Randka z Tomaszem Lisem. Zobacz czym Cię uwiedzie

Proszę obejrzeć najpierw krótki film z youtube:

Oczywiście autor tej wstawki nie odkrywa Ameryki. Nie odkrywa jej też Tomasz Lis. W gruncie rzeczy jest marnym manipulatorem. Drętwym, sztucznym, nie mogącym się nauczyć właściwego pauzowania, tak żeby wygladało na naturalne. Nie mogącym się nauczyć jak udawać prawdziwe zastanowienia i zdziwienie. Jego wystudiowane emocje wyglądają nienaturalnie. Mimo to marny dziennikarzyna od lat gwiazdorzy w telewizji. Dlaczego?

Opisane w filmiku 16 metod manipulacji to jedynie wierzchołek góry lodowej. To właściwie elementarz manipulacji dla lemingów. W gruncie rzeczy użytych sztuczek byłoby w tym fragmencie pewnie ze 116. Nie mamy tu opisu mowy ciała, języka gestów, teatralnych ruchów. Nie dowiemy się z filmiku o wizualnej stronie manipulacji. Nie opisano pracy kamery, umiejętnego kadrowania, w którym Lis jest zawsze w centrum uwagi, a jego rozmówcy są dodatkiem do ego dziennikarza. Czy ktoś spostrzegł, że kamera ujmuje centralnie położone w studiu miejsce rozmowy, niczym ognisko wśród pierwotnych plemion, przy którym szaman snuje swoje opowieści i wodzi lud na pokuszenie?  Czy trudno zauważyć ujmowanie rozmowy z góry i z oddalenia, do tego krążenie kamery z wysoka niczym nad miejscem afery w filmie sensacyjnym?

Program Lisa emitowany jest w najlepszym czasie antenowym. Zaraz po serialu "M jak Miłość", gdy zajawki lisowej produkcji natarczywie zatrzymują miłośników serialu przy telewizorze. Serial mający 8-10 mln publiczności, naturalną koleją rzeczy dostarcza również widzów Lisowi. Bez owej jadącej przed programem Lisa lokomotywy  jego program nic by nie znaczył. Jaką miałby oglądalność, gdyby pora emisji była taka, jak w przypadku programu Pospieszalskiego?

I to jest właśnie prawdziwa "jakość" produktu Lisa. Marnego, przeznaczonego dla bardzo przeciętnego widza. I takie też są wykorzystane medoty manipulacji i perswazji. Mało wyrafinowane, gruboskórne, widoczne gołym okiem. Nie trzeba wielkiej spostrzegawczości, żeby zauważyć, że  Lis ma najprawdopodobniej mikrofon ustawiony głośniej od rozmówców. Jak w telewizyjnych reklamach, które też muszą być głośniejsze od reszty przekazu.

Dlaczego więc Lis wciąż bryluje na salonach? Bo jest skuteczny? Bo uwodzi jak mało kto?

Nie wiem. Przypomnę, co o nim napisał Waldemar Łysiak:

„Tomasz Lis – człowiek, który stanowi dla mnie żywy symbol degeneracji fachu dziennikarskiego. Lis nie cofa się ani przed nikczemnością, ani przed walką dla złej sprawy – kłamstwo to jego modus operandi, a z wrogości wobec braci Kaczyńskich uczynił swój modus vivendi, tak go rozwścieczyło ich antysalonowe zwycięstwo parlamentarno – prezydenckie. Zawsze był psinką Salonu, już kilkanaście lat temu (1992) trząsł się ze strachu krzycząc do Lecha Wałęsy:”...Niech pan nas ratuje, panie prezydencie!”, bo rząd Olszewskiego wszczął właśnie procedurę lustracyjną. Lis miał wtedy pecha – kamera uwieczniła ten jego krzyk. Dzisiaj Lis, który dalej struga nieudolnie człowieka prawego, więcej niż pecha ma tupetu.”

(Fragment książki W. Łysiaka – „Salon. Alfabet szulerów”, s. 116- 117)