Lekcja patriotyzmu, lekcja kłamstwa

Byłem mile zaskoczony, gdy jakiś czas temu paru studentów zaczęło dość dyskretnie dowiadywać się, czy jadę do Warszawy 10 kwietnia. I ucieszyłem się gdy zadeklarowali chęć wyjazdu ze mną. To wyróżnienie dla kogoś, kto marzy nie tylko o tym żeby być dobrym nauczycielem ale i w jakiejś mierze wychowawcą. Pedagogiem w oryginalnym, greckim znaczeniu: opiekuna prowadzącego młodzież do wiedzy. Biję się w piersi: do końca się zastanawiałem, czy o godzinie 5:15 w niedzielę spotkam ich w umówionym miejscu. Byli wszyscy. 

Od 7:30 do 18 oglądaliśmy i w pewnej mierze współtworzyliśmy historię: manifestacja na Krakowskim, wspólna zaduma, modlitwa ale i gniew pod pałacem, dmuchanie balonów wraz z unikatową zupełnie społecznością blogerską, Kongres założycielski Ruchu im Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, przemarsz Świętokrzyską na Krakowskie, wspólnota serc, dusz i umysłów podczas przemówienia Jarosława Kaczyńskiego z tysiącami Biało-czerwonych łopoczących nad głowami, sprawiający podwójną satysfakcję widok tysięcy białych i czerwonych balonów ulatujących w niebo. Widok błyszczących oczu moich młodych towarzyszy, ich uśmiechy – to moje małe zwycięstwo, mój mały wkład w przyszłość Ojczyzny.

A dziś dam im kolejną lekcję. Poproszę – bo nakazać czegoś takiego nie mam prawa – poproszę ich, by przeczytali internetowe wydanie Gazety Wyborczej. By przeczytali nasycone nienawiścią i strachem (tak, bez wątpienia – oni się boją) teksty Wrońskiego, Kurskiego i Wiśniewskiej. By rozumiejąc i czując w czym uczestniczyli wczoraj, zrozumieli w czym muszą uczestniczyć na co dzień. By poznawszy prawdę, poznali również kłamstwo.