20 lipca UB aresztowało w Sopocie Danutę Siedzik "Inkę". Sanitariuszka „Inka”

Na skutek zdrady Danusia została aresztowana 20 lipca 1946 r. nad ranem w konspiracyjnym mieszkaniu sióstr Mikołajewskich. Aresztowanie „Inki” UB potraktowała jako duży sukces godzący bezpośrednio w dowódcę.

Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba” -  takie były ostatnie – zapamiętane przez więziennego kapelana ks. Mariana Prusaka – pożegnalne słowa siedemnastoletniej Danusi Siedzik „Inki” – sanitariuszki 5 Brygady Wileńskiej Armii Krajowej (AK), zamordowanej przez komunistów w areszcie przy ul. Kurkowej 12 w Gdańsku. 28 sierpnia 2010 r. minie 64 rocznica tego barbarzyńskiego mordu na młodej polskiej patriotce.

Danusi zarzucano m.in. udział w „bandzie Łupaszki”, nielegalne posiadanie broni, a przede wszystkim wydanie polecenia zastrzelenia dwóch funkcjonariuszy UB podczas potyczki w Tulicach pod Sztumem. Ostatni zarzut był szczególnie absurdalny, bowiem w rzeczywistości w akcji pod Sztumem „Inka”, choć zajęta opatrywaniem partyzantów, zdążyła jeszcze udzielić pomocy kilku rannym milicjantom – pozostawiając im środki opatrunkowe. W trakcie śledztwa świadkowie bez zmrużenia oka podpisywali sfingowane zeznania, według których „Inka” wydawała rozkazy strzelania do funkcjonariuszy i sama strzelała.


W latach 90. ub. w. fałszywi świadkowie odwołali swoje zeznania, tłumacząc, że: „ich nie czytali, że się bali, że ich zmuszano”. Danuta Siedzikówna po długim i wyczerpującym śledztwie nie wydała swoich towarzyszy broni, nie podała żadnych adresów kontaktowych, ani danych dotyczących oddziału. Nie zgodziła się na współpracę z UB, czym prawdopodobnie uratowałaby życie. Strażniczka o imieniu Sabina opowiadała, że „Inka” była bita i poniżana. Że rozbierano ją do naga, że do jej celi wpuszczano żony ubeków, którzy zginęli w akcjach przeciwko oddziałom „Łupaszki”. Rozprawa sądowa odbyła się 3 sierpnia 1946 r.


Fałszywe zeznania złożyli milicjanci i ubecy, którym partyzanci darowali życie. Tylko funkcjonariusz MO Mieczysław Mazur, ranny pod Tulicami, zachował się przyzwoicie. Zeznał, że sanitariuszka „Inka” dała mu opatrunek i nie potwierdził zeznań swych kolegów. Opierając się na fałszywych zeznaniach, dyspozycyjni „mordercy w togach” skazali Danusię na karę śmierci przez rozstrzelanie. Z relacji spowiednika „Inki” wynika, że Danusia w ostatnich chwilach życia była spokojna, nie okazywała żadnego przerażenia. Podczas spowiedzi wykazała się wielkim patriotyzmem i pogodziła się z tym, że będzie rozstrzelana
.

Egzekucja nastąpiła 28 sierpnia 1946 r. o godzinie 6:15. Przed plutonem egzekucyjnym krzyknęła głośno: – „Niech żyje Polska!” – co potwierdzają dwie niezależne relacje świadków egzekucji. Będąc pod wrażeniem takiej postawy dziewczyny, żołnierze z plutonu egzekucyjnego posłali kule obok. Żaden z nich najwyraźniej nie chciał mieć na sumieniu śmierci młodej patriotki. Zabił ją oficer KBW strzałem z pistoletu w czoło. Przedtem krzyknęła jeszcze: – „Niech żyje major „Łupaszko!”

http://lowiczanin.info/kwartalnik-historyczny/02-2010/2010-07-08-Sanitariuszka-Inka/