Boże Narodzenie ’81

W trzydziestą rocznicę porozumień sierpniowych

kapitanowi „Wolskiemu” dedykuję

Smutne były ostatnio narodziny Boże –

pierwszą gwiazdkę strąciła myśliwców eskadra.

Szły legie Heroda, by niesfornych korzyć.

Patrzyli na to ludzie o bezgłośnych wargach.

Dłoń dzieliła opłatek w rytm kroków żołnierskich,

wygwizdywał kolędy wiatr na karabinach,

płakały świece łzami nadziei i klęski,

Maria z więzienia słyszała krzyk syna.

Ciasny kordon otoczył stajenkę nad ranem:

miecze mieli w rękach, w hełmy kryte głowy.

Posłuchali rozkazów, które im wydano –

poszli, bijąc w tarcze z łoskotem miarowym.

Krótka była Jezusa z żołnierzami rozmowa –

setnik rzekł dobitnie, dorzucając przekleństwo:

"Obywatel Chrystus? Mam was aresztować.

Nie próbujcie walki – opór jest bez sensu".

Później Go ulicami wlekli na powrozie,

do ludzi krzyczeli: "Oto wasz Zbawiciel!"

Wszystkie usta milczały, skute strachu mrozem,

spuszczone martwe oczy złorzeczyły skrycie.

Józef z pasterzami chciał uwolnić Chrystusa.

Bronią był im krzyk i płacz, i nadzieje złudne.

Krzyk w gardła wtłoczono, ogień łzy osuszył –

siedmiu braci zginęło w tej wojnie niechlubnej...

Zamorscy trzej królowie złożyli swój protest –

ci, co Chrystusa udawali przyjaciół,

pogrozili palcem, pokrzyczeli, by potem

rozejść się w spokoju do swych białych pałaców.

Maria łzy wielkie jak jej rozpacz roniła.

Nie chcieli Jej pomóc mocarze tego świata,

górnikom, stoczniowcom brakowało siły –

jej syna nikt nie mógł wydobyć z rąk kata.

Smutne były ostatnio narodziny Boże.

Jezusowi w więzieniu włożyli kaganiec,

na szafot powiedli, tam przebili nożem.

...i nikt nie pamiętał, że on Z MARTWYCH WSTANIE!

25 grudnia 1981