Koncert Madonny - powrót

Uśmiałem się serdecznie, bo przez przypadek poczytałem narzekania fanów owej pani nieciężkich obyczajów na problemy związane z powrotem z Bemowa. Tramwajów otóż ponoć nie było. No cóż, inteligencja fanówm musi być poniżej inteligencji artystki, no bo po co podziwiać gorszego od siebie? Tym czasem z pomocą przychodzi zwykła matematyka. Otóż fanów było tak ok. 80 tyś. (ponoć). Tramwaj dwuczłonowy na wcisk mieści ok. 300 osób. Nie potrzeba nieprzeciętnej inteligencji, by podzielić jedno przez drugie, a wyjdzie, że trzeba co najmniej 267 tramwajów. Z kolei tramwaje nie mogą jechać gęsiego, trzeba założyć co najmniej dwie minuty odstępu. Po długich i ciężkich rachunkach (dla fanów) wychodzi, że 267 tramwajów razy 2 minuty daje 534 minuty, co po podzieleniu przez 60 (dla fanów: tyle minut ma godzina) daje 8,9 godziny. W praktyce 9. O ile nie więcej. Niestety, jest coś takiego, jak niedostępna widać fanom, logika. Skoro nie zbierali się tam 9 godzin, bo część przyszła z buta, część podjechała możliwie blisko samochodami, a reszta dojechała tramwajami, to i w odwrotnej kolejności mogli się rozleźć. Koncert, jak mnie pamięć nie myli, zaczął się o 21, a już przed 17 (4 godziny wyprzedzenia) zbierali się fani. To i mogli 4 godziny poczekać na powrót. A tu nie: 4 godziny czekał na występ, ale powrót ma być natychmiast. A poczekaj sobie, bucu, drugie 4 godziny. Ci od samochodów też pewnie chcieli tramwaju, bo przecież cosik się chlapnęło. Niby nie można, ale Polak potrafi. Oczywiście, była noc, motorniczy też człowiek, i niby dlaczego mnóstwo motorniczych miało pracować po nocy, bo się jakaś lalunia pokazać chciała. Pracowało tylu, ilu powinno, ale w całej Wawie, a nie tylko na rzecz fanów jakiejś lampucery. Fani tej madonny: macie, co chcieliście. Jak wam mózg służy po to, by się wam czaszka nie zapadła (a i to na wszelki wypadek macie w środku potężna kość wspierającą), to co pretensje do garbatego, że ma proste dzieci?