NAJSPRAWNIEJSZA INSTYTUCJA W III RP (obywatel cohen)

     Okazuje się jednak, że można, że również nasze zabagnione podwórko może być areną natychmiastowej i skutecznej akcji-reakcji. Rzecz jasna, kluczem do sukcesu, jak zawsze, są kadry – kompetentne i odpowiednio umocowane. Skąd mój optymizm i jakaż to firma wyróżnia się na tle tylu gnuśnych i bezwładnych? Coraz więcej faktów utwierdza mnie w przekonaniu, że najsprawniejszą (i być może jedyną funkcjonującą bez zarzutu) instytucją III RP jest cenzura. Skoro mowa o faktach. 15 września o godzinie 09:45, przeglądam na Wirtualnej Polsce nagłówki wiadomości, wśród nich interesujący tytuł „TW” w sprawie Katynia – nie drażnić Rosji.Wchodzę w zakładkę i czytam: „Profesor Jan Barcz, Adam Daniel Rotfeld oraz Andrzej Skąpski, którzy wypowiadali się w sprawie zbrodni katyńskiej z pozycji nie drażnić Rosji, w czasach PRL zostali zarejestrowani jako tajni współpracownicy służb specjalnych PRL. Tak wynika z dokumentów SB znajdujących się obecnie w IPN. Wynika z nich także, że służby specjalne PRL przekazywały im pieniądze lub prezenty”.Obszerna Informacja na temat wymienionych została zaczerpnięta z „Gazety Polskiej” a w serwisie WP pojawiła się o godz. 08:55. Przeczytanie całości tekstu zajmuje mi kilka minut, po czym wchodzę w inny interesujący mnie tekst. Na stronie głównej portalu jestem znowu ok. godz. 10:00 - i tu niespodzianka – nagłówku o „TW” wypowiadających się w sprawie Katynia już w aktualnych doniesieniach nie ma. Krótka piłka, szybka akcja, natychmiastowa reakcja.

     A więc jednak coś w Polsce da się zrobić, i to od ręki. Przez cały dzień z uwagą wysłuchiwałem serwisów radiowych, wieczorem programów informacyjnych w telewizjach. Bez rezultatu, a właściwie z jakże znaczącym rezultatem – news dnia przepadł bez śladu i bez echa, na dobre zaistniał tylko w medialnej niszy, w mainstreamie pojawił się zaledwie przez chwilę i to zapewne przez czyjąś karygodną bezmyślność, co błyskawicznie zauważono i bezzwłocznie naprawiono. Informacja (wiarygodna czy nie) o agenturalnej przeszłości byłego ministra spraw zagranicznych, etatowego eksperta od stosunków z Rosją, poważnego kandydata do natowskiej rady mędrców pozostała niezauważona – czytaj: przez kompetentne czynniki uznana za nieistotną i niegodną upubliczniania.

     Swoją drogą, warto zauważyć z satysfakcją, że jest jeszcze inny powód do optymizmu, a może nawet do dumy. Polska robi ostatnio karierę na forum międzynarodowym jako kraj, w którym mędrcy rodzą się na pniu. To bardzo miłe. Tylko dlaczego z taką konsekwencją kandydatów na mędrców wyszukuje się w zasobach archiwalnych IPN.