Mój alfabet wyborczy [2010-06-14 11:30]

Kaczyński Jarosław
Nadzieja środowisk uważających się za jedynie patriotycznie słuszne i prawe. Zgodnie z obecnie obowiązującym przekazem medialnym tylko udaje, że się zmienił. Tak naprawdę bowiem, wie o tym każdy widz stacji emitującej elitarne Szkło Kontaktowe i highclassowy Taniec z Gwiazdami, pozostał starym, złym i niedobrym Jarosławem Kaczyńskim. Czyli w gruncie rzeczy kimś identycznym, jak jego tragicznie zmarły brat. Oczywiście brat w wersji sprzed katastrofy, bo okres na szczęście już zakończonej żałoby był tylko incydentem, który niestety skrzywił i wypaczył prawdziwy obraz medialny jego prezydentury. Aktualnie  zajmuje się makiawelicznym milczeniem cierpliwym czekaniem, żeby oszołomiony pięknem cynicznego przebrania naród nabrał się na ten kamuflaż i poparł go w wyborach.
Co ciekawe, przedstawiona powyżej wersja propagandystów konkurencji (której rzecznikiem jest przyjaciel Bronisława Komorowskiego – Janusz Palikot), bynajmniej nie jest w całości odrzucana przez popierające go środowiska. Rzecz jasna nikt nie chce powiedzieć tego głośno, ale tak naprawdę wielu ludzi wierzy, że faktycznie przemiana jest tylko pozorna i gdy Jarosław Kaczyński wygra te wybory, będzie jeszcze szansa na powrót do Polski, której interes rozumiany jest trochę szerzej niż tylko święty spokój oraz podlizywanie się zachodniemu i wschodniemu sąsiadowi. Oby.

Kandydat specjalnej troski TVN i Gazety Wyborczej. Do czasu wygranej w zdecydowanie śmieszniejszej niż happeningi jego przyjaciela Janusza Palikota debaty z Radosławem Sikorskim, bohater raczej drugoplanowy. Rzecz jasna ze względu na swojski wąs, pozorujące oczytanie okulary i zdolność gładkiego wygłaszania banałów, był już od dawna rozpoznawany i lubiany. Tym niemniej dopiero teraz, zostając kandydatem na prezydenta, wypłynął na szersze wody. Dzięki temu dowiedzieliśmy się, że posiada bardzo przaśno-rubaszne poczucie humoru, lubi polowania oraz wydaje mu się, że Unia Europejska sięga być może aż na Antypody. Jednym słowem okazał się być pocieszny niczym miś Fuzzy z Muppet Show, ale… tylko pozornie. Ludzie wykształceni i rozumni wiedzą już bowiem wyśmienicie, że teraz po prostu musi się wyszumieć. Jednak gdy zostanie prezydentem udowodni, że głowę ma nie od parady. Poza tym ponoć posiada jakieś poglądy i istnieje realna szansa, że jeżeli się rozpije się niedługo po tym, gdy zostanie wybrany, będzie niczym nieodżałowany Olek Kwaśniewski ukochanym tatą-łatą nie tylko gospodyń domowych.

Wybitny teoretyk sprawowania władzy. Mistrz realizmu nierealnego, czyli sztuki mówienia o tym, jak być powinno, gdyby było uczciwie i normalnie w taki sposób, jak gdyby już było uczciwie i normalnie. Chce obalenia demokracji. Drobną przeszkodą w osiągnięciu tego (rzecz jasna realistycznego) celu, są niezmiennie reguły d***kracji, którym z powodu chwilowego braku własnej armii dobrze uzbrojonych najemników, Korwin z bólem się poddaje. Skutkuje to między innymi tym, że po raz kolejny musi wziać udział w wyborach.  Gdy jednak je wygra, będzie dążył do przekształcenia Polski w monarchię oświeconą, a sam – zapewne uzbrojony w berło i koronę – ku powszechnej uciesze wyzwolonej gawiedzi, zostanie najlepszym od czasów Piasta Kołodzieja królem.
Jednym słowem Janusz Korwin-Mikke bywa obiektem wielu tego typu drwin i żartów (w znacznej mierze na własne życzenie), bo choć faktycznie inteligencji i racji zazwyczaj nie sposób mu odmówić, jest tylko teoretykiem – polityk z niego kiepskawy. Pomimo tego w jakiś niesamowity sposób od wielu, wielu lat udaje mu się sprawiać wrażenie, że jest nie tylko konserwatywnym liberałem (prawda), ale co ciekawe również realistą (nieprawda). Uparte i konsekwentne udawanie, że zastana rzeczywistość nie jest żadną przeszkodą, by jego autorski program wprowadzić w życie sprawia, że posiada grono oddanych sobie wyznawców, którzy z zapałem gotowi są pójść za nim choćby w ogień. Oczywiście czysto teoretycznie, bo przecież są realistami i wiedzą doskonale, że niczym nie ryzykują, bo przecież się nie pali.