Praktyczne wskazówki jak odróżnić byłego pedofila od byłego neonazisty

Jeśli sądzić po reakcji elit III RP, to różnica jest przepastna, jak pomiędzy niebem a ziemią. Przede wszystkim, wbrew temu, o czym nas ciągle zapewniano, były pedofil nie jest w ogóle groźny. Okazuje się, że nie trzeba go przymusowo leczyć ani kastrować, jak zamierzał nasz premier, a dzieci nie muszą przed nim uciekać. Głupstwa gadał premier, pedofilia przechodzi jak grypa. Poza tym, gdy się bliżej przyjrzeć tej przypadłości, to jest ona całkiem niegroźna, bowiem ofiara zapomina o całym zajściu i nie ma potem wcale pretensji, nawet nie chce ukarania sprawcy, wybacza mu. W przypadku pedofila jest też taka specyfika, że pedofil może potem zrobić wiele dobrego, nakręcić wspaniałe filmy, w ogóle się to nie rzuca na jego sprawność intelektualną. Inną charakterystyczną cechą byłego pedofila jest to, że ma on przedziwną łatwość zawierania przyjaźni z możnymi tego świata i jest ogólnie lubiany, po prostu brat łata, można powiedzieć. Natomiast z byłym neonazistą sprawa jest bardzo skomplikowana i jest to przypadek znacznie cięższy od pedofilii, ten neonazizm. Pierwsza różnica, która się rzuca w oczy jest taka, że neonazizm nie przechodzi z wiekiem i doświadczeniem delikwenta, albowiem w opinii elit jest nieuleczalny, nic nie może zmyć jego skutków. Żadna reedukacja nie pomoże, leczenie, terapia, nie pomogą szczere chęci, nic się już nigdy z neonazisty nie ukręci. Taka przypadłość paskudna, że choćby się potem człowiek nie wiadomo jak wysoko wykształcił, najwyższych umiejętności w jakiejś dziedzinie nabył, majętność swoją rozdał całą, nic mu to nie pomoże. Gdy jakimś głupim trafem dochrapie się odrobiny władzy, zawsze trzeba mu patrzeć na ręce, bo nigdy nie wiadomo, czy nie będzie miał nawrotu neonazizmu. I choćby nie wiem jak dobry był w tym, co robi, i choćby góry przenosił, jeśli neonazizmem się skaził w młodości, to już mu to na starość zostanie. Taki były pedofil, dajmy na to, może spokojnie potem żyć pełnią życia, nikt mu nic nie wypomni, bo nie ma czego, a nawet jak ktoś wypomni, to go z miejsca zwolennicy tolerancji zduszą. A były neonazista to ma ciężkie życie, chociaż nikt, ale to dosłownie nikt, nie jest w stanie wskazać ofiary jego byłego neonazizmu, bo ta przypadłość czyni ofiarę jedynie z jej nosiciela. I chociaż pozornie wydaje się to wskazywać na korzyść byłego neonazisty, to nic bardziej mylnego, gdyż właśnie brak ofiar najbardziej go obciąża, bowiem skoro nie ma mu kto wybaczać, więc nie będzie mu wybaczone. Czy to nie jest logiczne ? Dlatego były neonazista przedstawiany jest zwykle jako typ ponury, knujący intrygi neonazistowskie, nikt też go nie zaprasza do domu ani na żadne festiwale lub bankiety. Nikt mu nie robi żadnych benefisów czy jubileuszów twórczości, bo nie wiadomo po prostu, co takiemu ponurakowi przyjdzie do głowy, a nuż zacznie nas agitować do neonazizmu. Natomiast były pedofil jest zawsze, ale to zawsze, ozdobą najlepszego towarzystwa, zna języki obce i jest czarujący wobec kobiet, które zresztą z wzajemnością za nim przepadają. No, może z wyjątkiem tych posiadających nieletnie córeczki. Ale nawet to nic mu już nie zaszkodzi, bo nie tylko on jest były, ale jego pedofilstwo również jest byłe. A kto przepadać może za byłym neonazistą, którego neonazizm nigdy nie będzie były ? Tylko jego koledzy, byli neonaziści, też ponuracy, którym zawsze źle z oczu patrzy. Tak, żadne towarzystwo, choćby najbardziej tolerancyjne, z tolerancją wypisaną wręcz na sztandarach, nie będzie tolerowało byłego neonazisty. Tolerancja jest zarezerwowana dla byłego pedofila. Cała tolerancja elit.