Auroville, czyli zastój w Utopii

  Dziś /25.09/, w ramach warszawskiego Festiwalu Nauki wysłuchałam ilustrowanej slajdami prelekcji magistrów Wojciecha Ogrodnika i Cezarego Świętochowskiego p.t. "Auroville: czy utopia może zostać zrealizowana?".  Co to jest Auroville?  Jest to miasteczko, a właściwie osada w południowych Indiach, w stanie Tamil Nadu, 10 km na północ od Pondicherry i 150 km na południe od Chennai (Madrasu).  Jest też urzeczywistnieniem wizji jednej kobiety, Mirry Alfassi (1878-1973), zwanej Matką /the Mother/, która pragnęła stworzyć miejsce w którym ludzie z całego świata będą mogli w pokoju i z dala od polityki doskonalić się duchowo w myśl nauk hinduskiego filozofa, mistyka i jogina Sri Aurobindo (1872-1950).  Mirra Alfassi była pochodzenia turecko-egipskiego i do roku 1914 działała w Paryżu jako wzięta okultystka, po czym wyjechała do Indii, gdzie została wierną wyznawczynią i towarzyszką Sri Aurobindo.

  Był rok 1968, czas wielkiej mody na Indie.  Tysiące hippisów jechało tam w poszukiwaniu nowych wrażeń i samych siebie.  W  tym klimacie idee Matki trafiły na żyzny grunt i 28.02.1968 5000 ludzi z całego świata zaczęło budować Auroville.  Zaprojektował je francuski architekt Roger Anger ze sporym rozmachem, gdyż zaplanowano, że miasteczko to docelowo będzie miało 50000 mieszkańców.  W jego centrum powstała światynia Matrimandir poświęcona Boskiej Świadomości.  Sri Aurobindo nauczał bowiem, że człowiek jest bytem przejściowym i powinien drogą duchowego rozwoju dążyć do złączenia się z Boska Świadomością.  Świątynia ta ma formę wielkiej złotej kuli, ok 30m średnicy, w której centrum jest kryształowa kula o średnicy 70 cm oświetlana wpadającym z góry promieniem słońca.  Miasteczko miało być samowystarczalne, a podstawową zasadą rządzącą w nim była wg. założeń "boska anarchia".  Cały projekt był i, niestety, jest nadal finansowany przez UNESCO. ze specjalnych funduszy na eksperymenty społeczne.

  Od założenia osady minęły 42 lata. i trzeba stwierdzić, iż niewiele pozostało z pierwotnych wizji.  Owszem, w miejscu, gdzie kiedyś nie było nic, zbudowano domy, posadzono wiele drzew i założono ogrody.  Niemniej w miasteczku żyje obecnie ok. 2170 osób, czyli o ponad połowę mniej niż zakładających Auroville w 1968 roku.  Jedna trzecią z nich stanowią Hindusi.  Mieszkańcy obsługiwani są przez 5000 Tamilów, mieszkańców okolicznych wsi, którzy są pracownikami najemnymi.  Młodzi uciekają z Auroville, gdyz nie ma tam, ani pracy, ani edukacji powyżej szkoły średniej.  Blogerka Pilasia (http://pilasia.bloog.pl/id,2634704,title,Auroville,index.html) tak pisała o młodych urodzonych tam: "nie znają kompletnie swej tożsamości i chcą być bardziej europejscy niż Europejczycy".  Nie ma też imigracji z zewnątrz, wskutek kosztownej i zniechęcającej procedury przyjmowania nowych, obejmującej m. in. coś w rodzaju rocznego nowicjatu.  W efekcie Auroville się szybko starzeje.

  Nic nie wyszło też z idei samowystarczalności.  Auroville wciaż zależne jest od funduszy z ONZ i różnych zachodnich fundacji.  Organizuje różne kursy i szkolenia, ale sprowadzają się one głównie do nauki jogi i studiowania pism Sri Aurobindo.  Źrodłem dochodu jest też nieodpłatna praca woluntariuszy i nowicjuszy, oraz sprzedaż kadzideł i pamiątek turystom.  Mimo prac nad wykorzystaniem energii słonecznej, miasteczko zależne jest od dostaw elektryczności z Tamil Nadu.  To samo jest z żywnością.  Można powiedzieć, ze Auroville trwa nadal, ale nie rozwija się i panuje tam kompletny zastój.

  Gdy słuchałam wykładu o Auroville, przypomniał mi się film "Hippie Matala" który oglądałam w Muzeum Etnograficznym w Warszawie w marcu 2009.  Pkazano tam losy kilku hippisów, którzy postanowili osiedlić sie w Indiach.  Charakterystyczne było to, ze mimo usilnych starań, nie udało im sie przyjąć tamtejszej kultury i zintegrować się z miejscowymi.  Wielu z nich wciąż jest na utrzymaniu swoich rodzin w Europie, badź sprzedaje tam wytwarzane przez siebie wyroby.  Ne stali się częścią Indii.  To samo można powiedzieć i o Auroville.  Jest to sztuczny twór, który ani nie jest częścią Tamil Nadu, ani nie stał sie żywym ośrodkiem myśli i kultury obdarzonym siłą przyciągania.

  Jesli ktoś chciałby dowiedzieć się więcej o Auroville powinien zajrzeć na strony http://www.auroville.org/, http://en.wikipedia.org/wiki/Auroville.  Sa też polskie artykuły: Tomasza Fiszera "Auroville - miasto idealne"(http://rzeczy.net/czytaj_271.php)  zawierający piękne zdjęcia architektury Auroville, oraz Marty Zakrzewskiej "Auroville - utopijne miasto"

(http://www.inspiruj.com/?p=139)  Halina komentująca tekst T. Fiszera odwiedziła Auroville, o którym kiedyś marzyła i stwierdziła, że nie chce tam mieszkać.  Zastanawiała się czego tam brakuje: " życia? ducha? energii? - chyba wszystkiego razem wziętego. A szkoda.  Taka piękna utopia....".