premier Węgier Ferenc Gyurcsány.

Oto przedmiot bezczelnej, cynicznej i kłamliwej gry politycznych elit.

„I wówczas, zresztą, nic nie robiliśmy w ciągu czterech lat. Nic. Nie możecie mi podaćani jednego poważnego środka rządowego, z którego my mlibyśmy być dumni, poza tym, że na końcu odzyskaliśmy władzę z gówna. Nic. Kiedy trzeba będzie rozliczyć się z krajem, powiedzą co robiliśmy w ciągu czterech lat, co mówimy?”, „Nie ma wielu opcji. Nie ma, dlatego, że spieprzyliśmy. Nie tylko trochę, ale bardzo.”

Te słowa padły pięć lat temu z ust socjalistycznego premiera Węgier Ferenca Gyurcsány’a.

Tusk podąża drogą socjalistycznego premiera Węgier. W 2006 roku wyprowadził przeciwko rządowi Jarosława Kaczyńskiego ludzi na ulice Warszawy, manifestowali przed pałacem prezydenckim.

Dzisiaj, kiedy ludzie dopominaja się prawdy i sami wychodzą każdego 10-go na ulice, nazywa ich faszystami.

W zestawieniach Eurostatu Polska znajduje się na szóstym miejscu wśród krajów o najwyższym deficycie, po Irlandii, Grecji, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Portugalii. Wszystkie te kraje przeżywają problemy finansowe, są bliskie bankructwa.

Rząd Donalda Tuska odziedziczył po rządzie Jarosława Kaczyńskiego doskonałą sytuację gospodarczą i finansową. Wystarczyły zaledwie trzy lata, by rząd PO i PSL roztrwonił wszystko. 

Jacek Vincent Rostowski kłamał wczoraj : Stopa bezrobocia w marcu 2011 r. wyniosła 13,1 proc. W marcu 2007 r., za rządów PiS, był to poziom 14,3 proc.

W marcu 2005 r. stopa bezrobocia wynosiła 19,3 proc. Za rządów PiS grono osób bez pracy kurczyło się więc znacznie szybciej niż za koalicji PO-PSL.

Rostowski : w latach 2008- -10 r. w Polsce postało 730 tys. miejsc pracy.

 W latach 2005- -07 zatrudnienie wzrosło o 1,45 mln.

Rostowski :w czasie kryzysu wprowadziliśmy ogromny pakiet oszczędnościowy.

  Wydatki publiczne w 2007 r. wynosiły 497 mld zł (42,2 proc. PKB), a w 2010 r. już 647 mld zł (45,7 proc. PKB). W samym  2009 r. wzrosły o 50 mld zł.

Rządy Platformy doprowadziły, że 13 milionów Polaków żyje na granicy ubóstwa.
Zgodnie z raportem organizacji pozarządowych Anti-Poverty Network i Social Watch aż 13 mln ludzi w Polsce ledwo wiąże koniec z końcem, żyją na granicy biedy.
2 mln ludzi żyje poniżej granicy ubóstwa. PRACUJEMY ZA GROSZE. NA NIC NAS NIE STAĆ

Wydawałoby się, że bieda i ubóstwo to domena tzw. marginesu społecznego, że związana jest z patologią społeczną, nadużywaniem alkoholu, bezrobociem czy wyuczoną bezradnością. Niestety, jak wynika z raportu co dziesiąty pracujący na cały etat i co piąty zatrudniony na jego część zalicza się do grupy relatywnie ubogich.

Jedna trzecia osób, które korzystają z pomocy społecznej i przeróżnych form zasiłków, to ludzie, którzy pracują. Niestety, ich pensje są zbyt niskie, by wystarczyły na rachunki, jedzenie, ubranie czy lekarstwa.

Nowa grupę pogrążonych w nędzy stanowią absolwenci wyższych uczelni. Coraz więcej osób z dyplomem nie może znaleźć pracy lub zatrudnia się za wynagrodzenie, za które nie są w stanie
zaspokoić swoich podstawowych potrzeb życiowych.

Minister Rostowski  przedstawił porównania dotyczące niektórych wielkości makroekonomicznych z okresu rządów SLD(2001-2005), PiS (2005-2007) z ostatnimi 3 latami. Wykazywał, że w ostatnich latach przeciętna emerytura wynosi 1785 zł, w okresie rządów PiS 1347 zł, a w okresie rządów SLD 1257 zł, podobnie minimalne wynagrodzenie odpowiednio 1386 zł, 936 zł i 848 zł. Porównywanie wielkości nominalnych na przestrzeni ostatnich 10 lat i sugerowanie na tej podstawie,że ten rząd jest najlepszy bo minimalna płaca ,średnia płaca , czy średnia emerytura są teraz wyższe niż 10 lat temu jest wręcz naigrawaniem się z inteligencji Polaków.

Ceny gazu w latach 2007 i 2010 wzrosły o 20%, o 40 % ceny energii elektrycznej o 60% ceny wody i ścieków , a koszty utrzymania ogółem aż o 40%. Przyrost długu publicznego w latach 2007-2010 o 250 mld zł ( z 530 mld zł do 780 mld zł) mimo wzrostu gospodarczego, który średnio w tym okresie wyniósł blisko 4% PKB.

Ten wzrost długu o blisko 50% w ciągu tylko 3 lat nastąpił mimo wyprzedaży majątku narodowego na kwotę ponad 30 mld zł i rabunkowej polityki dywidendowej wobec przedsiębiorstw państwowych na kwotę 20 mld zł. Gdyby tych wpływów nie było , dług wzrósłby o kolejne 50 mld zł.