Decentralizacja - noworoczna pocztówka od "reszty świata"

Dyskusja pod notką nurniflowenola rozpoczynającą duży cykl o W. Łysiaku zainspirowała mnie do pewnej konstatacji. Otóż, funkcjonując od dobrych kilku lat w "politycznym" internecie, siłą rzeczy byłem zarówno obserwatorem, jak i uczestnikiem wirtualnej "łomotaniny", jaką zgodnie z tradycją tego nurtu, urządzali sobie zwolennicy szeroko pojętej prawicy.

Osi sporu jest kilka. Dość wymienić te bardziej wyraziste:

- J. Korwin-Mikke kontra reszta świata

- Radio Maryja kontra reszta świata

- J. Olszewski kontra reszta świata

- działacze pierwszej Solidarności kontra reszta świata

Ostatnio mam wrażenie - zwłaszcza na Blogmedia24.pl - że do coraz większej grupy zwolenników prawicy, czy też po prostu ludzi, których umownie można określić "obozem patriotycznym" (uważających siebie przede wszystkim za Polaków, przywiązanych do tradycji, itp.) dociera fakt, że w świetle procesów zarówno globalnych, jak i lokalnych powyższe spory żywcem przypominają dyskusję z wiersza J. Brzechwy - wszyscy pewnie pamiętamy, ale ze względu na kilka szczegółów, przypominam w całości:

Na straganie w dzień targowy
Takie słyszy się rozmowy:
"Może pan się o mnie oprze,
Pan tak więdnie, panie koprze."
"Cóż się dziwić, mój szczypiorku,
Leżę tutaj już od wtorku!"
Rzecze na to kalarepka:
"Spójrz na rzepę - ta jest krzepka!"
Groch po brzuszku rzepę klepie:
"Jak tam, rzepo? Coraz lepiej?"
"Dzięki, dzięki, panie grochu,
Jakoś żyje się po trochu.
Lecz pietruszka - z tą jest gorzej:
Blada, chuda, spać nie może."
"A to feler" -
Westchnął seler.
Burak stroni od cebuli,
A cebula doń się czuli:
"Mój Buraku, mój czerwony,
Czybyś nie chciał takiej żony?"
Burak tylko nos zatyka:
"Niech no pani prędzej zmyka,
Ja chcę żonę mieć buraczą,
Bo przy pani wszyscy płaczą."
"A to feler" -
Westchnął seler.
Naraz słychać głos fasoli:
"Gdzie się pani tu gramoli?!"
"Nie bądź dla mnie taka wielka" -
Odpowiada jej brukselka.
"Widzieliście, jaka krewka!" -
Zaperzyła się marchewka.
"Niech rozsądzi nas kapusta!"
"Co, kapusta?! Głowa pusta?!"
A kapusta rzecze smutnie:
"Moi drodzy, po co kłótnie,
Po co wasze swary głupie,
Wnet i tak zginiemy w zupie!"
"A to feler" -
Westchnął seler.


Tekst jest na tyle uniwersalny, że spokojnie można dorzucić parabole do współczesnych odniesień, z "brukselką", "kapustą", czy "czerwonym burakiem" na czele ;) - ale dzisiaj nie o tym. Oczywiście przywoływanie tego wiersza, jako metafory jałowych sporów jest banalne - wszak taka była intencja autora, a utwór "w temacie" stanowi pozycję klasyczną. Mam jednak wrażenie, że akurat spory po naszej "stronie barykady" ilustruje doskonale.

Myślę więc, że korzystając z okazji, jaką dała przytoczona na wstępie dyskusja - warto zastanowić się zarówno nad istotą naszych sporów, jak i nad tym, by wzmocnić działania, by nie przeszkadzały nam one w osiąganiu wspólnych celów, które w miarę ofensywy z jednej strony postkomunizmu, a z drugiej eurosocjalizmu widzimy coraz wyraźniej.

Istota sporu - pryncypia

Jedną z podstawowych cech jakkolwiek rozumianego światopoglądu prawicowego jest przywiązanie do pryncypiów. Sprawa dość oczywista, skoro światopogląd taki opiera się na wartościach trwałych, w rodzaju prawa naturalnego (niezależnie od uznawanego jego źródła), podmiotowości rodziny, patriotyzmu, szacunku dla tradycji i całego pakietu poglądów, których po raz tysięczny przytaczać nie trzeba.

Niestety efektem ubocznym takiej konstrukcji jest przyjmowanie i, często, pełne absolutyzowanie źródeł, z których nasze pryncypia zaczerpnęliśmy w przekonaniu, że inne źródła są nie tylko mniej warte, ale wręcz nic nie warte i nieszczere, a często nawet agenturalne (niestety historia jest tak pokręcona, że często trudno dojść, kto jest kim). Mimo skupienia się na bardzo podobnym zestawie pryncypiów. W tym miejscu leży wielka przewaga lewicowców i liberałów nad nami. Skoro zakładają, że przy pomocy rozumu można zrelatywizować najistotniejsze aspekty rzeczywistości (a na poziomie indywidualnym np. czyjeś tendencje do pedofilii, czy sukienek w kwiatki), cóż przeszkadza w wykazaniu pełnej elastyczności, gdy celem jest uzyskanie i utrzymanie władzy. Przykładów na to mamy na - straganowe ;) - pęczki.

Czy to niedawna koalicja CDU/CSU - SPD w Niemczech, jej odbicie: chadecko-socjaldemokratyczna w Parlamencie Europejskim, po potężne wsparcie ośrodków postkomunistycznych dla PO. A przecież, jeżeli byśmy serio potraktowali pryncypia deklarowane przez ww. uczestników życia politycznego - są one sprzeczne. W tym miejscu dochodzimy do punktu istotnego i swej istocie trywialnego. Jedynym ich celem jest właśnie zdobycie i utrzymanie władzy, pozbawione najmniejszej chęci do wykorzystania go, by deklarowane wcześniej cele realizować. Stąd tak wielkie poparcie nieformalnych lecz faktycznych ośrodków władzy. Ich cel pozostaje niezmienny - centralizacja władzy. Jest to kolejna okazja do przypomnienia "liberalnego paradoksu" - głosiciele absolutyzacji indywidualnego "ego" "w imię wolności jednostki"... intensywnie wspierają tworzenie überpaństwowego molocha o totalnie scentralizowanych kompetencjach. Symboliczny jest tu przykład Karty Praw Podstawowych Traktatu Lizbońskiego. Sprzedaje się ją jako cudowny zestaw przepisów zabezpieczających "społeczne prawa człowieka", podpisanie przez Polskę protokołu zapewniającego pierwszeństwo prawa RP przed unijnym nazywając... zamachem na ww. prawa :) W imię wolności i demokracji nie stanówmy więc o sobie, zrobi to za nas rada überkanclerzy. Wot, "wolnościowcy".

A my?

Wspólny cel - pryncypia

Na szczęście nie jesteśmy politykami. Każdy do - tych samych lub zbliżonych - pryncypiów doszedł swoją drogą. Pisaliśmy już o tym wielokrotnie, warto jednak podkreślać do skutku. Dla sytuacji, w której znajdujemy się obecnie, nie ma znaczenia jak poszczególne prawicowe polityczne środowiska oceniamy. Istotniejsze, by zjednoczyć się wokół celu gwarantującego nam zabezpieczenie wartości uznawanych przez naz za pryncypia - w takim zakresie, by razem coś robić bez konieczności "dawania glejtu" tym ze środowisk prawicowych, których nie akceptujemy. Tu i teraz jesteśmy my - wolni ludzie, tworzący środowisko własne. Najlepszym celem w nakreślonych wyżej okolicznościach jest decentralizacja na każdym możliwym polu, zwłaszcza, że - kolejny truizm - celem centralizacji jest kontrola.

Składając wszystkim Czytelnikom serdeczne noworoczne życzenia - do standardowego zestawu dorzucam: decentralizujmy do skutku, chcoćby na najmniejszym odcinku. Zaczęliśmy już. Od informacji...