Chwalę się, a co!

Dochodzę do wniosku, że jak człowiek sam siebie nie pochwali, to nikt go nie doceni. Nie mówię oczywiście o najbliższych mi osobach. Chociaż jak wiadomo, nie zawsze możemy na nich liczyć. Ja mogę i dziękuję!

W poniedziałek, 29 marca o godz. 18.00 w Kamienicy Naujacka Miejskiego Ośrodka Kultury, odbyła się II edycja OSKARa - Olsztyńskiej Sceny Kabaretowej. Wystąpiłem w duecie z koleżanką z roku i solo. Nagranie, niestety, nie nadaje się raczej do pokazania [nic nie widać], ale zobaczę co da się z tym zrobić. Chyba się podobaliśmy. To znaczy publika się śmiała. :)

Pomiędzy moimi wystąpieniami, podszedł do mnie organizator i prowadzący OSKARa, członek olsztyńskiego kabaretu i powiedział: "M., chciałbym mieć ciebie u siebie w kabarecie". Zwalił mnie z nóg. Ale obiecałem sobie, że dobrze to przemyślę. Wychodząc po spektaklu, zapowiedział, że odezwie się po świętach.

Napisał wczoraj, a w treści esemesa było: "Trzeba kuć żelazo póki gorące. Chodzi o kabaret". Byłem przekonany, że chcą z nami [moja koleżanka również] działać na "własnym podwórku". Ale po wczorajszym pierwszym, mocno wstępnym, spotkaniu wiem, że to poważna sprawa.

Nowy kabaret to występy nie tylko za uśmiech i brawa. Festiwale, przeglądy. I pieniądze. To będzie hardcore, ale do końca maja planujemy mieć godzinny program kabaretowy. P. i P. w świecie kabaretowym mają doświadczenie, byli na wielu przeglądach kabaretowych [m.in. PAKA] i festiwalach. Od strony organizacyjnej nie ma więc czego się obawiać. Do tej pory było ich tylko dwóch i bardzo trudno jest rozpisać scenariusz na godzinny program dla dwóch osób.

Boję się, że nie podołam. Ale jeśli nie spróbuję - nigdy się nie dowiem. Nie piszę dlatego, by obrosnąć w jeszcze większe pióra. Ale, by się podzielić radością. Jestem bardzo szczęśliwy, że ktoś mnie wyhaczył.

P.S. Praca się opłaca. :)