Listopadowe requiem

drzewa jak kościół gdzie zbito witraże w których się echo żałobne kołacze wiatr - w poczerniałych koronach przysiadł i ponad nami cichutko dziś płacze świece szeptają nad wzgórkami wśród lasu krzyży o ludzkiej pamięci ponad głowami cieniami się chwieją w ciasnym pochodzie wszyscy polscy święci poprzez listopad z mroku dziejów idzie milczący pochód tych co strzegli Polski którym zabrakło stopy drogiej ziemi gdy umierali od śmiertelnej troski - wstają z ranami od kul i od słów - zbudzeni ciepłem wielkiej miłości - patrzą przez jasne źrenice zniczy - w długich bandażach naszej czułości drzewa okute światłem jakby miedzią wychodzą z mroku drżącym korowodem przysuwam dłonie do płomyka świecy listopad ciągnie przejmującym chłodem tu się spotykamy w ciszy i spokoju gdzie kruche ciała wrosną w czas i drzewa... tu nam wiatr będzie przez całą wieczność - LISTOPADOWE REQUIEM śpiewał... (K.J.Węgrzyn)