Intendentura i kelnerzy

Kelnerzy, fryzjerzy, zaufani zausznicy to specjalna kasta ludzi wszelkich dworów, gangsterów, satrapów i rozmaitych innych gnid.

To jest specyficzna umiejętność, najprawdopodobniej socjologicznie dziedziczona. Opowiadałem kiedyś o rozdziawionej buzi zaciekawionego małego Adasia Michnika przysłuchującego się wieczornym rozmowom rodziców w kuchni. Rodzice takiego malca mają swoich przyjaciół, spotykają się ze znajomymi w służbie, rozmawiają o swoich życiowych "strategiach przetrwania", filozofii najefektywniejszych zachowań, dworskich grach. Syndrom szczwanego i cynicznego bez granic młodziutkiego człowieka, który od dziecka kształcony był w aroganckich grach satrapów, klimat zachowań człowieka o bezwzględnej lojalności, na którym satrapa mógł polegać zawsze, w każdej, w naprawdę każdej zagrywce... Szekspirowski wzór, wysublimowany twór postaci...

Takie zjawiska kształtują niezwykle mocno,... są behawiorystycznym stemplem formującym na pokolenia. Nie każdy fagas jest fagasem, który wygrywa...

Stalin miał straszliwe fiksum dyrdum na punkcie swojego osobistego bezpieczeństa, dlatego zajęcie jego osobistego zausznika było niebywale lukratywną, ale i najbardziej niebezpieczną rolą w sowieckim państwie. A posada kucharza była potrójnie ryzykowna, bo strach Stalina przed otruciem był legendarny. Ryzyko takiego zausznictwa było bardzo wielkie.

Sprawdziło się to w życiorysach takich stalinowskich zauszników, takich jak cholernie dyspozycyjny Jagoda, Beria i kilkuset innych, których Stalin wymordował, często z powodu irracjonalego podejrzenia, cienia wątpliwości do ich lojalności.

Zwracam uwagę, tacy faceci jak Fouché, Talleyrand, Beria, szefowie policji, ministrowie, najbardziej zaufani polityczni zausznicy, ludzie do specjanych poruczeń kategorii Martina Bormanna, to także ludzie tej samej kategorii. Generał SS albo kucharz, wszystko jedno, przydupas.

Dziadek Putina był tylko i aż kucharzem Stalina, jego syn oficerem elitarnych formacji NKWD, a jego wnuk jest następcą Stalina. To nie jest wyjątek, to jest reguła.

I dlatego nie należy się spodziewać reportaży pochodzących od najlepszych przydupasów świata, ani od polskiej elity najbardziej zaufanych, dziedziczących fach "starego komunisty", na którym można bezwzględnie polegać.

Czasem pokazują się takie przekazy, była kiedyś znakomita książka Paula Schmidta, który jak się okazało był blisko szefa, ale nie był jego bliskim, nie był żadnym fagasem, był po prostu zawodowym tłumaczem konferencyjnym rządu niemieckiego, jeszcze w czasach urzędowania poprzedników kanclerza Adolfa Hitlera. O prawdziwych zaufanych kelnerach historia milczy, oni milczą także, ich dzieci są w tym wyraźnie zainteresowane. Popatrzmy na rodzinne życiorysy zespołu GW. Co jeden, to dziedziczny komunista, zaufany od pokoleń.

Wyobraźmy sobie rozdziawioną buzię małego Adasia, słuchającego z zapartym tchem kuchennych pogaduszek rodziców z wujaszkiem Jakubem Bermanem. Czy to się zdarzyło, nie wiemy, czy to był akurat wujaszek Jakub, nie wiem, ale to jest po prostu niesamowicie prawdopodobne. Może to był wujaszek Jakub, a może później po latach przy tym samym stole, przy wódeczce w kuchni, były to pogaduszki z Wiktorem Kulikowem, który we wczesnych latach osiemdziesiątych lubił podróżować po Polsce. NIE spodziewam się relacji. Żadnych.

Ale w tym kraju, który nie jest ich lecz naszą ojczyzną, miało sie to wszystko zmienić!

Ja spodziewam się i ufam w to, że tak właśnie się stanie.

Pozdrowienia

Napisałem parę godzin temu odpowiedź, przeznaczoną dla blogera o kryptonimie "Błękitny Ocean Istnieje". Molestuje mnie bardzo długiego czasu, abym skończył z nieustannym pisaniem jak jest, abym zaproponował coś konstruktywnego. Ostatnio zauważył w moich postach, na razie starannie pochowane, odsunięte do przypisów, pisane drobniejszym drukiem odpowiedzi na pytanie: - Co robić? Napisał mi więc coś takiego: - Nareszcie. Odpisałem mu więc pod takim dziwnym tytułem: "Kolaboracja administracji Salonu24 z polityką braci Kaczyńskich" @ Błękitny Oceanie

Absolutnie słusznie zauważasz, konieczna jest Budowa Marzeń. Mówiłem często o "pokrzepieniu serc", chodzi o to samo. Kiedyś w XIX wieku to sienkiewiczowskie hasło miało wyraźnie patriotyczną orientację, chodziło wręcz o budowę mitu Rzeczypospolitej, który konsolidowałby siłę polskich marzeń o niepodległości. Nawiązuję do tego skojarzenia w tekście PAMIĘĆ I TOŻSAMOŚĆ, ponieważ sytuacja teraz, u progu XXI wieku, jest podobna.

Dlaczego nareszcie? Nawiązując wprost do "copyright maryla&michael" wskazuję tylko początki, sięgające z maja 2007. To trwa już dość długo. Odsyłam do wpisu i dyskusji pod tym wpisem z 3 maja 2007. tutaj jest tam komentarz zatytułowany Siła nas!!!!!,z godziny 15:30. Jest tam rozwinięcie tej konkretnej papieskiej wskazówki. Od kilku tygodni tu i ówdzie pokazuję teksty już zawierające konstruktywne propozycje rozwiązań. Robię to w bardzo oględnej formie, ale jest to już jazda wprost. Tekst o pamięci i tożsamości - na przykład. Sporo jest również różnych komentarzy, które składają się na pewien ciąg logiczny, którego początek w blogosferze jest w okolicy maja 2007. Robię to bardzo ostrożnie i powoli, właśnie ze względu na diagnostyczny czas przed najbliższymi wyborami. Większość jętek politycznych widzi siebie na urlopie już od poniedziałku 8 czerwca. Vivat Monsieur le Chatbrûlée.*)

Do czego zmierzam? Czas wyborczy do Parlamentu Europejskiego widzę jako czas próby. Patrzę na trendy. Widać jak opadają maski. Niejednego polityka rzeczywistość całkiem nieźle przegoni przez zaklęte rewiry ich własnego przerośniętego ego. Nieoczekiwany koniec kariery. J. Przybora, J. Wasowski. Siódmego czerwca. Hi.

Ten czas widzę przede wszystkim jako oczyszczenie przedpola, w naprawdę ważnej dla nas kampanii. Od długiego czasu ujawnia się kto jest kto, a także komu o co chodzi. Wiele spraw i traktowanie polskiej przyszłości widać jak na patelni. Widać i czasem rzygać się chce. Dupki stanu, głupki stanu, to mało. Wrogowie stanu.