Współcześni poeci o Powstaniu c.d.

Są ze mną Stąpałem po Parnasie. Z rodzinnego miasta dobiegał dźwięk tajemny, jak z Hadesu studni. Wtedy pierwszego sierpnia, w ciepłe popołudnie stanął czas zachwycony. Była siedemnasta. Zerwała się Warszawa. A wszystkie marzenia uleciały pod niebo razem z gołębiami. Teraz pisali szybko radosny poemat ozdabiając go szczodrze młodymi sercami. I znowu była wolna, swoja, przedwrześniowa. Biało-czerwone flagi pokryły ulice. Była Polska wieczorem i od rana znowu i w południe i jeszcze – wyśniona, dziewicza. Wiemy, co było później. Ktoś zapomniał o nas. Ktoś się zatrzymał w marszu i za Wisłą zasnął. Ktoś dokończył Katynia mowę zniewolenia, gdy zgasły światła Jałty i nadzieja zgasła. Dzisiaj, po wielu latach, gdy zniknęły krzyże i werble im do szturmu nie warczą w noc ciemną, widzę ich na ulicach, co roku wciąż bliżej, jak biegną do Powstania – i żywi, są ze mną. Krzysztof Rudziński 17.08. 1998r.