Mielonka za smalec

Serdeczne dzięki nie wiedziałem , że jeszcze trochę jest pamięci o bohaterach. Pozdrawiam

I ja dziękuję za coś co warte ze wszech miar jest upubliczniania .. Przyznaję że czytałem kilka z twoich jakoś tak wcześniejszych tekstów ..Wydawały mi się nie przystające do mojego postrzegania świata .. Nawet wówczas gdy postanowiłeś poddać krytyce wspomnianego autora (P.K) wyobrażałem sobie że chyba nie masz racji bo niby skąd , czyżbyś był znawcą owej tematyki .. Przyznaję ze po tamtym twoim tekście więcej do twego blogu nie zaglądałem aż do dziś ..Też przypadkiem to się stało , trafiłem na komentarz Piotra i po linku rozczytałem się w tekście powyżej .. Przeczytałem go uważnie , obejrzałem nagranie (nie jedno) Schmaltza i zdębiałem .. Masz wiele racji drogi Toyachu w tym co napisałeś ..Teraz to widzę jaśniej że i wówczas to ja się myliłem ..a ty miałeś rację . Cóż ... Mam taki sprytny program do konversji plików mpg na mp3 i już postanowiłem że nagram sobie płytkę sam ( tylko dla siebie) z muzyka tego znakomitego Barda , przeplotę to innymi jeszcze nagraniami Bartka Kalinowskiego z Sopotu którego kawałki można posłuchać na : "Niepoprawne Radio PL" ... Masz rację w jednym że serca Polski biją gdzie indziej i dzięki raz jeszcze za linka do " jednego z nich " ..

Gdzie jak gdzie ale Tu bije serce Polski ..

---

---

Schmaletz czyli "punk not dead" Punk not dead! Walka trwa! Ale nie Timothy Leary i nie Che Guewara To fragment tekstu jednego z utworów Schmaltza. Kto to jest Schmaletz? Jest to artysta, który działa w ósmym obiegu i wydaje płyty o łącznym nakładzie kilkunastu sztuk. Następnie rozdaje je znajomym. Na szczęście Schmaletz uznał za znajomych również Frondę (bardzo nam miło!) i przesłał egzemplarz do naszej redakcji. Zawartość krążka zelektryzowała wielu z nas, szczególnie zaś członków tajemniczej formacji Poloboysi. Ci ostatni – co jasno wynika z naszych przecieków – zaproponowali Schmaltzowi współpracę twórczą. Jaki będzie efekt ich wspólnych poczynań – zobaczymy. Na razie mamy przed sobą doskonałą płytę lokującą się w nurcie, który… trudno w jakikolwiek sposób nazwać. Jeśli chodzi o muzykę dominuje tutaj eklektyzm. Jednak nie jest to eklektyzm „bezsilny”, który świadczy tylko o tym, że autor nie wypracował własnego, oryginalnego stylu. Forma muzyczna integralnie współbrzmi z tekstami. O tekstach będzie za chwilę. Mamy więc agit-cyber-punk (SCH EM 69), techno-vocader (CYBORG), nju country (NA DRODZE DO ŚWIĘTOŚCI), poezję śpiewaną (SCHIZOFRENIA 2) i kabaret-rock (KAZIK PANKOWIEC). Możliwe, że w/w kategorie nic nie wyjaśniają, ale stworzyłem je na potrzeby tego felietonu z braku lepszych. Całość jest oczywiście wyprodukowana sposobem domowym (jak na domowego PC-ta, mikser i mikrofon - i tak brzmi doskonale!). Ciekawe, że nawet w tej słabości jest jakaś siła. Daje tu bowiem znać piętno prawdziwego undergroundu, co to z nikim nie idzie na kompromis. Dużą niespodzianką jest spójność dzieła pt. „Czepianie i zrzynanie”, zwarzywszy, że autorem jest amator. Schmaletz doskonale dozuje nastrój – czasem wojuje, czasem prowokuje, czasem wzrusza.
Teraz teksty. Razem z muzyką tworzą całość – nazwijmy ją „zjadliwie-melancholijną”. Być może dlatego tak bardzo trafiają do mojego serca. Schmaletz dokonuje w nich rozrachunku ze swoją młodością. Wadzi się z ideami, które niegdyś go inspirowały, a teraz uległy skundleniu, bądź pokazały swoją prawdziwą twarz: „a najbardziej mnie dziwi, że byli anarchiści dali się oszukać ludziom takim jak Michnik”. Kiedy melorecytuje „jestem Polakiem, katolikiem, rasa biała jestem na celowniku murzyno-femino-socjalo-pedała”, pozostaje PUNKIEM. Tak, PUNKIEM - niezależnie od swojego manifestacyjnie prawicowego światopoglądu. Jawi się w związku z tym jako jedyny (a w najlepszym razie nieliczny) przedstawiciel „prawicowej sceny muzycznej”. Nie takiej, która proklamuje naród, naród ponad wszystko, ani nie takiej, która nadyma do granic absurdu etos antypeerelowski. Autor „Czepiania i zrzynania” wychował się na Klausie Mitffochu, Kulcie, Dezerterze, Armii, 1984 i to świat połowy lat 80. stanowi dla niego płaszczyznę odniesienia. „Czepianie i zrzynanie” jest płytą bardzo krytyczną - żeby nie powiedzieć krytykancką (czepianie) – wobec otaczającej nas rzeczywistości. Dostaje się anarchistom, literatom, dziennikarzom, modnym nurtom muzycznym, gwiazdom i gwiazdkom polisz-rocka…Ta zjadliwość jest naturalnie mało konstruktywna, ale pełni za to rolę oczyszczającą. Cieszy, że Schmaletz nie oszczędza również siebie (Cyborg): „jeśli ciebie krzywdzę to nie moja w tym wina w moich ruchach emocji żadnej nie ma nie wiem dlaczego robię to co robię zdawało mi się wczoraj, że jestem cyborgiem nic mnie nie wzrusza, nic mnie nie cieszy udaję, że jem, udaję, że śpię mój system wartości jest już dawno ustalony nie jestem smutny ani zadowolony” I to właśnie ten dystans świadczy o dojrzałości artysty. Z czystym sumieniem polecam, rekomenduję i zachęcam. Marek Horodniczy (płytę można zamówić w Księgarni Patronackiej Frondy 22-828-13-79 info@xlm.pl , fragmenty utworów umieszczone są na stronie

---

źródło : http://forum.fronda.pl/?akcja=pokaz&id=37545

---

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
A .K "Andruch"
http://andruch.blogspot.com