Nie ma przepisów UE określających, jak liczyć pomoc publiczną
PAP	Puls Biznesu, pb.pl,19.05.2009 20:29 Czytaj komentarze (2) Zobacz na forum () c8bb6e9c-8579-46ac-97e6-4aee927e48a2
W unijnym prawie brak przepisów określających precyzyjnie metodę obliczenia przyznanej pomocy państwa, podlegającej ewentualnie zwrotowi. Ostatnie słowo w tej sprawie należy do Komisji Europejskiej.

 

"To bardzo skomplikowane zagadnienie i każdy przypadek jest traktowany z osobna" - powiedziały PAP służby prasowe KE.

Przede wszystkim KE opiera się na danych przekazanych przez kraje członkowskie, które są zobowiązane do powiadomienia KE o udzielonej pomocy. KE zakłada, że są one prawdziwe, jednak w przypadku jakichkolwiek podejrzeń może nakazać ich skorygowanie, albo sprawdzić, np. kiedy znacząco różnią się one od danych podawanych przez zainteresowane przedsiębiorstwo.

Kwestia obliczenia pomocy ma kluczowe znaczenie w przypadku, kiedy KE nakazuje jej zwrot. "Jeśli występuje różnica zdań, dyskutujemy o tym z krajem członkowskim i staramy się dojść do porozumienia" - zapewniają służby prasowe. Jednak ostatnie słowo należy do KE, kiedy wydaje ona decyzję nakazującą zwrot uznanej za nielegalną pomocy, określoną przy wzięciu pod uwagę szeregu czynników gospodarczych. Kraj członkowski i zainteresowana firma muszą się tej decyzji podporządkować.

Obliczenie pomocy publicznej może być o tyle trudne, że często nie sprowadza się ona jedynie do wsparcia w postaci dotacji i subwencji. W grę mogą też wchodzić różnego rodzaju zwolnienia, ulgi czy umorzenia podatkowe, albo rozłożenie podatku na raty. Możliwe są też preferencyjne, np. częściowo umarzane kredyty, albo dużo bardziej skomplikowane operacje, jak czasowe nabycie udziałów spółki czy konwersja zadłużenia przedsiębiorstw. Trudności z oszacowaniem pomocy mogą się pojawić w przypadku poręczeń i gwarancji kredytowych, czy wreszcie sprzedaży majątku publicznego poniżej wartości rynkowej albo na preferencyjnych warunkach, jak rozłożenie spłaty na nieoprocentowane raty.

Obowiązujące w Polsce rozporządzenie z 2004 r. "w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach" wprowadza przelicznik pomocy na tzw. ekwiwalent dotacji brutto (EDB), czyli realną korzyść uzyskaną przez przedsiębiorstwo z tytułu pomocy, bez uwzględnienia podatku. Określa ono szczegółowymi wzorami matematycznymi, jak liczyć pomoc w przypadku dotacji, ulgi podatkowej, zwolnienia podatkowego, dokapitalizowania, zwolnienia od wpłat z zysku, gwarancji, pożyczek i kredytów, poręczeń, umorzeń i zaniechań poboru podatków, odroczenia terminów płatności czy przyspieszonej amortyzacji itd.

Zgodnie z prawem UE, pomoc publiczna jest co do zasady zakazana, a wyjątki od tej reguły podlegają zatwierdzeniu przez Komisję Europejską. Pomoc publiczna zakłócająca konkurencję na wspólnym unijnym rynku musi być zwrócona.

KE wciąż nie podjęła decyzji ws. pomocy przyznanej przez kolejne polskie rządy Stoczni Gdańsk. Jej zatwierdzenie warunkuje od przedstawienia wiarygodnego planu gwarantującego długoterminową rentowność zakładów. W ramach tzw. kompensacji za przyznaną pomoc, KE wymogła zamknięcie dwóch z trzech pochylni. Ostatnią, przesłaną 8 maja wersję planu restrukturyzacji KE uznała za krok w dobrym kierunku. Domaga się jednak poprawek w zakresie gwarancji finansowania planowanej przez inwestora, czyli ISD Polska, budowy w stoczni wież wiatrowych.

KE nie podaje informacji o własnych szacunkach przyznanej stoczni pomocy. Premier Donald Tusk mówił podczas poniedziałkowej debaty w Gdańsku O kwocie 600-700 mln zł. Kwotę tę kwestionuje stoczniowa Solidarność; według przedstawicieli Stoczni Gdańskiej cała pomoc wyniosła jedynie 80 mln zł.

Witam. Wiem ze sa byc moze wazniejsze sprawy,ale dla nas mezczyzn nie jest to dyskusja bez znaczenia. Jeden z najwiekszych autorytetow w dziedzinie pediatrii,Prof.Berry Brazelton(USA)powiedzial: "LEAVE THAT LITTLE POOR PENIS IN PEACE"!!!

Marylko. Czekam na wiadomosc kiedy zniknie Klich. Dziekuje za kiosk. Pzdr.

Revealed: The secret report that shows how the Nazis planned a Fourth Reich ...in the EU

By Adam Lebor
Last updated at 10:30 PM on 09th May 2009

 

The paper is aged and fragile, the typewritten letters slowly fading. But US Military Intelligence report EW-Pa 128 is as chilling now as the day it was written in November 1944.

The document, also known as the Red House Report, is a detailed account of a secret meeting at the Maison Rouge Hotel in Strasbourg on August 10, 1944. There, Nazi officials ordered an elite group of German industrialists to plan for Germany's post-war recovery, prepare for the Nazis' return to power and work for a 'strong German empire'. In other words: the Fourth Reich.

The three-page, closely typed report, marked 'Secret', copied to British officials and sent by air pouch to Cordell Hull, the US Secretary of State, detailed how the industrialists were to work with the Nazi Party to rebuild Germany's economy by sending money through Switzerland.

They would set up a network of secret front companies abroad. They would wait until conditions were right. And then they would take over Germany again.

The industrialists included representatives of Volkswagen, Krupp and Messerschmitt. Officials from the Navy and Ministry of Armaments were also at the meeting and, with incredible foresight, they decided together that the Fourth German Reich, unlike its predecessor, would be an economic rather than a military empire - but not just German.

The Red House Report, which was unearthed from US intelligence files, was the inspiration for my thriller The Budapest Protocol.

The book opens in 1944 as the Red Army advances on the besieged city, then jumps to the present day, during the election campaign for the first president of Europe. The European Union superstate is revealed as a front for a sinister conspiracy, one rooted in the last days of the Second World War.

But as I researched and wrote the novel, I realised that some of the Red House Report had become fact.

Nazi Germany did export massive amounts of capital through neutral countries. German businesses did set up a network of front companies abroad. The German economy did soon recover after 1945.

The Third Reich was defeated militarily, but powerful Nazi-era bankers, industrialists and civil servants, reborn as democrats, soon prospered in the new West Germany. There they worked for a new cause: European economic and political integration.

Is it possible that the Fourth Reich those Nazi industrialists foresaw has, in some part at least, come to pass?

The Red House Report was written by a French spy who was at the meeting in Strasbourg in 1944 - and it paints an extraordinary picture.

The industrialists gathered at the Maison Rouge Hotel waited expectantly as SS Obergruppenfuhrer Dr Scheid began the meeting. Scheid held one of the highest ranks in the SS, equivalent to Lieutenant General. He cut an imposing figure in his tailored grey-green uniform and high, peaked cap with silver braiding. Guards were posted outside and the room had been searched for microphones.

There was a sharp intake of breath as he began to speak. German industry must realise that the war cannot be won, he declared. 'It must take steps in preparation for a post-war commercial campaign.' Such defeatist talk was treasonous - enough to earn a visit to the Gestapo's cellars, followed by a one-way trip to a concentration camp.

But Scheid had been given special licence to speak the truth – the future of the Reich was at stake. He ordered the industrialists to 'make contacts and alliances with foreign firms, but this must be done individually and without attracting any suspicion'.

The industrialists were to borrow substantial sums from foreign countries after the war.

They were especially to exploit the finances of those German firms that had already been used as fronts for economic penetration abroad, said Scheid, citing the American partners of the steel giant Krupp as well as Zeiss, Leica and the Hamburg-America Line shipping company.

But as most of the industrialists left the meeting, a handful were beckoned into another smaller gathering, presided over by Dr Bosse of the Armaments Ministry. There were secrets to be shared with the elite of the elite.

Bosse explained how, even though the Nazi Party had informed the industrialists that the war was lost, resistance against the Allies would continue until a guarantee of German unity could be obtained. He then laid out the secret three-stage strategy for the Fourth Reich.

In stage one, the industrialists were to 'prepare themselves to finance the Nazi Party, which would be forced to go underground as a Maquis', using the term for the French resistance.

Stage two would see the government allocating large sums to German industrialists to establish a 'secure post-war foundation in foreign countries', while 'existing financial reserves must be placed at the disposal of the party so that a strong German empire can be created after the defeat'.

In stage three, German businesses would set up a 'sleeper' network of agents abroad through front companies, which were to be covers for military research and intelligence, until the Nazis returned to power.

'The existence of these is to be known only by very few people in each industry and by chiefs of the Nazi Party,' Bosse announced.

'Each office will have a liaison agent with the party. As soon as the party becomes strong enough to re-establish its control over Germany, the industrialists will be paid for their effort and co-operation by concessions and orders.'

The exported funds were to be channelled through two banks in Zurich, or via agencies in Switzerland which bought property in Switzerland for German concerns, for a five per cent commission.

The Nazis had been covertly sending funds through neutral countries for years.

Swiss banks, in particular the Swiss National Bank, accepted gold looted from the treasuries of Nazi-occupied countries. They accepted assets and property titles taken from Jewish businessmen in Germany and occupied countries, and supplied the foreign currency that the Nazis needed to buy vital war materials.

Swiss economic collaboration with the Nazis had been closely monitored by Allied intelligence.

The Red House Report's author notes: 'Previously, exports of capital by German industrialists to neutral countries had to be accomplished rather surreptitiously and by means of special influence.

'Now the Nazi Party stands behind the industrialists and urges them to save themselves by getting funds outside Germany and at the same time advance the party's plans for its post-war operations.'

The order to export foreign capital was technically illegal in Nazi Germany, but by the summer of 1944 the law did not matter.

More than two months after D-Day, the Nazis were being squeezed by the Allies from the west and the Soviets from the east. Hitler had been badly wounded in an assassination attempt. The Nazi leadership was nervous, fractious and quarrelling.

During the war years the SS had built up a gigantic economic empire, based on plunder and murder, and they planned to keep it.

A meeting such as that at the Maison Rouge would need the protection of the SS, according to Dr Adam Tooze of Cambridge University, author of Wages of Destruction: The Making And Breaking Of The Nazi Economy.

He says: 'By 1944 any discussion of post-war planning was banned. It was extremely dangerous to do that in public. But the SS was thinking in the long-term. If you are trying to establish a workable coalition after the war, the only safe place to do it is under the auspices of the apparatus of terror.'

Shrewd SS leaders such as Otto Ohlendorf were already thinking ahead.

As commander of Einsatzgruppe D, which operated on the Eastern Front between 1941 and 1942, Ohlendorf was responsible for the murder of 90,000 men, women and children.

A highly educated, intelligent lawyer and economist, Ohlendorf showed great concern for the psychological welfare of his extermination squad's gunmen: he ordered that several of them should fire simultaneously at their victims, so as to avoid any feelings of personal responsibility.

By the winter of 1943 he was transferred to the Ministry of Economics. Ohlendorf's ostensible job was focusing on export trade, but his real priority was preserving the SS's massive pan-European economic empire after Germany's defeat.

Ohlendorf, who was later hanged at Nuremberg, took particular interest in the work of a German economist called Ludwig Erhard. Erhard had written a lengthy manuscript on the transition to a post-war economy after Germany's defeat. This was dangerous, especially as his name had been mentioned in connection with resistance groups.

But Ohlendorf, who was also chief of the SD, the Nazi domestic security service, protected Erhard as he agreed with his views on stabilising the post-war German economy. Ohlendorf himself was protected by Heinrich Himmler, the chief of the SS.

Ohlendorf and Erhard feared a bout of hyper-inflation, such as the one that had destroyed the German economy in the Twenties. Such a catastrophe would render the SS's economic empire almost worthless.

The two men agreed that the post-war priority was rapid monetary stabilisation through a stable currency unit, but they realised this would have to be enforced by a friendly occupying power, as no post-war German state would have enough legitimacy to introduce a currency that would have any value.

That unit would become the Deutschmark, which was introduced in 1948. It was an astonishing success and it kick-started the German economy. With a stable currency, Germany was once again an attractive trading partner.

The German industrial conglomerates could rapidly rebuild their economic empires across Europe.

War had been extraordinarily profitable for the German economy. By 1948 - despite six years of conflict, Allied bombing and post-war reparations payments - the capital stock of assets such as equipment and buildings was larger than in 1936, thanks mainly to the armaments boom.

Erhard pondered how German industry could expand its reach across the shattered European continent. The answer was through supranationalism - the voluntary surrender of national sovereignty to an international body.

Germany and France were the drivers behind the European Coal and Steel Community (ECSC), the precursor to the European Union. The ECSC was the first supranational organisation, established in April 1951 by six European states. It created a common market for coal and steel which it regulated. This set a vital precedent for the steady erosion of national sovereignty, a process that continues today.

But before the common market could be set up, the Nazi industrialists had to be pardoned, and Nazi bankers and officials reintegrated. In 1957, John J. McCloy, the American High Commissioner for Germany, issued an amnesty for industrialists convicted of war crimes.

The two most powerful Nazi industrialists, Alfried Krupp of Krupp Industries and Friedrich Flick, whose Flick Group eventually owned a 40 per cent stake in Daimler-Benz, were released from prison after serving barely three years.

Krupp and Flick had been central figures in the Nazi economy. Their companies used slave labourers like cattle, to be worked to death.

The Krupp company soon became one of Europe's leading industrial combines.

The Flick Group also quickly built up a new pan-European business empire. Friedrich Flick remained unrepentant about his wartime record and refused to pay a single Deutschmark in compensation until his death in July 1972 at the age of 90, when he left a fortune of more than $1billion, the equivalent of £400million at the time.

'For many leading industrial figures close to the Nazi regime, Europe became a cover for pursuing German national interests after the defeat of Hitler,' says historian Dr Michael Pinto-Duschinsky, an adviser to Jewish former slave labourers.

'The continuity of the economy of Germany and the economies of post-war Europe is striking. Some of the leading figures in the Nazi economy became leading builders of the European Union.'

Numerous household names had exploited slave and forced labourers including BMW, Siemens and Volkswagen, which produced munitions and the V1 rocket.

Slave labour was an integral part of the Nazi war machine. Many concentration camps were attached to dedicated factories where company officials worked hand-in-hand with the SS officers overseeing the camps.

Like Krupp and Flick, Hermann Abs, post-war Germany's most powerful banker, had prospered in the Third Reich. Dapper, elegant and diplomatic, Abs joined the board of Deutsche Bank, Germany's biggest bank, in 1937. As the Nazi empire expanded, Deutsche Bank enthusiastically 'Aryanised' Austrian and Czechoslovak banks that were owned by Jews.

By 1942, Abs held 40 directorships, a quarter of which were in countries occupied by the Nazis. Many of these Aryanised companies used slave labour and by 1943 Deutsche Bank's wealth had quadrupled.

Abs also sat on the supervisory board of I.G. Farben, as Deutsche Bank's representative. I.G. Farben was one of Nazi Germany's most powerful companies, formed out of a union of BASF, Bayer, Hoechst and subsidiaries in the Twenties.

It was so deeply entwined with the SS and the Nazis that it ran its own slave labour camp at Auschwitz, known as Auschwitz III, where tens of thousands of Jews and other prisoners died producing artificial rubber.

When they could work no longer, or were verbraucht (used up) in the Nazis' chilling term, they were moved to Birkenau. There they were gassed using Zyklon B, the patent for which was owned by I.G. Farben.

But like all good businessmen, I.G. Farben's bosses hedged their bets.

During the war the company had financed Ludwig Erhard's research. After the war, 24 I.G. Farben executives were indicted for war crimes over Auschwitz III - but only twelve of the 24 were found guilty and sentenced to prison terms ranging from one-and-a-half to eight years. I.G. Farben got away with mass murder.

Abs was one of the most important figures in Germany's post-war reconstruction. It was largely thanks to him that, just as the Red House Report exhorted, a 'strong German empire' was indeed rebuilt, one which formed the basis of today's European Union.

Abs was put in charge of allocating Marshall Aid - reconstruction funds - to German industry. By 1948 he was effectively managing Germany's economic recovery.

Crucially, Abs was also a member of the European League for Economic Co-operation, an elite intellectual pressure group set up in 1946. The league was dedicated to the establishment of a common market, the precursor of the European Union.

Its members included industrialists and financiers and it developed policies that are strikingly familiar today - on monetary integration and common transport, energy and welfare systems.

When Konrad Adenauer, the first Chancellor of West Germany, took power in 1949, Abs was his most important financial adviser.

Behind the scenes Abs was working hard for Deutsche Bank to be allowed to reconstitute itself after decentralisation. In 1957 he succeeded and he returned to his former employer.

That same year the six members of the ECSC signed the Treaty of Rome, which set up the European Economic Community. The treaty further liberalised trade and established increasingly powerful supranational institutions including the European Parliament and European Commission.

Like Abs, Ludwig Erhard flourished in post-war Germany. Adenauer made Erhard Germany's first post-war economics minister. In 1963 Erhard succeeded Adenauer as Chancellor for three years.

But the German economic miracle – so vital to the idea of a new Europe - was built on mass murder. The number of slave and forced labourers who died while employed by German companies in the Nazi era was 2,700,000.

Some sporadic compensation payments were made but German industry agreed a conclusive, global settlement only in 2000, with a £3billion compensation fund. There was no admission of legal liability and the individual compensation was paltry.

A slave labourer would receive 15,000 Deutschmarks (about £5,000), a forced labourer 5,000 (about £1,600). Any claimant accepting the deal had to undertake not to launch any further legal action.

To put this sum of money into perspective, in 2001 Volkswagen alone made profits of £1.8billion.

Next month, 27 European Union member states vote in the biggest transnational election in history. Europe now enjoys peace and stability. Germany is a democracy, once again home to a substantial Jewish community. The Holocaust is seared into national memory.

But the Red House Report is a bridge from a sunny present to a dark past. Joseph Goebbels, Hitler's propaganda chief, once said: 'In 50 years' time nobody will think of nation states.'

For now, the nation state endures. But these three typewritten pages are a reminder that today's drive towards a European federal state is inexorably tangled up with the plans of the SS and German industrialists for a Fourth Reich - an economic rather than military imperium.

• The Budapest Protocol, Adam LeBor's thriller inspired by the Red House Report, is published by Reportage Press.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1179902/Revealed-The-secret-report-shows-Nazis-planned-Fourth-Reich--EU.html

 

Witam. Czy chcesz abym to przetlumaczyl? Jesli tak,daj sygnal. Pzdr.

Witam, myslę, ze warto, jak znajdziesz czas. Nie wszyscy znaja angielski, albo na tyle dobrze znaja ten język, aby samodzielnie odczytać artykuł. pozdrawiam !

O.K. pzdr.

UJAWNIAJACY JAK NAZISCI PLANOWALI POWSTANIE IV RZESZY W UNII EUROPEJSKIEJ. Podstarzly papier,kruchy.Wyblakly maszynopis.Jednak raport amerykanskiego wywiadu wojskowego EW-Pa 128 przyprawia o dreszcze z rowna moca jak wowczas,gdy zostal napisany,w listopadzie 1944 r.. Dokument ten,znany rowniez jako "Red House Report",jest dokladnym podsumowaniem tajemniczego spotkania w hotelu "Maison Rouge" w Strasburgu,10 sierpnia 1944 r.. To tam wlasnie,czolowi nazisci nakazali elitarnej grupie niemieckich przedsiebiorcow przygotowac plan odrodzenia sie niemieckiej gospodarki po wojnie,ich powrot do wladzy,oraz pracy na rzecz "mocnego, niemieckiego mocarstwa"-innymi slowy..."Czwartej Rzeszy". Trzystronicowy,gesto zapisany raport,oznaczony pieczecia"Tajne",skopiowany dla brytyjskich oficjeli i wyslany w worku pocztowym,trafil na biurko Cordell Hull`a-ministra spraw zagranicznych U.S.A..Zawieral szczegolowe informacje,dotyczace wspolpracy niemieckich przemyslowcow z "Partia Nazistowska",w zakresie odbudowy niemieckiej ekonomii,przy uzyciu funduszy przesylanych z bankow szwajcarskich. Chciano stworzyc siec niejawnych,silnych kompanii przemyslowych poza granicami Niemiec.Celem bylo przeczekanie do czasu,gdy powstana dogodne warunki do ponownego ich przejecia. Przemysl reprezentowali przedstawiciele "Volkswagena","Kruppa","Messerschmitta".W spotkaniu uczestniczyli rowniez przedstawiciele Marynarki Wojennej oraz Ministerstwa Obrony,ktorzy z niebywala przezornoscia wspolnie zadecydowali ze "IV Rzesza",jak jej poprzedniczka,bedzie ekonomicznym-bardziej niz wojskowym mocarstwem-mocarstwem,nie zas nie wiele znaczacym panstwem. "The Red House Report",ktory wydobyto z zasobow amerykanskiego wywiadu,stal sie dla mnie inspiracja do napisania "The Budapest Protocol". Ksiazka rozpoczyna sie opisem oblezenia miasta przez Armie Czerwona w 1944 r.,nastepnie przechodzi do wspolczesnosci,do czasu wyborow pierwszego prezydenta Europy.Unia Europejska-superpanstwo-przedstawiona jest jako platforma,sluzaca za narzedzie zlowieszczej konspiracji,ktorej korzenie siegaja ostatnich dni II-wojny swiatowej. W czasie poszukiwania materialow do napisania tej ksiazki,uswiadomilem sobie ze "Red House Report"stal sie faktem. Nazistowskie Niemcy wyprowadzily ogromny kapital poprze kraje neutralne.Niemiecki biznes zainwestowal w siec czolowych kompanii,poza granicami kraju.To dlatego ekonomia niemiecka tak szybko odbudowala sie po 1945 r.. Trzecia Rzesza pokonana zostala militarnie,ale mocni bankierzy z okresu jej swietnosci,przemyslowcy oraz pracownicy cywilni,odrodzeni jako demokraci,wkrotce osiagneli dobrobyt w nowych Niemczezh Zachodnich.Rozpoczeli starania na rzecz powstania europejskiej,ekonomicznej i politycznej integracji. Czy mozliwym jest by elity biznesowe IV Rzeszy przewidzialy,przynajmniej czesciowo co sie wydarzy?"Red House Report",napisany zostal przez francuskiego szpiega,ktory uczestniczyl w spotkaniu w Strasbourgu,w 1944 r.-raport ktory jest niezwykly. Przedsiebiorcy zebrali sie w "Maison Rouge Hotel",oczekujac na rozpoczecie spotkania przez SS Obergruppenfurera dr.Scheid`a.Zajmowal on jedno z najwyzszych stanowisk w SS.Byl generalem.Wygladal imponujaco w szytym na miare,szarym mundurze oraz czapce,ze srebrnym splotem na daszku.Pomieszczenie zabezpieczono przed podsluchem oraz postawiono straze. Wstrzymano oddechy gdy zaczal przemowienie.Obwiescil ze: Niemiecki przemysl musi sobie uswiadomic ze wojna jest przegrana.Trzeba przedsiewziac wszelkie kroki do przygotowania powojennej kampanii handlowej.To pesymistyczne wyznanie sprawilo,ze dr.Scheid`em zajelo sie Gestapo.W konsekwencji trafil na jeden dzien do obozu koncentracyjnego. Ale Scheid otrzymal prawo do mowienia prawdy-chodzilo o przyszlosc Rzeszy.Polecil przemyslowcom nawiazanie kontaktow i wspolpracy z zagranicznymi firmami,zalecajac dyskrecje,by nie spowodowac podejrzen. Po wojnie przemyslowcy zaciagneli powazne pozyczki od innych krajow.W szczegolnosci wykorzystywali zasoby finansowe tych niemieckich firm,ktore juz zostaly uzyte jako czolowka penetrujaca ekonomie innych krajow.Scheid podal jako przyklad wspolprace Kruppa,Zeissa,Leici,"Hamburg Amerykan-Line"-kompanii wysylkowej,z amerykanskim biznesem. Ale gdy wiekszosc obecnych opuscila juz spotkanie,pozostala niewielka grupa ktorej przewodniczyl dr.Bosse,przedstawiciel Ministerstwa Obrony.Podzielil sie on z wybranymi,najglebiej skrywana wiedza. Bosse wytlumaczyl dlaczego-nawet po przyznaniu sie do porazki Partii Nazistowskiej-opor wobec aliantow bedzie kontynuowany,az do pelnej gwarancji zjednoczenia Niemiec.Wowczas wylozyl tajemniczy,trzyetapowy plan strategiczny dla"IV Rzeszy". W pierwszym etapie przemyslowcy powinni przygotowac sie do finansowania "Nazi Party",ktora zmuszono do konspiracji jak "Maquis",uzywajac terminu z okresu francuskiego ruchu oporu. Drugim etapem bedzie przemieszczenie duzych sum pieniedzy do przemyslu,w celu ustanowienia "bezpiecznego zaplecza finansowego",ktore w przyszlosci posluzy do budowy silnego mocarstwa niemieckiego. W etapie trzecim,biznesy niemieckie stworza siec agentow,tzw."spiochow",ktorzy na dlugo pozostana w czolowych kompaniach poza granicami kraju,ktorzy powinni prowadzic dzialalnosc szpiegowska,ze szczegolnym uwzglednieniem instytucji wojskowych,oraz wywiadowczych do czasu powrotu do wladzy nazistow. Istnienie powyzszych struktor znane jest niewielu osobom w kazdej galezi przemyslowej,oraz szefom "Nazi Party"-obwiescil Bosse. Kazde biuro bedzie mialo agenta-lacznika,do kontaktow z partia.Gdy tylko partia umocni sie na tyle by osiagnac kontrole nad Niemcami,przemyslowcy wynagrodzeni zostana za ich wysilek,w formie ulg oraz zamowien. Niezwykle rewelacje: "The 1944 Red House Report"-szczegolowe plany niemieckich przemyslowcow zaangazowanych w dzialalnosci konspiracyjnej". W celu przekazania funduszy,nalezy je przetransferowac poprzez dwa banki w Zurichu,lub poprzez agencje szwajcarskie,ktore w tym celu zakupily nieruchomosci na niemieckie potrzeby,przy 5% prowizji. Nazisci pod przykryciem,przekazywali fundusze do neutralnych krajow przez wiele lat.Banki szwajcarskie,a szczegolnie "Swiss National Bank",przyjmowaly skradzione z okupowanych przez nazistow krajow zloto.Akceptowaly tytuly wlasnosci,majatki zabrane zydowskim biznesmenom w Niemczech,oraz pozostalym okupowanym krajom.Zaopatrywaly rowniez nazistow w obce waluty,do zakupu niezbednego uzbrojenia. Szwajcarska wspolpraca ekonomiczna z Niemcami,byla scisle monitorowana przez wywiad aliancki. Autor "The Red House Report" zanotowal: "Przedtem transfer kapitalu przez niemieckich przemyslowcow do neutralnych krajow mogl byc osiagniety raczej skrycie,pod szczegolnym nadzorem"Teraz nazisci wspieraja przemyslowcow i ostrzegaja by zaciagali pozyczki poza Niemcami,oraz aby rownoczesnie z wyprzedzeniem wspierali plany partii,dotyczace dzialan powojennych. Technicznie zalecenie exportu obecnego kapitalu w nazistowskich Niemczech bylo nielegalne,ale latem 1944 r.prawo nie mialo znaczenia. Ponad dwa miesiace od D-day,nazisci byli otoczeni przez aliantow z Zachodu ,oraz przez Rosjan ze Wschodu.Hitler ranny przy probie zamachu.Przywodztwo partyjne bylo zdenerwowane,podzielone i sklocone.W okresie trwania wojny,SS zbudowalo gigantyczne mocarstwo ekonomiczne,oparte o grabieze,morderstwa,nie chcac z tego zrezygnowac. Powyzsze spotkanie,jak to w "Maison Rouge" wymagalo ochrony SS-zgodnie z opinia dr.Adama Tooze z Cambridge Uniwersity,autora "Wages of Destruction;The Making And Breaking of The Nazi Economy"Autor wyrazil opinie:W 1944 r. zadna dyskusja o planowaniu okresu powojennego nie byla zabroniona.Publiczna debata byla bardzo niebezpieczna.Ale SS myslalo dlugoplanowo.Jezeli probuje sie budowac wspolpracujaca koalicje na okres powojenny,jedynym bezpiecznym warunkiem,jest patronat aparatu przemocy. Bystrzy liderzy SS,tacy jak Otto Ohlendorf,okazali sie byc wizjonerami.Jako dowodca Einsatzgruppe D,ktora operowala na froncie wschodnim od 1941-1942,Ohlendorf byl odpowiedzialny za zamordowanie 90.000 mezczyzn,kobiet i dzieci.Jako wyksztalcony,inteligentny prawnik i ekonomista,Ohlendorf wykazal obawe o stan psychiczny czlonkow jego oddzialu egzekucyjnego,wobec czego zalecil rownoczesne oddawanie strzalu ,przez kilku zolnierzy,by zminimalizowac poczucie osobistej odpowiedzialnosci. W zimie 1943 r. zostal przeniesiony do ministerstwa finansow.Pozornie zajmowal sie handlem,ale jego prawdziwym zajeciem bylo zabezpieczenie ogromnego,supereuropejskiego mocarstwa na wypadek pokonania Niemiec. Powieszony w Norymberdze,w szczegolny sposob zainteresowal niemieckiego ekonomiste,Ludwika Erharda,ktory napisal dlugi rekopis o przeksztalceniu ekonomii po klesce Niemiec.Bylo to niebezpieczne,szczegolnie gdy wymieniano jego imie w kontekscie dzialalnosci grup oporu. Ale Ohlendorf,ktory byl rownoczesnie szefem SD-nazistowska sluzba wewnetrzna-stal sie protektorem Erharda,gdy ten zaakceptowal jego wizje stabilizacji powojennej,niemieckiej ekonomii.Ohlendorf byl chroniony przez samego Heinrich`a Himmlera-szefa SS.Ohlendorf i Erhard obawiali sie hiperinflacji,takiej jaka zrujnowala Niemcy w latach 20-tych.Podobna katastrofa sprawilaby iz SS-owskie mocarstwo staloby sie bezwartosciowym. Oboje zgodzili sie ze priorytetem jest stabilizacja finansowa,oparta na mocnym pieniadzu.Zdawali sobie sprawe z tego,ze potrzebuja wsparcia aliantow.Potrzebowali uprawnien do wprowadzenia silnego pieniadza. W 1948 r. zostala nim marka niemiecka.Byl to zaskakujacy sukces,ktory rozruszal niemiecka ekonomie.Ze stabilna waluta Niemcy znowu staly sie atrakcyjnym partnerem handlowym. Niemieckie konglomeraty przemyslowe mogly szybko odbudowac swoja potege w calej Europie. Wojna okazala sie niezwykle oplacalna dla niemieckiej ekonomii.W 1948 r.-pomijajac 6 lat konfliktu,bombardowania aliantow oraz reparacje wojenne-calkowita wielkosc zasobow,takich jak sprzet techniczny oraz budownictwo byly wieksze niz w r.1936-glownie dzieki rozkwitowi zbrojeniowki. Erhard rozwazal mozliwosc uzycia niemieckiego potencjalu na obszarze calej zrujnowanej Europy.Za jedyne rozwiazanie uznal powstanie superpanstwa-dobrowolnego zrezygnowania z narodowej niepodleglosci na rzecz jednego,miedzynarodowego organizmu. cdn.

Te 'cdn.' to prawie jak u mistrza Hitchcocka...

Adam LeBor uaktualnił ten powyższy artykuł z 9 maja 2009 r.

Może w wolnym czasie rzuciłbyś okiem i porównał ewentualne zmiany, no i przy odrobinie chęci dokończył? Będę wdzięczny. Pozdrawiam.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1179902/Revealed-The-secret-repo...

Nie zdążyłem poprawić w swoim poprzednim komentarzu. Nie ma aktualizacji artykułu od czasu opublikowania 9.05.2009 - czyli prośba o samo dokończenie tłumaczenia.

Niemiecki rząd wspiera Związek Wypędzonych

Niemiecka kanclerz Angela Merkel zapewnia
nowego szefa Związku Wypędzonych o wsparciu rządu w Berlinie dla tej
organizacji. Jednocześnie dziękuje Erice Steinbach za szesnaście lat
kierowania Związkiem Wypędzonych.

Rząd niemiecki będzie nadal stał po stronie wypędzonych – deklaruje
Angela Merkel. To niepokojące zapewnienie kanclerz złożyła z okazji
obchodzonego po raz pierwszy Dnia Pamięci o Ofiarach wypędzeń. Oznacza
ono kontynuowanie przez niemieckie władze polityki nadawania nowego
znaczenia historii Niemiec – wskazuje profesor Mieczysław Ryba.

- Problem jest taki, że pewne rzeczy, które mówiła Erika
Steinbah i Związek Wypędzonych, nie jest w stanie powiedzieć kanclerz
Niemiec, bo to nie uchodzi w sensie dyplomatycznym. Natomiast w sensie
realnym pewne cele polityki niemieckiej wydają się nie być sprzeczne z
tym, co propaguje związek i to wyraźnie widać w deklaracjach, kiedy te
spotkania są rzeczywiste – stwierdza prof. Mieczysław Ryba.

Związek Wypędzonych powstał 57 lat temu w RFN. Działalność Steinbach i
Związku wywoływała protesty w Polsce i Czechach. Związek domagał się,
bowiem odszkodowań i zwrotu mienia pozostawionego na wschodzie.

Kierujący Związkiem Wypędzonych od listopada Berdt Fabritius  nie
rezygnuje z roszczeń odszkodowawczych.  W jednym z wywiadów odmówił
jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy Polacy powinni być obarczeni
odpowiedzialnością za decyzje Stalina, Churchilla i Roosevelta, którzy
zadecydowali o granicach naszego państwa. Milczy także wobec oczywistej
odpowiedzialności Berlina za napaść, okupację i zniszczenie Polski
podczas drugiej wojny światowej, która rodzi zobowiązania
odszkodowawcze.