Dysonans poznawczy

No i stało się. Rządzący kontynuują odpolitycznianie. Mnie to nie dziwi, od początku uważałem, że chcą przejąć pełnię władzy i że zrobią wszystko by cel zrealizować. Nie tylko nie patrząc na obyczaj, ale również naginając prawo.

Rok temu wymieniałem listę instytucji do odpolitycznienia. Urzędu prezydenta nie przewidziałem, to jasne. Po katastrofie w Smoleńsku bilans mamy następujący: odpolityczniono kolejno i to bardzo szybko: szefa kancelarii prezydenta, szefa BBN, a ostatnio szefa IPN.

Zostały już chyba tylko SKOKi i publiczne media. Stawiam dolary przeciw orzechom, że proces ten nie zostanie wstrzymany. Co więcej, uważam, że zostanie przyspieszony, gdyż rządzący zdają sobie sprawę z zagrożenia jakim jest niepewne zwycięstwo ich kandydata w wyborach prezydenckich. Muszą więc sposobność szybko wykorzystać, bo druga taka może się już nie nadarzyć.

Pewnie znowu uda się premierowi mieć czyste ręce. To przecież nie Tusk przejmuje wszystko. Teraz na przykład działa marszałek Komorowski i robi to co robi, na własną odpowiedzialność.

Mnie ciekawi, który z dwu wariantów jest prawdziwy: wariant sterującego Komorowskim premiera czy wariant, w którym to marszałek działa samodzielnie. A może żaden z powyższych?

Sam mam podstawowy dysonans poznawczy. Z jednej strony uważam Tuska za plastikowego, niezdolnego do rządzenia polityka, którym po prostu ktoś steruje. Z tym, że wtedy chciałbym wiedzieć kto.

Z drugiej zaś strony uważam, że jest bezwzględnym politykiem i wykorzystuje wszystkich i wszystko by realizować swoje cele.

Ostatnio bardziej przychylam się do drugiej opinii, ale pierwsza nie daje mi spokoju. Teoretycznie dają się obie pogodzić: ktoś steruje Tuskiem wykorzystując jego naturalne cechy charakteru i umysłu do realizacji własnych celów.

Ale to się robi dość karkołomne, a ja tak lubię proste rozwiązania...

Więc jak jest?