Errat do biografii wciąż poszukuję

Witam Wszystkich

po zalogowaniu pojawił się komunikat - poprzednie logowanie ...jak powyżej.

Skoro po tak długiej przerwie się zalogowałem, może zapiszę kilka lużnych uwag w okienku, tak jak kiedyś pisało się na forum "informacje dnia", potem zmienione na "Aktualności" albo odwrotnie, a było to dzieisęc lat temu na forum giewu.

Jazuzelski - ostatnio przeczytałem Hanny Świdy Ziemby "Młodzież PRL" - ksiązkę pełną pólprawd i przede wszystkim przemilczeń. Autorka umieszcza informację, ze połowa jej studentów nie odróżnia Pierwszej Wojny Światowej od Drugiej. A ja się pytam. Czy za 15 lat, studenci będą odróżniali udział w obaleniu komunizmu (obalenie jest dyskusyjne) Wałęsy od udziału Jaruzelskiego? 

Chciałem zamieścić wpis w S24 - "Wałęsa - Jaruzelski, znajdź dwie różnice", ale mi się odechciało i nic nie napisałem.

Michnik - niektórzy wiedzą, że jestem michnikologiem, przeczytałem całego i "śledzę" i przede wszystkim gęgam, jeżeli ktoś wie o co chodzi z tym gęganiem. Wostatniej rozmowie z Wojewódzkim - nagrałem, ale nie mam czasu ponownie obejrzeć - na pytanie o picie wódki z Urbanem, dośc długo się zastanawia, a następnie kluczy i mataczy.

A przecież wódkę - tzw harcerzyki - pijał z Urabanem w młodości i pisze o tym Kuroń. Pytanie jest inne, kiedy przestał i na jak długo? 

Żeby zrozumieć to co się dzieje dzisiaj, zrozumieć zaskakujące wolty - albo i nie zaskakujące - trzeba sięgnąć do lat pięćdziesiątych  i czterdziestych, które hobbystycznie studiuję docierając do wszelkich możliwych opracowań oraz dzieników i listów. Doszło do tego, że póbując zrozumieć wzajemne personalne zaleźności czytuję wspomnienia Gałczyńskiej (zkwestia mieszkańców kwartału ulic z Aleją Przyjaciół i Róż)  i Moniki Żeromskiej (Ziemiańska etc.) . Dzisiaj w salonie i tutaj zamieszczę swój wpis o Antonim Słonimskim. Własciwie ukazał się dzisiaj w Warszawskiej Gazecie, to fragment wkleję teraz i wpis będzie dłuższy :) 

a na koniec, a więc prawie koniec

ps. Wiemy, że Lityński podawał kwiaty Bierutowi, a które dziecko - z narybku Czerskiej - rocznik mniej więcej Michnika, siadywało temu czy innemu stalinowcu na kolanach, wyciagało mu z kieszeni cukierka i mówiło wujku? Poprawnośc polityczna zabrania pytać sięo to? 

Moja teza jest następująca. Dlatego Kiszczak jest człowiekiem honoru, i stąd przyjaźń z Jaruzelskim, że - pamiętamy oczywiście o spadających aureolach - jeżeli ściskamy się z "chamami" z Natolina , jeżeli wybielamy ich życiorysy, Lityński w TV mówi, że nie udowodniono Jaruzelskiemu służby w Informacji Wojskowej - to cóż tam jacyś staliniści i  cóż tam sowietyzacja społeczeństwa, cóż z tego, że matka była cenzorem, ojciec był w KPP, a pociotek był mordercą sądowym .... mam jakiś problem z formatowaniem (po wciśnięciu ENTER) , a więc żeby jak to się kiedyś często zdarzało na forum GW tekst nie zniknął wysyłam  ....

fragment tekstu o Rymkiewiczu, a tak naprawdę o Słonimskim 

pozdrawiam wszystkich 

ps. przepraszam za literówki, ale pisałem w okenku w niedoczasie

Ziemiańska

I wziąłem do ręki upstrzony kolorowymi zakładkami indeksującymi „Kawior i Popiół” Marci Shore.  Na okładce pióro ze złotą stalówką ozdobioną czerwoną gwiazdą.

Czytam: „W eleganckim stołecznym mieście Warszawa redaktor Mieczysław Grydzewski przychodził do „Ziemiańskiej" z dwoma jamnikami … miejscem honorowym pozostawał stolik na półpiętrze”.

Warszawa przed wojną była miastem kafejek, kabaretów i dorożek. Ówczesna „Ziemiańska" tętniła życiem. Piękna Ola Watowa, Ważyk - „brzydki twarzyk”, niezrównany w dowcipie Słonimski, a latem Stefan Żeromski. „Stolik „na górce" należał do związanych ze „Skamandrem” młodych poetów: Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Jana Lechonia, Kazimierza Wierzyńskiego, Jarosława Iwaszkiewicza oraz ich przyjaciela, redaktora Mieczysława Grydzewskiego”.

I jest rok 1951. Sięgam do listów Grydzewskiego i Lechonia.  Pod datą 10 kwietnia 1951 roku odnajduję słowa do Jana Lechonia: „Drogi Leszku. — Oddarłem kartkę z Twego listu ze względów oszczędnościowych (do tego doszło). Dziękuję Ci … „.

Emigrant Mieczysław Grydzewski przymiera głodem, a w tymże 1951 roku Antoni Słonimski wydaje w „Czytelniku” „Poezje” i w wierszu otwierającym składa słynną samokrytykę:

„Bo pieśń, choć nieba sięgnie wyniosła,

Gdy samej sobie zaczyna kłamać,

Trzeba, jak rękę, co się źle zrosła,

Na nowo łamać”.

W 1955 roku ukazuje się wznowienie jego wierszy, tym razem w sztywnej płóciennej okładce. Jest już po śmierci Stalina, od roku wiadomo, że ze wschodu nadchodzi odwilż, a tom prawie czterystustronicowy otwiera ten sam wiersz – Do Czytelnika:

Pójdź za tą pieśnią, która błądziła,

Przez mgły polskiego ćwierćwiecza.

Łamiąc się z sobą, nim zwyciężyła

Sprawa Człowiecza

i dalej wersy o ręce, którą poeta chce sobie łamać.

Nie ma odcinka „Erraty” poświęconego Słonimskiemu. Narada w sprawie twórczości artystycznej, rok 1951 – sala stalinowskiej Rady Państwa. Zagajenie Sokorskiego, przemówienie Jakuba Berman, któremu podlegała bezpieka oraz kultura. Berman mówi ...

widzę, robiąc szybką korektę, ze zniknął koniec wpisu i "ps."

- a więc raz jeszcze pozdrawiam wszystkich

rekontra