Witajcie w PRLu, czyli toast musztardówką z towarzyszem Kiszczakiem

W tekście "Krzyż do kasacji!" ("Super Ekspress" 25 IX 2010) Tadeusz M. Płużański, opisuje pierwszą pielgrzymkę Jana Pawła II do Ojczyzny i działania jakie towarzysz Kiszczak podjął po słynnym spotkaniu papieża z Polakami, na którym padły historyczne słowa: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze Ziemi. Tej Ziemi!

Już kilka godzin po mszy św. na placu Zwycięstwa nie pozostał żaden ślad po papieskiej pielgrzymce. Zadbały o to ówczesne "służby porządkowe": SB i milicja. Krzyż pod którym Jan Paweł II odprawił mszę trafił do Kościoła Świętej Anny, a wkrótce do parafii Maksymiliana Kolbego na Służewcu.

Polacy przychodzili jednak w to miejsce, bo słowa Karola Wojtyły głęboko zapadły im w pamięć. Trzy lata później - pisze Płużański - w kwietniu 1982 r., ułożyli pierwsze kwiaty w kształcie krzyża. Zbierali się, dyskutowali, modlili, palili znicze, śpiewali pieśni - nie tylko religijne, głównie patriotyczne ("Rotę" ze słowami, że "nie będzie Ruski pluł nam w twarz" i "Boże, coś Polskę": "Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie"). Władze te kwiaty co noc sprzątały, ale rano odrastały (o wydarzeniach tych śpiewał wówczas Jan Pietrzak w pieśni „Nielegalne kwiaty”).
Towarzysz Kiszczak od razu dostrzegł niebezpieczeństwo. Alarmował Biuro Polityczne: wokół krzyża z kwiatów, kopca węgla, portretu Wałęsy, oprócz kilkuset dewotek mobilizowanych przez księży, gromadzą się różnej maści ekstremiści. Urząd do Spraw Wyznań nawoływał do likwidacji krzyża (i innych w całej Polsce), ze względu na naruszanie zasady rozdziału Kościoła od państwa.

W końcu - pisze dalej Płużański - władze ogrodziły teren betonowymi zasiekami - pod pozorem remontu, bo stan chodnika zagrażał bezpieczeństwu obywateli. Albo krzyż kłócił się z planem przestrzennego zagospodarowania. Wszystko jedno, każdy pretekst jest dobry. Jednak kwietny krzyż odradzał się w kilku miejscach na Krakowskim Przedmieściu - przed kościołem św. Anny, Sióstr Wizytek, a nawet pod kolumną Zygmunta.  Na miejscu papieskiego krzyża W dzień odbywały się demonstracje, w nocy zawsze ktoś przy nim dyżurował. I niestraszna była milicyjna pałka, kolegium czy dołek w Pałacu Mostowskich.

Tadeusz M. Płużański przypomina dalej, że przy krzyżu obok Pałacu Namiestnikowskiego (dziś Prezydenckiego) dyżurował ks. Jan Twardowski (rektor Wizytek, poeta), który napisał: Z krzyżem jest się na zawsze, by sprzeczać się co dzień, jeśli go nie utrzymasz, to sam cię podniesie.  Przy krzyżu na terenie Huty Warszawa obrońcą  był ks. Jerzy Popiełuszko. 31 lipca 1981 r. na warszawskich Powązkach bracia Melakowie postawili Pomnik Katyński (w kształcie krzyża), usunięty już po kilku godzinach na wniosek ambasady radzieckiej (pomnik-krzyż został ponownie odsłonięty w 1995 r.; 10 kwietnia 2010 r. Stefan Melak zginął w katastrofie smoleńskiej, lecąc na uroczystości rocznicy Katynia).

Krzyż na Plac Papieski wrócił najpierw w postaci ułożonych na ziemi zniczy, potem w formie tablicy, a 6 czerwca 2009 r. już jako krzyż-krzyż. Symboliczny, w hołdzie zmarłemu Janowi Pawłowi II, bo przecież papież Polak odszedł do domu Ojca nie na placu Piłsudskiego w Warszawie, ale na placu Świętego Piotra w Watykanie. Symboliczny, czyli też do kasacji! – konstatuje Płużański nawiązując do postawienia i usunięcia z Krakowskiego Przedmieścia krzyża symbolizującego ofiary katastrofy smoleńskiej.

Portal wpolityce.pl opisując 30 IX 2010 r. tekst Płużańskiego porównał dwa krzyże: papieski z Placu Zwycięstwa i krzyż z Krakowskiego Przedmieścia. W miarę upływu kolejnych miesięcy porównania z czasami, zdawałoby dawno minionymi, stają się jeszcze bardziej uprawnione. Oto towarzysz Kiszczak zostaje uniewinniony przez niezawisły sąd III RP od zarzutu sprawstwa w masakrze górników z Wujka. Nie dalej jak dwa lata temu były komunistyczny szef esbeków w programie Jana Pospieszalskiego śmiał się ze słabości tzw. opozycji, która nawet przywilei emerytalnych nie potrafiła odebrać byłym ubekom. Dziś ma powody do kolejnych kpin.

Warto też zauważyć, gdzie medialna chałastra prowadzi emocje tłumu w przededniu uroczystości beatyfikacyjnych Jana Pawła II. Przedstawia się oto w dominujących mediach złą, czarną i negatywną "legendę" smoleńską, "polityczną, pisowską żałobę", naprzeciw której stawia się pozytywne, jasne i optymistyczne nauczanie papieża. Przesłanie naszego wielkiego rodaka sprowadza się do kremówek, tolerancji i bratania sie ze wszystkimi itd. Profesorski celebryta mediów trzymających władzę, Krzysztof Michalski, rektor Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu i wieloletni organizator spotkań papieża z intelektualistami, nie ma wątpliwości, jak Jan Paweł II zareagowałby w sprawie krzyża na Krakowskim Przedmieściu:  Krzyż jest symbolem chrześcijaństwa, używanie go wbrew temu, co symbolizuje, jest bluźnierstwem sensu stricte i z pewnością spowodowałoby sprzeciw Jana Pawła II – mówi dla dziennika „Polska”, i dodaje, że Jan Paweł II z pewnością powiedziałby, gdzie jest racja.

W natłoku wypowiedzi wspierających propagandową lobotomię na świadomości Polaków, trzeba też zacytować słowa byłego prezydenta Lecha Wałęsę, który 22 kwietnia 2011 r. powiedział włoskiemu dziennikowi "La Repubblica",  że zasługi Jana Pawła II w przyczynieniu się do upadku komunizmu w Polsce są bardzo duże, ale nie należy z tym przesadzać.

Witajcie w PRL!  – towarzysz Kiszczak ma zaiste znów powody do długiego świętowania.

http://www.se.pl/wydarzenia/opinie/krzyz-do-kasacji_154670.html 

http://wpolityce.pl/view/2325/Krzyz_papieski_1979__Krzyz_smolenski_2010__Znajdz_10_roznic_w_stosunku_wladz___.html

wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Walesa-nie-nalezy-przesadzac-z-zaslugami- Jana-Pawla-II,wid,13345797,wiadomosc.html