O przewartościowaniach, czyli mentalność kolaboranta

ciekawe, kto pamięta tę "piękną" inicjatywę z Januszem Kaczmarkiem na sztandarze? Wielomski i Giertych po jednych pieniądzach. Pozdrawiam

http://wierzejski.salon24.pl/164629,jaruzelski-i-stan-wojenny-wg-m-giertycha

Bardzo się cieszę, że ten tekst powstał. Jest on żywym potwierdzeniem wielu opinii nie pozostawiających suchej nitki na środowiskach post-PAX-owskich i ich epigonach. == No nie sadze by to była jakas immanentna cecha środowisk bylego Paxu. Zasade dosc czesto spotykana w dzisiejszej polityce obrazowo sformulował kiedys Bolek, jeszcze w czasach gdy był prezydentem. "Jesli na Belweder ruszy pochód to stane na jego czele". Bolek lubi chlapac ozorem, zdradzil tu kuchnie nie tyle jakis srodowisk paxu czy śmaksu. Jesli nie mozesz czemus sie przeciwstawic - włącz sie. Wartosci? Bez żartów. TW Bolek wlaczył sie i został szefem Solidarnosci, jakis pomniejszy delator ktorego nazwiska nie chcialo mi sie zapamietac został szefem Federacji Rodzin Katynskich, mozna dlugo wyliczac. Niemal w kazdej dziedzinie ta taktyka owocuje sukcesem. Bezradni jestesmy wylacznie my. Zapisac sie do PRONu? Do PZPR? Do tych petaków z "nigdy wiecej", do Peło? Szukac przestrzeni w smrodzie w ktorym nie da sie oddychac?

Nie dziwie sie ze taki tekst popuszczono w pismie byłego dzialacza SD.

oraz pan Korwin - Mikke są baardzo pożytecznymi idiotami. Z mojego punktu widzenia. Pewnie zdarzy mi się to jeszcze nie raz ale głośno i wyraźnie napiszę: Jest niewiele osób które są dla mnie autorytetami. Znacznie więcej osób szanuję, podziwiam lub jestem pełen uznania dla ich postawy. Autorytet to coś więcej. Autorytetem jest dla mnie pan prof. Jacek Bartyzel. Skoro piszę w wątku wielomskim pozwolę sobie zacytować dwa wyjątki z Wpisu Jacka Bartyzela do sztambucha dra Wielomskiego "Ton, który brzmi w felietonach dr. Wielomskiego słyszałem natomiast, niestety, zupełnie gdzie indziej, w miejscach najbardziej odległych od konserwatyzmu. Podobieństwo to jest zapewne przypadkowe, zważywszy wiek Autora, ale uderzająco przykre. Taki obraz romantyka – ściślej: Polaka-romantyka – imbecyla i kabotyna, kreowała ongiś, zwłaszcza w pierwszej połowie lat 60. ubiegłego wieku, tzw. szkoła szyderców. Jego wielorakie przykłady można łatwo odnaleźć w pożółkłych dziś rocznikach Przeglądu Kulturalnego, Polityki czy Przekroju, w publicystyce KTT, Daniela Passenta czy Zygmunta Kałużyńskiego, w groteskowych sztukach Mrożka, jak Indyk („rzecz dzieje się w romantyzmie, na obszarze księstwa” – czytamy już w didaskaliach) czy Śmierć porucznika, w filmach „szkoły polskiej” – a częstokroć raczej antypolskiej – Wajdy, Munka czy Kutza. Nawet obrazy czy figury retoryczne, które bezwiednie powiela dr Wielomski, na czele z osławionym „rzucaniem się z szablami na czołgi” (zob. tekst Kontrrewolucja i romantyzm), pochodzą z repertuaru wymysłów tejże szkoły szyderców. Jej twórcy nie byli zresztą (albo jeśli byli to krótko) komunistami sensu proprio. Uważali się nawet za dość „opozycyjnych”, zwłaszcza w stosunku do „purytańskiego” i „siermiężnego” socjalizmu Gomułki, i tak też bywali przez prymitywnego „Gnoma” traktowani. Byli typowymi przedstawicielami postpozytywistycznej „inteligencji postępowej” – dumnej ze swego „racjonalizmu” i nade wszystko pogardzającej „polskim kołtunem”, kojarzącym im się właśnie jednocześnie z katolicką pobożnością i romantyzmem. Prawdopodobnie byli szczerze przekonani o tym, że wyszydzając bezsensowną polską bohaterszczyznę, dają dowód swojej „niezależności”. W istocie, wykonywali dla komunistów bezcenną pracę: traktowani przez społeczeństwo z sympatią i jako naturalni przewodnicy, odbierali mu resztki dumy narodowej i nadziei na odmianę położenia Polski, ponieważ z ich szyderstw wynikała zawsze ta sama „historiozofia” – że polska historia to ciąg bezsensownych bijatyk, wszczynanych przez pijanych durniów i rezonerów lub naiwnych, egzaltowanych czytelników zatrutej romantyzmem literatury, którzy zawsze muszą skończyć – jak Maciek Chełmicki – na śmietniku, a jedynym wybawieniem od tej romantycznej spirali nieszczęść i absurdu jest Polska Ludowa, której pierwsi w historii oświeceni – „naukowym socjalizmem” – władcy dokonali jedynie racjonalnego wyboru politycznego, jakim jest wieczysta przyjaźń ze Związkiem Radzieckim. Dla tych „antyromantyków” przykrym może, jak każde lekarstwo, ale też jak każde lekarstwo zbawiennym, było uczenie ludzi „w tym kraju” myślenia racjonalnego przy pomocy kolb sowieckich karabinów – według sławnej frazy „Tygrysa” Krońskiego. Jeszcze w latach 80. tę samą „historiozofię” – i to na czysto „patriotyczną” nutę, już prawie bez żadnego „ideolo-” – wykładał w fikcyjnych gawędach z synem, zaprawiony w pracy operacyjnej Ryszard Wojna. Do dzisiaj jeszcze nieźle zabalsamowane mumie tego „racjonalizmu”, jak pp. Olga Lipińska, Janina Paradowska czy WDost. senator Kutz, straszą po telewizorach, lecz chyba w najbardziej różowych snach nie marzyły one, że obraz romantyzmu stworzony przez lewicowo-libertyńską szkołę szyderców pracowicie i z zapałem będzie powielał lider i czołowy teoretyk polskich konserwatystów ultra. Na marginesie musimy natomiast zauważyć, że akurat w tamtej „wojnie o kulturę” publicyści PAX-u byli po dobrej stronie i z „szydercami” – na ile to było możliwe pod komunistyczną cenzurą – polemizowali, broniąc sensowności polskiego czynu zbrojnego." (...) "Znam i cenię sobie bardzo wielonurtowe bogactwo odmian tradycji konserwatywnej ostatnich stuleci. Ta różnorodność najzwyczajniej mnie cieszy, zwłaszcza jako badacza tej tradycji (nie ukrywającego związku z nią), zyskującego w ten sposób wiele podniet umysłowych. Pozostawiając oczywiście na boku odmiany poboczne, nazbyt partykularne, tym bardziej zaś tchnące fałszem podróbki (jak tzw. neokonserwatyzm, będący faktycznie kwintesencją demoliberalizmu z domieszką neojakobińskiego imperializmu), podziwiam dorobek takich szkół, jak tradycjonalizm („De Maistre’owsko-Bonaldowski”) i neotradycjonalizm (Action Française) francuski, „organiczny” i kulturowy konserwatyzm anglosaski od Burke’a po Kirka, niemiecka „rewolucja konserwatywna” czy decyzjonizm Schmitta. Lecz dorobku żadnej z tych szkół czy żadnego z tych autorów nie potrafiłbym właśnie odnieść wprost do okoliczności wyznaczających ramy polskiego doświadczenia zbiorowego. Myśl tych – częstokroć – gigantów filozofii politycznej zrodzona została w tak odmiennych od polskich warunkach i okolicznościach socjologicznych, instytucjonalnych, politycznych etc., że może ona właśnie dla polskiego konserwatyzmu być jedynie (i aż!) inspiracją intelektualną, jako idea ogólna. Wystarczy przypomnieć czym kończyły się próby bezpośredniej, polityczno-praktycznej translacji. Czołowego polskiego „demestrystę” – Henryka hr. Rzewuskiego – doprowadziło to do skrajnego lojalizmu wobec caratu. Zwolennikom anglosaskiego ewolucjonizmu za to, wyrastały nazbyt często „liberalne ośle uszy” – zwłaszcza, jeżeli za bardzo absorbowała ich uwagę gospodarka i fetysz „modernizacji”. Nietrudno też wskazać i w naszych czasach takich wyznawców Burke’owskiej filozofii zmiany jak najbardziej podobnej do stanu poprzedniego, których doprowadziło to do wychwalania polskiej „transformacji” wedle modelu Okrągłego Stołu i do równie logicznej konkluzji, że najbardziej konserwatywnym czynnikiem w polskim życiu politycznym jest SLD." Dodam tylko, że prof. Bartyzel usilnie nalegał by jego teksty więcej nie pojawiały się na portalu konserwatyzm.pl. zezwalając na publikację ich w internecie. Adres domowej strony Jacka Bartyzela: http://haggard.w.interia.pl/jb.html Polecam wszystkim, nie tylko konserwatystom.

No, ja LiS-a i motyw z Kaczmarkiem podlinkowałem na końcu notki. Wierzejski - w dziesiątkę :) Pzdr.

Moim zdaniem jedną z kilku immanentnych cech ludzi z byłego PAX-u jest np. postawa, którą prezentuje Wierzejski pod linkiem, który wrzuciła Maryla. A że to "next generation"? Widocznie "genetyczny PAXiota" ;) Pzdr.

No, ja czytam w miarę na bieżąco. Z konfliktem z konserwatyzm.pl - zupełnie na bieżąco. Pzdr.

No co chcecie, latka lecą a tu dupa, więc kombinują ludziska jak by tu coś uszczknąć z tortu. Tradycja ZSL i SD zobowiązuje :>

Jacek Bartyzel to jest mistrzowska klasa. Poza zasięgiem polityki.

http://ludwikskurzak.salon24.pl/164673,poza-granica-smiesznosci Aktywność na portalach prawicowych szczególnie na prawica.net ostatnio z desantem lewaków na S24.

Dobrze, że to opisałeś. Objawy nasilania się choroby trzeba odnotowywać. Oni chorują od dawna. To jest megalomiania. To jest ścisk w żoładku. Wielki, dojmujący głód władzy. Żeby wreszcie porządzić, pojśc do telewizji, unieść władczo brwi i poczuć na sobie spojrzenia widzów. Podnieśc wysoko podbródek, pomaszerować dumnie korytarzem. Z aktówką w ręku. Już czas, już pora. Wystarczy coś-tam "przemodelować", zastosować jakiś-tam "wariant". W gruncie rzeczy to są nic nie warte szczegóły. Już czas, już pora.

Najwyższy czas!