Pamiętajmy o Stanisławie Remuszce! (z forum FRONDA)

Stanisław Remuszko zmarł 26 grudnia 2020 r. Był
dziennikarzem, publicystą, działaczem społecznym, współzałożycielem
naszego stowarzyszenia, sąsiadem z Osiedla Prowadził blog „Stanisława
Remuszki” (remuszko.pl) – podało w niedzielę na Fb Stowarzyszenie
Spółdzielców Osiedla „Jary”.

Informację o śmierci Remuszki potwierdziła PAP Danuta Frączek ze Stowarzyszenie Spółdzielców Osiedla „Jary”.

Urodził
30 stycznia 1948 r. w Warszawie. Po ukończeniu studiów
matematyczno-fizycznych na Uniwersytecie Warszawskim w 1972 r. pracował
jako dziennikarz w tygodniku „Zorza” i dzienniku „Słowo Powszechne”.
W latach 1983–89 był pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego.
Od stanu wojennego publikował w prasie podziemnej pod pseudonimami:
Andrzej Piast, Ewa Bilińska, Ewa Rajska, J. Luty, Maciej Drzewiec,
Mikołaj Białostocki, Redaktor, Referendarz, Sekretarka, Stanisław Major.

Prawda o „Gazecie Wyborczej”

Wiosną
1989 r. podjął pracę w powstającej „Gazecie Wyborczej” na „osobiste
zaproszenie Adama Michnika” - jak powiedział Łukaszowi Kaźmierczakowi
w wywiadzie dla „Przewodnika Katolickiego (12.02.2009 r.). W 1990 r.
odszedł z zespołu „GW”.

Do głowy mi nie przyszło,
że wyrodzi się z niej coś, co będzie zaprzeczeniem idei leżących u jej
powstania. Oczekiwaliśmy, że Wyborcza stanie się gazetą nas wszystkich,
wytęsknioną wolną trybuną całego społeczeństwa, w której po latach
cenzury będą mogli zabierać głos ludzie prezentujący cały wachlarz
poglądów demokratycznych — z prawa, z lewa i ze środka. Z czasem okazało
się jednak, że ramy owego vox populi stają się coraz węższe, a on sam
zaczyna nabierać wyraźnego „różowego” koloru. Dlatego też, po niespełna
półtora roku pracy w Gazecie, strząsnąwszy proch z sandałów odszedłem,
nie chcąc brać udziału w czymś, co było nie tylko sprzeczne z tymi
założeniami, ale przede wszystkim niemoralne

— opowiadał Remuszko Kaźmierczakowi.

Efektem tego epizodu był książką Stanisława Remuszki pt. „Gazeta Wyborcza. Początki i okolice” (Oficyna Rękodzieło, 1999).

Wielka aktywność dziennikarza

Później
utworzył własne Biuro Badania Opinii Ulicznej „Sonda”. Był założycielem
kilku stowarzyszeń, m.in. Towarzystwa Poczty Podziemnej zrzeszającego
zbieraczy znaczków pocztowych wydawanych nielegalnie w stanie wojennym,
Towarzystwa Hobbitycznego utworzonego dla miłośników Tolkiena,
Towarzystwa Amatorów Niektórej Twórczości Stanisława L. - dla miłośników
Lema, Stowarzyszenia na rzecz Państwa Neutralnego
Światopoglądowo „Neutrum”.

Od lat 90. jako wolny strzelec,
współpracował m.in. z „Czasem Krakowskim”, „Kurierem Polskim”, Radiem
WAWa, „Tygodnikiem Solidarność” i „Nowym Państwem”.

Opublikował
kilka książek, m.in. „Kobiałka i inne opowieści sądowe” (2005),
„Wariacje obywatelskie” (2008), „Świątynia Opatrzności Bożej” (2009),
„Czytadło podróżne” (2015), „Proces” (2016), „Moje Lemorum”, (2018),
„Lem-Remuszko (korespondencja 1988-93)” (2019).

29 czerwca 2020
r. na swoim blogu Stanisław Remuszko, w tekście zatytułowanym „Mój
testament”, napisał: „moja niemoc umysłowa rośnie z dnia na dzień.
Pewnie niedługo pójdę sobie, i człowiek by tylko chciał, aby stało się
to szybko, bezboleśnie i bezszpitalnie, czyli we własnym domu. Ponieważ
jestem sam jak palec (okoliczności życzliwie pomińmy), nikt mnie nie
potrzyma za rączkę ani nie znieczuli duchowo. Tak być nie musi, ale
zapewne tak będzie”.

Miał 72 lata