Donek nie pomógł.

Co tutaj dużo mówić? Fakty mówią za siebie.

(Podkr. na czerwono moje. – MF)

Donek nie pomógł. I już.

Tak. Pożyczyć łatwo – trudniej oddać. A że jest się połykaczem bajek, to się infantylnie wierzy w to, że plastikowa partia załatwi m.in. taki problem, jak niespłacona pożyczka. Ot, jest fun, luzik, jakoś to będzie. Byleby tylko u władzy nie byli ci, którzy patrzą na łapy i jeszcze mówią, że nie ma nic za darmo.

A dzisiaj? Dzisiaj, to okazuje się, że plastikowa partia powiększyła bezrobocie. Być młodym, wykształconym z wielkiego miasta, to zaczyna być obciach. Ma się wszystko w kredytach, pożyczkach i ratach. Mieszkanie, samochód, wyposażenie mieszkania, niespłacone wyjazdy zagraniczne etc. etc. A już najśmieszniejsze jest to, że ma się gigantyczne parcie na posiadanie różnych luksusowych gadżetów, które to posiadanie ma zagłuszać próżność. Bo, jak mam, to jestem kimś. A tutaj zaczyna coraz bardziej widać, że mieć się nie będzie. Z sushi trzeba będzie porezygnować, z coweekendowych wypadów do restauracji, pubów, na kręgle…, czyli z tego wszystkiego, czym się można jakoś dowartościować, wiedząc, że bez tego jest się nikim. I tak cały ten hedonizm, konsumpcjonizm i szpan zaczyna się powoli walić. Zaczyna pojawiać się szok, że dotychczas na tych, którzy nic nie mają (bądź mają niewiele) patrzyło się jak na frajerów, a tym czasem samemu już zaczyna się mieć niewiele. I jak to wygląda, kiedy permanentnie i bezustannie się miało o osbie mniemanie, że jest się championem, challengerem, kimś, gościem, a zaczyna się być obciachem, frajerem? No szok. Katastrofa.

Cholera, a Donek miał pomóc.

I co? I nic nie dało przedłużanie godzin otwarcia lokali wyborczych. Na drugi raz, oddajcie babci dowód.