Jak pamiętamy, 17 września 2009 roku, prezydent Obama, wcześniej „przekonany”
przez izraelskiego prezydenta Szymona Peresa, który 18 sierpnia w Soczi
obiecał był rosyjskiemu prezydentowi Miedwiediewowi, że „przekona” prezydenta Obamę do wycofania elementów tarczy antyrakietowej z Europy Środkowej, „zresetował”
stosunki amerykańsko-rosyjskie do tego stopnia, że w ogóle wycofał
Stany Zjednoczone z aktywnej polityki w Europie Środkowo-Wschodniej. W
rezultacie prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu w jednej chwili zawaliła
się cała koncepcja „polityki jagiellońskiej” - jak patetycznie
nazywano dywersanckie usługi, których świadczenia Polska podjęła się, w
dodatku za darmo. Próżnię polityczną, powstałą po wycofaniu się USA z
aktywnej polityki w tym rejonie Europy natychmiast zaczęli wypełniać
strategiczni partnerzy, co w naszym nieszczęśliwym kraju natychmiast
objawiło się w postaci gwałtownego uwiądu Stronnictwa Amerykańsko-
Żydowskiego, którego wpływy zaczęły przejmować rosnące w siłę
stronnictwa: Pruskie i Ruskie oraz pojawieniem się „dyplomacji ikonowej”.

Oto zaraz po sławnej deklaracji prezydenta Obamy, na Jasną Górę przybyła
delegacja świątobliwych mnichów z klasztoru św. Niła w Rosji, która
otrzymała kopię cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w celu
umieszczenia jej w rosyjskim sanktuarium i otoczenia kultem. Ta „dyplomacja ikonowa”
została uwieńczona podpisaniem w sierpniu 2012 roku na Zamku Królewskim
w Warszawie deklaracji o pojednaniu między narodami polskim i
rosyjskim. Podpisał ją ze strony rosyjskiej Patriarcha Moskwy i
Wszechrusi Cyryl, a ze strony polskiej - JE abp Józef Michalik,
przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. Doszło do tego nie tylko
dzięki „dyplomacji ikonowej”, ale również, a może nawet przede
wszystkim - dzięki dyplomacji strategicznych partnerów, którzy 19
listopada 2010 roku doprowadzili do przeforsowania na szczycie NATO w
Lizbonie strategicznego partnerstwa NATO-Rosja. Proklamowanie
strategicznego partnerstwa NATO -Rosja potwierdzało, że ramy polityki
europejskiej wyznacza strategiczne partnerstwo rosyjsko-niemieckie i w
pewnym sensie przypominało Święte Przymierze, które wzmacniało fundament
wiedeńskiego porządku politycznego z roku 1815.

Oczywiście z faktu proklamowania strategicznego partnerstwa NATO-Rosja
wynikało obowiązki również dla naszego nieszczęśliwego kraju, bo skoro
całe NATO pozostaje w strategicznym partnerstwie z Rosją, to Warszawa
nie może wierzgać przeciwko ościeniowi. Dlatego też, chociaż nie brakuje
u nas płomiennych szermierzy zasady rozdziału Kościoła od państwa, to
żaden z nich nie odważył się nawet pisnąć, kiedy deklarację o pojednaniu
między narodami polskim i rosyjskim, a więc deklaracje par excellence
polityczną, podpisali dwaj przedstawiciele kościołów: Cerkwi
Prawosławnej i Kościoła Katolickiego. Najwyraźniej zdawali sobie sprawę,
że gdyby któryś tylko pisnął, to Moce zaangażowane w ten proces tak by
mu pisnęły, aż by sobie przypomniał, skąd wyrastają mu nogi. Toteż nic
dziwnego, że i JE abp Józef Michalik w wypowiedzi dla prasy zauważył, iż
„na tym etapie nie mogliśmy tego nie uczynić”. W tej sytuacji
nikogo nie zaskoczyło podpisanie przez generała Noska porozumienia o
współpracy Służby Kontrwywiadu Wojskowego z ruską FSB; jak partnerstwo,
to partnerstwo, nieprawdaż?

Zanim jednak doszło do proklamowania na szczycie NATO w Lizbonie
strategicznego partnerstwa NATO-Rosja, w październiku 2010 roku odbył
się „nieformalny” szczyt w Deauville z udziałem Naszej Złotej
Pani, rosyjskiego prezydenta Miedwiediewa i francuskiego arywisty
Mikołaja Sarkozy’ego. Prezydent Sarkozy po wielu latach bezskutecznego
molestowania Naszej Złotej Pani uzyskał tam wreszcie jej łaskawą zgodę
na „pogłębienie integracji” w Unii Śródziemnomorskiej,
projektowanej jako kieszonkowe imperium francuskie. Czy w zamian za to
pozostawił w imieniu Francji wolna rękę Naszej Złotej Pani w Europie
Środkowo-Wschodniej? Nie jest to wykluczone, na co wskazywałaby nie
tylko obecność rosyjskiego prezydenta Miedwiediewa, który też jakieś
nieformalne korzyści dla Rosji musiał tam sobie zapewnić, ale przede
wszystkim - rozwój późniejszych wydarzeń.

Kiedy bowiem po szczycie w Lizbonie wyjaśniło się, że wszyscy popierają
ustanowiony tam polityczny porządek lizboński, którego fundamentem jest
strategiczne partnerstwo rosyjsko-niemieckie, umocnione strategicznym
partnerstwem NATO-Rosja, w grudniu 2010 roku, w ramach technicznego „pogłębiania integracji” w Unii Śródziemnomorskiej, rozpoczęły się w Afryce Północnej „jaśminowe rewolucje”.
W Tunezji, Egipcie i Libii doprowadziły one do obalenia tamtejszych
tyranów przez lud pracujący miast i wsi. Ruscy szachiści pozostawili
własnemu losowi Muammara Kadafiego, który przez dziesięciolecia był
najukochańszą duszeńką Kremla i przyjacielem generała Jaruzelskiego. Coś
musieli mieć za to obiecane, ale co - to zostanie nam objawione kiedyś w
przyszłości. I wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby nie
wtrąciły się USA, które postanowiły doprowadzić do zwycięstwa demokracji
również w Syrii, ekscytując w tym celu i zbrojąc tamtejszych „bezbronnych cywilów”.

To zwycięstwo demokracji w Syrii było przez Amerykanów upragnione ze
względu na interesy bezcennego Izraela. Otóż bezcenny Izrael niepokoi
się irańskim programem atomowym i chętnie doprowadziłby do ataku
niezidentyfikowanych samolotów które znad Oceanu Indyjskiego
nadleciałyby na irańskie instalacje nuklearne i je zbombardowały. Jednak
nie można tego zrobić, bo Iran ma dwustronny układ wojskowy z Syrią,
którą wyposażył w mnóstwo rakiet, więc w razie czego bezcenny Izrael
mógłby zostać nimi zasypany. Wprawdzie ma on system obrony
przeciwrakietowej „Żelazna Mycka”, ale jeśli rój jest
dostatecznie duży, to zawsze coś się przedrze. Zatem - żeby bezcenny
Izrael, tzn. pardon - oczywiście żeby niezidentyfikowane samoloty... i
tak dalej - najpierw musi zwyciężyć demokracja w Syrii.

Tu jednak ruscy szachiści się postawili - że to niby w Deauville inaczej
się umawialiśmy, więc kiedy prezydent Obama odpowiadając na dramatyczne
wezwania bezbronnych cywilów, którzy nawet dwukrotnie postarali się o
użycie broni chemicznej, próbował zmontować koalicję dla interwencji w
Syrii, spotkał się z kategoryczną odmową. W rewanżu za to upokorzenie
USA zapaliły zielone światło dla przewrotu na Ukrainie, najwyraźniej
uważając, że zimny czekista Putin będzie bezczynnie się temu przyglądał.
Ten jednak , kiedy tylko Nasza Złota Pani oświadczyła, że interwencji
wojskowej na Ukrainie nie będzie, błyskawicznie zajął Krym i wsparł
wojnę domową we wschodnich, uprzemysłowionych obwodach Ukrainy,
doprowadzając do rozbioru tego państwa de facto.

Nasz nieszczęśliwy kraj, któremu prezydent Obama znowu zaproponował
podjecie się roli amerykańskiego dywersanta, nie tylko znowu podjął się
jej za darmo, ale nie mogąc nic złemu Putinowi zrobić, wymyśla mu na
całego, rozpętując przy okazji histerię wojenną, w której biorą udział
zarówno niewierzący, jak i wierzący - zwłaszcza „poświęcony” portal „Fronda”
w którym rozmaici gorliwi Zasrancen zostali rzuceni na odcinek
tropienia ruskich agentów. Co z tego mają - tego, ma się rozumieć, nie
wiem, ale pewnie jakieś gadzinowe fundusze zostały na ten cel w MSW i
MON uruchomione.

Histeria wojenna stał się znakomitym pretekstem do dintojry między
rozmaitymi bezpieczniackimi watahy, zgrupowanymi a to w Stronnictwie
Ruskim, a to w Stronnictwie Pruskim, a wreszcie - w gwałtownie
reaktywowanym Stronnictwie Amerykańsko-Żydowskim. Chodzi oczywiście o
wywalczenie sobie lepszego dostępu do żerowiska, więc w tak poważnej
sprawie wszystkie chwyty są dozwolone. Oto w Koszalinie umarł
prokurator, który w czasach stalinowskich oskarżał „Inkę”, czyli
ś.p. Danutę Siedzikównę i skutecznie zażądał dla niej kary śmierci.
Ponieważ w tamtejszym środowisku polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej
musiał zażywać znakomitej reputacji, pogrzeb odbył się z asystą
wojskową. Wybuchł skandal, w następstwie którego minister obrony Tomasz
Siemoniak zdjął tamtejszego dowódcę garnizonu. Na takie dictum Centralne
Biuro Antykorupcyjne natychmiast wykryło mu ruskiego szpiega w samym
Ministerstwie Obrony Narodowej, a następnego dnia - jeszcze jakiegoś
cywila.

Wcześniej w TVN - stacji, którą podejrzewam, że została założona przy
udziale tajnej kasy wojskowej razwiedki i jest przez nią dyskretnie
kontrolowana, ukazał się reportaż o nielegalnym handlu bronią via
Albania. Ponieważ handel bronią, również nielegalny, był i jest
monopolem soldateski, widać wyraźnie, że zamęt spowodowany wysadzeniem
przez Amerykanów porządku lizbońskiego na skutek zresetowania przez
prezydenta Obamę swego poprzedniego resetu w stosunkach z Rosją z 17
września 2009 roku, przekłada się w naszym nieszczęśliwym kraju na
przepychankę przy korycie, przy którym bezpieczniackie watahy próbują
sobie wywalczyć najlepsze pozycje wyjściowe, gdy znów nastanie rok
spokojnego słońca.

A to może być szybciej niż myślimy, bo prezydent Obama przekonał się, iż
bombardowania z powietrza nie tylko nie rozproszą złowrogiego kalifatu,
jaki pojawił się za sprawą jaśminowych rewolucji, które wymknęły się
spod kontroli, ale nawet sprzyjają jego rozszerzeniu. Toteż w ostatni
wtorek, 14 października, sekretarz stanu USA Kerry spotkał się w Paryżu z
ruskim ministrem spraw zagranicznych Ławrowem i rada w radę uradzili,
że USA i Rosja porozumiały się „w sprawach globalnych”. Wygląda
na to, że zresetowanie przez prezydenta Obamę swego poprzedniego resetu w
stosunkach z Rosją z 17 września 2009 roku właśnie zostało zresetowane.
Znaczy się, w tej sytuacji zimny rosyjski czekista Putin znowu zostaje „sojusznikiem naszych sojuszników”,
a w tej sytuacji podtrzymywanie histerii wojennej i wykrywanie ruskich
szpiegów w MON i to w dodatku nie przez Służbę Kontrwywiadu Wojskowego,
która po staremu chyba nadal współpracuje z ruską FSB, tylko przez CBA,
świadczyć może jedynie o braku koordynacji, no i oczywiście - o
całkowitej bezużyteczności tych wszystkich tajniaków, którzy z tej
chciwości już w ogóle nie wiedzą, na jakim świecie żyją.