JP II, czyli "po owocach ich poznacie..."

całą sobą buntuję sie obrazowi JP II jaki prezentuja nam media. A jeszcze bardziej buntuje się przeciwko osobom, które te polskojęzyczne media zapraszają do malowania tego obrazu. Pamiętamy o.Hejmo, ks Malińskiego, ale to byli narratorzy, opowiadający z pozycji "kremówki z Wadowic". Z kardynałem Dziwiszem mamy jako Polacy i chrzescijanie wiekszy problem. 1. Nie spełnił woli JP II i nie spalił Jego zapisków. 2. Stanął na czele podziału KK w Polsce na "toruński' i 'łagiewnicki" 3. Zajmując fizycznie miejsce kardynała Macharskiego nie wniósł NIC wartościowego mentalnie 4. Wyjazd do Rzymu w roli spowiednika Krauzego, kiedy ten wyjechał z Polski po ujawnieniu afery gruntowej. To nie JP II mamy problem, tylko ze sztucznym obrazem , jaki nam media kreują. W TVN 24 słuchałam w osłupieniu rzecznika Berlusconiego - Jasia Gawronika, który przenosił swoją projekcję poglądów JP II - to było chyba coś najbardziej obrzydliwego, co ja widziałam w tych medialnych mamidłach. Pozdrawiam

dla mnie bolesnym jest fakt całkowitego "zamiecenia" pamięci o kardynale Wyszyńskim, bez którego, jak bez kardynała Macharskiego polskie społeczeństwo poniosłoby wieksze straty przez dziesięciolecia propagandy komunistycznej. Dla przypomnienia chociaż tutaj , co się stało od tamtego czasu? 28 V 1981 W Domu Arcybiskupów Warszawskich przy ul. Miodowej 17 umiera Prymas Polski. Trumna ze zwłokami śp. Kardynała zostaje wystawiona w sali audiencyjnej warszawskiej Rezydencji Prymasa. Warszawiacy oddają hołd Zmarłemu. Wieczorem trumna zostaje przeniesiona w uroczystej procesji do kościoła seminaryjnego św. Józefa na Krakowskim Przedmieściu. Niezliczone rzesze wiernych nieustannie przez cztery doby oddają hołd swemu Arcypasterzowi. 31 V „Dnia 28 maja 1981 roku, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, odszedł do Boga Stefan Kardynał Wyszyński, Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński i Warszawski, Prymas Polski i Przewodniczący Konferencji Episkopatu” - tymi słowami rozpoczynał się komunikat rady głównej Episkopatu Polski informujący o tej śmierci, której zwłaszcza w ostatnich tygodniach spodziewano się, która była nieunikniona, a mimo to wstrząsnęła Polakami i wywołała reakcje opinii całego świata. Na wiadomość o zgonie Prymasa, Ojciec Święty zareagował telegramem wysłanym tego samego dnia na ręce wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, kardynała Franciszka Macharskiego. Tegoż dnia wieczorem w Rzymie, w tytularnej bazylice Zmarłego, Matki Bożej na Zatybrzu, kardynał Władysław Rubin przewodniczył koncelebrowanej Mszy św. za duszę kardynała Wyszyńskiego. Uczestniczyło w niej stu jeden polskich księży. Obecni byli kardynał Opilio Rossi, arcybiskup Luigi Poggi i biskup Mirosław Marusyn. W Warszawie, niemal o tej samej godzinie, trumna z ciałem Księdza Prymasa przeniesiona została na barkach kapłanów i wiernych z siedziby Arcybiskupów warszawskich do Kościoła seminaryjnego św. Józefa. Od tej chwili rozpoczął się pochód przed trumną: aż do rozpoczęcia ceremonii pogrzebowych, niemal bez przerwy, dzień i noc szli w skupieniu mieszkańcy Warszawy, przybysze z całej Polski i spoza jej granic. W kościele odprawiane były msze św. Zamkniętą trumnę z jasnego drewna ustawiono przed wielkim ołtarzem, na niej spoczywał purpurowy kardynalski biret. Komisja Wspólna przedstawicieli Rządu i Episkopatu, która zebrała się 28 maja w godzinach popołudniowych, stwierdziła, że „śmierć Prymasa Polski Kardynała Wyszyńskiego okryła żałobą cały naród”. Na ręce kardynała Macharskiego przekazano list kondolencyjny od władz państwowych adresowany do Episkopatu Polski. Ustalono, że od 28 do 31 maja obowiązywać będzie w kraju żałoba. 30 maja do Warszawy przybyła delegacja Stolicy Apostolskiej. Na jej czele stał osobisty przedstawiciel Ojca Świętego, Kardynał Sekretarz Stanu Agostino Casaroli. Przybywały kolejne delegacje Episkopatów z różnych stron świata. Napływały setki telegramów kondolencyjnych. Prasa całego świata poświęciła osobie zmarłego obszerne materiały. 31 maja o godzinie 16 dzwony Warszawy ogłosiły, że pochód żałobny wyruszył z kościoła. O godzinie 17 dotarł na plac Zwycięstwa (oblicza się, że znajdowało się tam około 300 tysięcy ludzi), gdzie ustawiono krzyż i ołtarz, ten sam, który stał na tym placu przed dwoma laty, podczas papieskiej Mszy św. W kondukcie szli biskupi i księża, którzy potem koncelebrowali mszę św., cały Episkopat Polski przedstawiciele władz państwowych, delegacje organizacji społecznych i zawodowych, studenci, senaty akademickie wyższych uczelni katolickich. Trumnę na zmianę nieśli kapłani różnych diecezji i świeccy przedstawiciele środowisk katolickich. Umieszczono ją na katafalku przed ołtarzem. Liturgii przewodniczył kardynał Agostino Casaroli, który liturgię sprawował w języku polskim. Także po polsku zwrócił się do zgromadzonych ze słowem wprowadzającym. Po nich kardynał Macharski odczytał przesłany przez Ojca Świętego list. Po mszy św. słowo wygłosił jeszcze wikariusz kapituły Archidiecezji Warszawskiej, biskup Stanisław Miziołek, po czym wyruszył kondukt, który towarzyszył Prymasowi Polski w ostatniej drodze. Około pięciu tysięcy księży i delegacje. Na trasie pochodu zgromadziło się blisko miliona osób. W Warszawskiej Katedrze modlitwom przewodniczył kardynał Jan Król z Filadelfii; biskup Jerzy Modzelewski sufragan Archidiecezji Warszawskiej, odczytał fragmenty testamentu Kardynała Prymasa. Trumna została złożona w krypcie Arcybiskupów Warszawskich w podziemiach świątyni. http://portalwiedzy.onet.pl/130319,,,,kalendarium_zycia_ks._kardynala_stefana_wyszynskiego_prymasa_polski,haslo.html

Mamrotte nie jest zadnym dziennikarzem jak w blogu na Frondzie podaje lecz bardziej frustratem z IV departamentu do walki z kosciolem, dorabiajacym sobie do biednej ubeckiej emerytury. Oczekiwanie "konkretnych argumentow" na brednie nie poparte jakas uczciwa analiza czy chociazby swoim autorytetem - poprzez parafowanie ich swoim nazwiskiem - jest wyrazem nie naiwnosci lecz tupetu zwyklego. To wlasnie liberalizm sprawia, ze byle menel opluje nasze swietosci a my mamy udawadniac, ze on nie ma racji.