Wokół stołu

W domu mojej Mamy miejscem centralnym był stół. Nie był to stół wykwintny, drogi ale był ogromny, rozkładany i okrągły. Stał sobie na środku największego pokoju, zawsze nakryty białym jak świeży, śnieżny puch, haftowanym i wykrochmalonym obrusem. Zdobił go kryształowy wazon, w którym w lecie stały swieżo ścięte z ogródka kwiaty. I czekał na "wielkie" okazje aby mógł spełnić swoją ważną rolę w życiu rodzinnym moim i moich rodziców. I tętnił życiem w okresie Świąt, pierwszej komunii, imienin czy urodzin członków mojej famili. Wtedy ten stół był żywy. Na codzień mieliśmy skromniejszy stół, kwadratowy na sześć osób, stojący w kącie w kuchni. Przy nim jedliśmy codzienne posiłki, przy nim odrabiałam lekcje. Zawsze był nakryty czystą ceratą, wymienianą na nową trzy razy w roku w czasie gruntownych porzadków. I ten stół kuchenny lubiliśmy najbardziej, bo tam siadał ojciec i kurzył swojego papierosa, tam siadywała mam cerujaca moje pończochy i przy nim babcia dziergała na drutach sweterek dla wnusi odrabiającej obok lekcje. Na przeciw stołu stał piec, który zimą buchał przyjemnym ciepłem a z piekarnika dobywały się co tydzień smakowite zapachy sernika lub miodownika. Dzisiaj w większośc domów stół wyparła ława. Ale ława stołu nie zastąpi choćby z uwagi na niedwygodę siedzących przy niej i na niewielką ilość osób, która może sie przy niej pomieścić. Miejsce spożywania posiłków w dzisiejszej rzeczywistości, związanej z ciągłym pośpiechem i brakiem czasu, przestaje być tak istotnym, jak przed laty, centrum życia rodzinnego. Korzystanie z punktów gastronomicznych, barów i restauracji, sprzyja dewaluacji znaczenia stołu, miejsca celebracji posiłków. W okresie przedświątecznym stół nabiera szczególnego znaczenia, jako główny element jadalni, skupiający wszystkich domowników. Zbliżające się uroczyste chwile, spędzone w gronie najbliższych, przypominają nam o tym, że wspólna uczta i przeżycie kulinarne, najlepiej pozwolą odetchnąć od codziennych spraw. I wtedy wiemy, że żadna ŁAWA STOŁU NIE ZASTĄPI.