Obiecanki cacanki, a szejkowi radość

Jeśli chodzi strategię prywatyzacyjną rządu Donalda Tuska, to najlepiej obrazuje ją obecna sytuacja ze stoczniami i KGHM-em. Stoczniom, na które chętnych nie widać, obiecano inwestora; zaś kopalniom miedzi, które są łakomym kąskiem dla każdego, sam premier Tusk osobiście obiecał, że ich nie sprzeda. Co obiecał w sobotę premierowi Kataru, na którego zaproszenie udał się do Nicei, jeszcze nie wiemy, ale może kiedyś się dowiemy. Właśnie w związku z tą szatańsko przemyślną strategią prywatyzacyjną w sobotę premier zerwał się z weekendu i poleciał do Francji na spotkanie z premierem Kataru. Tamże, jak zapewnia przyboczny Nowak, szejk "obiecał pomoc na tyle, na ile może pomóc. Rząd Kataru nie wyłoży jednak pieniędzy za prywatnego inwestora". Wynika z tego dość jasno, że minister Grad nie podołał i przyszedł sygnał, że inwestor nie chce stoczni i 17 sierpnia nie zapłaci – bo skoro szejk pomoc obiecał, to nie sam z siebie, tylko premier go o pomoc prosił. Być może szejk coś zwojuje i nakłoni firmę do dotrzymania umowy, ale na pewno nie za darmo. Jednak sam ten fakt, że trzeba takie podchody robić, żeby Katarczycy zapłacili, fatalnie wróży naszym stoczniom, a przede wszystkim stoczniowcom. Jeśli bowiem niechęć inwestora wynika z nieopłacalności i dekoniunktury na rynku żeglugowym, a na to wygląda, to bez względu czy stocznie sprzedane zostaną, czy nie, to statków w nich budować się nie będzie. Jeśli zaś powstanie tam jakaś manufaktura produkująca wiatraki i płoty, to po paru latach już nie będzie kim budować statków. Już czytam, że „firma DGA nie chce organizować zwolnionym ze Stoczni Szczecińskiej Nowa pracownikom nauki podstaw języka angielskiego. Eks-stoczniowcy mogą się za to zapisać np. na kurs masażu, fotografii lub nurkowania". Nie ma zaś raczej wątpliwości, że inwestor stoczniowy i premier Kataru mają wszystkie asy w tej konfiguracji, która jest najbardziej prawdopodobna – kontrakt na dostawę gazu jest z Katarem, a obietnicę nakłonienia inwestora prywatnego na kupno stoczni złożył rząd Kataru na przyczepkę. No i kupiec umowę podpisał, wadium wpłacił, a teraz się wycofuje - żaden dziw natury, zdarzają się w końcu takie przypadki. W ten sposób szejk jest odpowiedzialny tylko za kontrakt gazowy, a niedotrzymanie umowy na kupno stoczni go nie obciąża. Jednak ponieważ ze sprzedaży stoczni Tusk uczynił w kraju sprawę polityczną, to zarówno Katar, jak i prywatny inwestor mają nasz rząd w garści. Moim zdaniem oni w końcu te stocznie kupią, ale co od przypartego do muru Tuska wytargują jedni i drudzy, to ich czysty zysk. I nie będą to sumy błahe. Tymczasem gotują się do strajku pracownicy KGHM, którego Tusk najpierw obiecał nie sprzedawać, potem Grad obiecał sprzedać, Schetyna ponownie obiecał nie sprzedawać, a rząd ponownie obiecuje sprzedać chociaż 10 % akcji. I właśnie w tym kontekście kompletnego bezhołowia, zamieszania, sprzecznych oświadczeń, dziwnych transakcji i łamanych umów należy rozpatrywać deklarację rządu, że do końca przyszłego roku sprzeda majątek wartości 36,7 mld złotych. Oznacza to że w ciągu półtora roku minister Grad musi opracować szczegółowy plan prywatyzacji, zatrudnić doradców, konsultantów, znaleźć wiarygodnych inwestorów, musi wycenić sprzedawany majątek, musi przekonać załogi i związkowców, partnerów społecznych i politycznych, podpisać umowy, sprzedać, zainkasować pieniądze - wszystko w ciągu kilkunastu miesięcy. Rozumiecie to wyzwanie - rząd, a osobiście minister Grad, który bardzo niejasnych okolicznościach w ciągu kilkunastu miesięcy beznadziejnie zaplątał się w sprawę sprzedaży dwóch stoczni za 380 mln złotych, musi w tym samym mniej więcej czasie sprzedać w przejrzysty sposób majątek wart dziesięciokrotnie więcej !!! Jeśli porównać tę sytuację do anegdoty, że dobry kryminał powinien się zaczynać od pożaru w domu publicznym w czasie trzęsienia ziemi, a potem akcja powinna się stopniowo ożywiać, to pożar w domu publicznym już mamy, czekamy na trzęsienie ziemi i dalsze kataklizmy.