Pamiętniki z Rosji, ciąg dalszy

Środa: No i doczekałem się, znowu w Tule. Miesiąc bez Kolii dłużył się strasznie. Kto wymyślił te święta? Na szczęście już po wszystkim. Tak więc zadaniem tygodnia było podejście dwóch dużych klientów w okolicy. Zaczęło się niewinnie. Pojechaliśmy w poniedziałek wieczorem z Moskwy do Tuły i już o 21 byliśmy na miejscu. Sauna, pogadaliśmy trochę - nic specjalnego - nudy można by rzec. Wtorek, minął pod kątem składania deklaracji VAT-owskiej oraz walki z wirusami komputerowymi. Ciekawie miało być od środy. Wstaliśmy ok 8 rano i spakowaliśmy rzeczy, gdyż po południu mieliśmy udać się do hotelu do Lipecka, 270 km na południe od Tuły. Chcieliśmy tam podjechać do dużego klienta. Zaczęło się już rano. Janek zadzwonił do mnie zrozpaczony, że nasz szanowny dział eksportu fakturuje nowego i poważnego klienta z Moskwy jakimiś dziwnymi cenami. Faktycznie, niektóre elementy były sprzedawane z marżą 400% a inne po jednej trzeciej ceny zakupu. Logiki jak zwykle żadnej, ale do tego zdążyłem się już przyzwyczaić. Prowadząc biuro w Chinach sam przygotowywałem oferty - nikomu w tym zakresie nie ufając. Jak widać, robiłem dobrze. Janek pisał maile, otrzymując automatyczne odpowiedzi od kolegów, że być może zapoznają się z treścią jego pretensji za tydzień. Musiał się mocno zdenerwować brakiem reakcji na jego uwagi, bo kolejny telefon wiązał się z poważnymi pretensjami do mojej osoby. Czymże sobie na to zasłużyłem? A to już dłuższa historia. Otóż po tym jak wyłączono mi możliwość rozmów międzynarodowych na rosyjskiej komórce ze względu na fakt, że ... za dużo dzwoniłem do Polski, Niemiec i do Chin (były to oczywiście rozmowy służbowe, z niewielkim udziałem prywatnych) pozostały mi międzynarodowe smsy. Na szczęście są one tanie, jeden kosztuje ok. 5 groszy. Nie zważając więc na koszta, smsowałem sobie do woli. Wysyłając 10 smsów dziennie po miesiącu ich liczba osiąga imponujące trzy setki - to prosta matematyka - zdawałoby się. Wracając więc do pretensji Janka: okazało się, że wysłałem w miesiącu aż 400 smsów. Wykrzyczał mi więc, jak bardzo jest tym faktem zbulwersowany. Zadałem więc proste pytanie: ile to wszystko kosztowało, na co otrzymałem odpowiedź, że 300 rubli, czyli z grubsza licząc 30 złotych, albo jak kto woli, 7 euro. Kolosalna kwota. Zaproponowałem więc, że skoro firmy nie stać również na pokrywanie kosztów moich smsów to sam je zapłacę. Pomysł spotkał się z aprobatą. Ostatecznie miałem więc poczucie, że nie naciągam firmy robiącej setki milionów euro obrotu na siedmioeurowe kwoty. Mogłem iść spać z czystym sumieniem. Tak, tym się zajmują nasi „managerowie międzynarodowej klasy”. Ale to był dopiero początek dnia. Miało mi być jeszcze dane dowiedzieć się, czym się ci sami managerowie nie zdążyli zająć. Liczenie moich smsów najwyraźniej zbytnio zaprzątnęło im uwagę. W drugiej połowie dnia dowiedziałem się, że do Lipecka pojedziemy po wizycie naszego nowego dealera z Tweru. Był już w drodze. Hmm, plan napięty. Ale o tym, że Kolia nie potrafi planować czasu zdążyłem się już przekonać. I tym razem nie było inaczej. Tak więc po obiedzie wziął się za przygotowanie oferty dla naszego klienta z Lipecka. Czego by nie powiedzieć - czas najwyższy. Podczas nieszczęsnych prób przygotowania tejże oferty okazało się raptem, że nasz program do ofertowania w ogóle nie ma przygotowanej takiej kombinacji produktów, jaka była potrzebna dla tego klienta. Przy kolejnych odsłonach przekonaliśmy się jeszcze, że nawet ceny zakupu tych produktów nie są jeszcze ustalone na nowy rok a i ceny sprzedaży nie zostały zmienione, choć moim zdaniem obowiązkowo powinny. Odpowiadałoby to też naszym „założeniom strategicznym”. Ubaw miałem po pachy, szczególnie w obliczu faktu, iż nasi managerowie zamiast wykonywać swoją pracę zajmują się liczeniem moich smsów, po to aby dojść do kolosalnych kwot rzędu ... siedmiu euro. Kolia sklecił dla największego producenta okien w okolicy jakąś prowizorkę z nadzieją, że rzetelna oferta miała nadejść następnego dnia z centrali. Akurat... Dealer z Tweru zapukał do drzwi naszego biura ok. godz. 20-tej. Po serdecznym przywitaniu z Kolią i długiej dyskusji na temat nieruchomości w Egipcie wybraliśmy się na kolację. Tym razem bez wódki, gdyż obaj panowie mieli dziś przed sobą jeszcze długie drogi. Jakże cieszył mnie ten prosty fakt. Skończyliśmy o 23, po czym ruszyliśmy w drogę. Kolia 10 minut stukał w swojego „Garmina”, który znalazł najkrótszą drogę do celu. Pojechaliśmy zgodnie z jego zaleceniami. Otrzeźwieliśmy w lesie, gdy droga się skończyła i zginęła pod zwałami śniegu. Dalej nic nie było. Zawróciliśmy, by o 23:50 powrócić do Tuły i aby udać się do właściwej drogi, którą Kolia znał. Oj ta technika. Krótko przed pierwszą w nocy ujechaliśmy już ok. 60 km od Tuły i zatrzymaliśmy się na noc w znanym już hotelu w Bogarodzicku. Tam, po próbie rozłożenia prześcieradła, które okazało się być znacznie mniejsze od mojej wersalki udało mi się usnąć. W jednym pokoju z Kolią, ma się rozumieć.