marszałek polny

Premier ciągnie. Zmęczony, spocony, naprężony do granic. Koszula podarta, gumiaki podziurawione. Ale ciągnie chłopisko. Ma zaparcie, jest w nim siła. Żyły wylazły na skroniach. Na karku też. Już na zawsze. Ależ będzie rekord świata.

Lina raz pękła, posztukował. Trzyma się na włosku. Dociągnie, dowiezie marszałka.

Tusk idzie, rzeka płynie, prąd rwie.

Woda się rozlewa, przelewa, wypełnia poldery, a premier ciągnie.

Na brzegu glina, gumiak się ześlizgnął. Kawałek dalej piasek, może kurzawka - Tusk wpada po szyję, merda łapami wydostaje się. Zgubił gumiaka, uratował go... Ależ ma stopy zdarte, do krwi. Jak ten czowiek-premier wytrzymuje.

Znowu ciągnie miarowo. Znowu zacięcie na twarzy, desperacja? Nie, to droga po zwycięstwo...

Minęli Sandomierz, Kazimierz, już są blisko.

Tusk ciągnie, a Komorowski siedzi. Dubeltówkę trzyma oburącz, czasami zarzuci na ramię. Lufa za plecami, palec na cynglu, ruch jeden i może zabić.

Ludzie na wałach kwiczą. Są też  "achy” i "ochy”, bywają oklaski dla Komorowskiego...

Kret zagubiony przepłynął im drogę. Tusk nie zauważył, Komorowski  czujny, wypalił...

Nic nie zostało. Znowu oklaski. To Komorowski poluje na bobry...

Dotarli obaj, wszyscyśmy wierzyli.

Wylądowali, idą do pałacu. Komorowski odbierze koronę.

Dubeltówka w garści, troki przy pasku, sześć bobrów dźwiga... dwie ranne matki uszył.