Fakt medyczny w "Prawdziwej Ojczyźnie"

Poniższe cytaty pochodzą z serwisów RMF24 i TVN24

"Na razie czujemy zadowolenie, że polskie władze, działając w ramach prawa, Zakajewa mimo wszystko zatrzymały" - oznajmił Konstantin Kosaczow. Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Dumy Państwowej, niższej izby rosyjskiego parlamentu, powiedział, że Polska ma wystarczające podstawy, by wydać Ahmeda Zakajewa władzom Rosji.

Według rosyjskiego parlamentarzysty, którego cytuje agencja ITAR-TASS, istnieją trzy scenariusze rozwoju wydarzeń: wydalenie Zakajewa do Wielkiej Brytanii, jego ekstradycja do Rosji lub zwolnienie z powodu nieudowodnienia wysuniętych wobec niego oskarżeń. 

Jeśli ta informacja jest prawdziwa i Zakajew przebywa w Polsce, to jest to przede wszystkim ból głowy dla polskich władz. Podejrzewam, że jest to bomba z opóźnionym zapłonem, którą poprzednie polskie władze podsunęły obecnym władzom - powiedział przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Dumy w telewizji Rossija 24.

Myślę, że wszyscy polscy przywódcy nie śpią teraz, łamiąc głowę nad tym, jak wyjść z tej sytuacji - oznajmił Kosaczow. 

W podobnym tonie wypowiadał się Kałasznikow. - Sam fakt jego zatrzymania jest bardzo przyjaznym krokiem wobec Rosji w porównaniu z działaniami poprzednich władz Polski - stwierdził. Wyraził przy tym wątpliwości, by polskie władze wydały Zakajewa stronie rosyjskiej.

Rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych oświadczyło w piątek, że przygląda się rozwojowi sytuacji związanej z zatrzymaniem w Polsce Ahmeda Zakajewa. Podkreśliło też, że jest w tej sprawie w ścisłym kontakcie z polskimi władzami.

Z wypowiedzi rosyjskich dyplomatów jasno wynika, że w zasadzie już osiągnęli swój cel. Powtórzmy za ambasadorem Repninem, czy Ławrowem, wsio ryba: Jest to fakt, fakt medyczny. A jeśli chodzi o pozostałe aspekty, to pożyjemy i zobaczymy.

Panie premierze Włodzimierzu Włodzimierzowiczu melduję wykonanie zadania,  co jeszcze mogę dla Was zrobić?

Siedemdziesiąt lat temu, 17 września 1940 r., w pierwszą rocznicę sowieckiej agresji, kilkunastu zdrajców uniesionych patriotycznym uczuciem do prawdziwej ojczyzny wstąpiło do Związku Sowieckich Pisarzy Ukrainy i Białorusi. Volkslistę już przytaczałem ale, że wyczyn jest szczególnej miary nie poprzestanę na linku tylko jaszcze raz ich wymienię.

Na Ukrainie:

• Jerzy Borejsza
• Jan Brzoza
• Leon Chwistek
• Aleksander Dan
• Zuzanna Ginczanka
• Halina Górska
• Mieczysław Jastrun
• Juliusz Kleiner
• Stanisław J. Lec
• Leon Pasternak
• Julian Przyboś
• Jerzy Putrament
• Adolf Rudnicki
• Włodzimierz Słobodnik
• Elżbieta Szemplińska
• Lucjan Szenwald
• Wanda Wasilewska
• Adam Ważyk
• Bruno Winawer

Na Białorusi:

• Janina Broniewska
• Jerzy Pański
• Jerzy Rawicz

Na blogu był już wiersz Leca o Armii Czerwonej ramieniu wodzów, Szenwalda o Armii Wybawicielce Świata i Pasternaka o Dniu wyzwolenia - siedemnastym września.

Dziś kolejna parka zaprzańców: Ewa Szemplińska i Adam Ważyk

Elżbieta Szemplińska

PRAWDZIWA OJCZYZNA 

Dawno, 

jeszcze byłam dzieckiem, 

napisałam w szkolnym zeszycie, 

na święto niepodległości: 

zamieniliśmy zabór niemiecki 

na polski – i siniał ze złości, 

i grzmiał nauczyciel. 

A potem, 

kiedy knebel cenzury dławił gardła, 

kiedy policja w nocy budziła kolbami, 

kiedy Czechosłowacji, 

Litwie, 

pańska Polska wygrażała armatami 

i białowłosy prezydent 

wyroki śmierci pisał 

na polskich komunardów, 

i pod faszyzmu zaborem 

proletariat ociekał krwią 

my 

pełni dumy i wzgardy, 

my pełni wściekłości i rozpaczy, 

myśmy myśleli: 

w naszej prawdziwej ojczyźnie – 

inaczej – 

w ojczyźnie 

gdzie sierp i młot. 

Jak więc teraz mamy płakać po Warszawie? 

Jak żałować kawiarń, kościołów, zamku? 

kiedy dla nas 

tamta Polska 

to Polska burżujów i drani, 

oficerów, obszarników, policjantów; 

kiedy dla nas Warszawa 

to stolica krzywdy, 

stolica terroru, 

stolica bezprawia. 

My o inną walczyliśmy Polskę, 

inną w sercach kryli przed szpiclem, 

dobrą – jak matki spojrzenie, 

wolną – jak ptaków lot, 

ojczyznę sprawiedliwą, 

ojczyznę, w której – czerwień 

i sierp, 

i młot. 

Czerwony Sztandar nr 67 z 13 XII 1939 r.

Adam Ważyk

RADOŚĆ RADZIECKA

Za mało słów radosnych przekazały nam dawne epoki

Podajcie wolne usta

kiełkującym dźwiękom

Radziecka radość rozrostu czeka na ton głęboki

Niech nas wydźwignie z ubóstwa

niegdyś tłumione w tłumach twardoziarniste piękno

Wypożyczajcie sobie narody

słowa tworzenia czy nawet

głoski wplątane w zabawę

młode słowa

ody

tętniącej długim o! 

Okrzyk chłopców na morzu

toczy się koło ich głowy 

Chwytajcie je syczące ponad chłodem wody

ognie młodości.

Są piękniejsze dźwięki

niewydrgane na wargach

zalęknione w krtani

kobiet targających kwef 

Strącają w morze czarną zasłonę

i nie usycha im ręka! 

Morze gniewne jak lew

przyklęka

piana pierwszy raz biała

fala naprawdę zielona

liże ich brew

i opada na piach.

Inne piękniejsze dźwięki:

ciche chowające się w oddechu - ach!

kiedy wchłonięty w ich oczy błękit

zwraca swój nadmiar we łzach

Budującym miasta radości

trzeba nam jeszcze innego budulca:

żeliwa i stali 

Niektóre zdania wytapiajcie z lekkich kolorowych metali

Uczcie się pracy

w tworzywie twardem

To nade wszystko!

Pracujcie oskardem

wydzierajcie z węglowej epoki

słowa czarne kalorie

aby w ich cieple rozgrzaną do czerwoności historię 

przekuć na pieśń stalinowskiej epoki.

 

.