Przepraszam. Sorry. Smutno...

We wczorajszej Rzeczpospolitej czytam rozmowę z Anną Branicką-Wolską, córką Adama Branickiego, ostatnią żyjącą przedstawicielką rodu Branickich. http://www.rp.pl/artykul/292869.html. Rozmowa dotyczy pretensji zgłaszanych przez Branicką do Pałacyku w Wilanowie. Sprawa polega na tym, że wprawdzie ten pałac to dom rodzinny pani Branickiej, odebrany rodzinie przez komunistów, ale również dawna siedziba polskich królów, a więc w pewnym sensie skarb narodowy, a przez to, ze społecznego punktu widzenia, tego typu roszczenia wydają się co najmniej niezrozumiałe. Rzeczpospolita więc chce się dowiedzieć, czemu pani Branicka tak się na ten pałac zawzięła. Branicka nie za bardzo chce rozmawiać o szczegółach. Od razu zastrzega, że przede wszystkim sprawa jest w toku, sprawę prowadzi jej siostrzeniec i że wszystko jest bardziej skomplikowane niż by się wydawało. W pewnym momencie jednak sugeruje, że jej głównie chodzi nie o to, żeby Państwu odbierać pałac, ale o to, by to Państwo zechciało jakoś pokazać, że nie jest obojętne wobec pewnych wartości, leżących niejako na zewnątrz. Nieważne. Nie o tym chcę dziś tu pisać. Nie chcę tu dyskutować ani o wrażliwości Branickich, ani o ich prawach – słusznych, czy nie słusznych – ani też o trudnej sytuacji Polskiego Państwa w tego typu sytuacjach. Ja chcę zwrócić uwagę jedynie na jeden aspekt sprawy, o którym wspomina pani Branicka. A jest to aspekt, w moim mniemaniu absolutnie wyjątkowy i porażający w swojej wymowie. Otóż Branicka opowiada, jak jeszcze przed laty, w latach 90, rodzina miała nadzieję odzyskać nie sam pałac, ale zaledwie jeden z budynków, znajdujący się poza kompleksem pałacowym, budynek stosunkowo nowy, w którym kiedyś mieszkał administrator. Oto jej opowieść: „Obiecano nam w latach 90., że ten budynek odzyskamy – nie było większych przeszkód, bo nie miał dużej wartości zabytkowej, a poza tym leżał poza ogrodzonym terenem kompleksu pałacowego w Wilanowie. Ustalono, że musimy zapłacić według sporządzonej wyceny. Transakcja miała być sfinalizowana. W wyznaczonym dniu pojawiłam się w odpowiednim urzędzie, w torebce miałam zaliczkę. I usłyszałam od osoby, która miała podpisać dokumenty: – Przykro mi, ale nic z tego. Oficjalnie usłyszałam, że sprawa jest nieaktualna. Ale jeden z urzędników dyskretnie wskazał drzwi. Pożegnałam się i wyszłam. Na schodach urzędnik powiedział mi, że była interwencja i budynek ma otrzymać w dzierżawę przyjaciółka pani Jolanty Kwaśniewskiej. Zdobyłam potem telefon tej pani, bardzo majętnej osoby, która miała już restaurację w Konstancinie. Prosiłam, żeby zrezygnowała z dzierżawy. Tłumaczyłam, że to jedyny budynek, który moja rodzina na pewno może odzyskać. Była bardzo arogancka. Powiedziała, że takiej rzeczy się z rąk nie wypuszcza. – A poza tym – dodała: – ja mam pieniądze, zrobię z tego wspaniałą restaurację, a co pani może?. Próbowałam interweniować. Na imprezie dobroczynnej spotkałam się z panią Kwaśniewską, poprosiłam, by wpłynęła na zmianę decyzji. Potraktowała mnie z góry i nieprzyjemnie. Sens jej wypowiedzi był taki, żebym sobie nie wyobrażała, że ona w ogóle byłaby zainteresowana takim budynkiem, bo ma znacznie lepsze. Dziś w budynku wybudowanym przez mojego dziadka jest restauracja Villa Nuova.” Oto historia, która mnie poruszyła. Poruszyła mnie zarówno przez swoją własną siłę i przez samą swoją treść. Ale również przez to, że jestem przekonany, że cokolwiek sobie o niej myślę i cokolwiek o niej pomyślą sobie czytelnicy tego wpisu, ludzie wrażliwi i czuli na punkcie sprawiedliwości, prawa i prawa tego i sprawiedliwości braku, to wszystko co opowiada pani Branicka i tak – jeśli w ogóle – pozostanie w czyjejś pamięci zaledwie przez chwilę. Jestem przekonany, ze już wkrótce, wszelkie ewentualne cienie tej opowieści, te, tak niezwykle mocno opisane postaci Jolanty Kwaśniewskiej i jej znajomej, to wszystko stanie się tylko mglistym wspomnieniem, a w związku z tym właściwie już teraz, tak naprawdę nie ma o czym rozmawiać. Z tego wszystkiego i tak, w ostatecznym rozrachunku pozostanie ta – z pewnością bardzo piękna – restauracja Villa Nuova i nasze sprawy codzienne. Ostatnio na przykład, sprawa zakupu przez Kancelarię Prezydenta flaszek. Więc to tyle na ten temat. Kto ma rozum niech myśli. Kto ma serce, niech czuje. Ponieważ wpadłem w marny nastrój, jeszcze jedna sprawa. Dla mnie i dla Was może nawet ważniejsza. 8 kwietnia zamieściłem tu tekst zatytułowany O nadętych pałach i aureolkach. W pewnym momencie wśród komentarzy pojawił się komentarz podpisany Alpha-Alpha, zawierający jakieś niemiłe sugestie odnośnie red. Ewy Milewicz. Komentarz został natychmiast usunięty przez Administrację, a niżej pojawiło się następujące wyjaśnienie: „Pana komentarz, jak każdy zawierający "wycieczki" osobiste, został usunięty przez administrację”. Ponieważ z doświadczenia osobistego wiem, że tzw. „wycieczki osobiste” nigdy dotychczas Administracji nie przeszkadzały, zwróciłem Administratorowi uwagę, że on się emocjonuje bardzo wybiórczo. Napisałem tak: „Jestem pod wrażeniem. Jeśli Administracja zacznie równie gorliwie wycinać 'osobiste wycieczki' pod adresem np. córki i zięcia Prezydenta, to mogę tego emocjonalnie nie wytrzymać.” No i zaczęło się. Administrator zaczął mnie najzwyczajniej w świecie besztać, że na moim blogu kwitnie chamstwo, a ja je toleruję, i że on nie będzie ze mną dyskutował dopóki nie posprzątam itd. W pewnym momencie, w obronę wziął mnie mój dobry kolega z Salonu Don Esteban, a że się zdenerwował, przy okazji napisał coś, co Administratora zezłościło, więc został z Salonu usunięty. Nie trochę – został usunięty ostatecznie, a jego konto zostało zablokowane. Ja wziąłem w obronę Don Estebana, Administrator zaczął mi tłumaczyć, że on chamstwa tolerował nie będzie i tak sobie rozmawialiśmy, aż wreszcie – pod wrażeniem nadchodzących Świąt – zawarliśmy ugodę, obiecaliśmy sobie że Don Esteban będzie mógł wrócić, a my będziemy już grzeczni i przy okazji obaj zadbamy o lepszy poziom Salonu i tyle. Wczoraj na SG Salonu24 pojawił się tekst pani Renaty Rudeckiej-Kalinowskiej, który został napisany prawdopodobnie w jednym jedynym celu. Żeby insynuując związki ojca prezydenta Kaczyńskiego ze stalinowskimi zbrodniarzami, pamięć śp. Rajmunda Kaczyńskiego zhańbić, a przez to, ewidentnie, uderzyć bezpośrednio w Lecha i Jarosława Kaczyńskich. Pani Kalinowska nie podaje żadnych konkretnych faktów. Ona tylko pyta. A to pytanie wygląda tak: „Janusz Palikot na swoim blogu poinformował, ze zwrócił się do IPN z prośbą o wyjaśnienie związków rodzinnych Rajmunda Kaczyńskiego, ojca Jarosława i Lecha Kaczyńskich z osobą Wilhelma Świątkowskiego, co zdaniem Palikota mogłoby wyjaśnić szczególnie dobrą sytuację w stalinowskiej rzeczywistości Polski byłego żołnierza AK Rajmunda Kaczyńskiego. Sytuację diametralnie różniącą się od sytuacji innych żołnierzy AK”. I tak dalej w ten sposób. Pani Kalinowska w swoich opiniach na temat związków pana Kaczyńskiego z bolszewickimi mordercami, nie opiera się na żadnych realnych informacjach. Ona najpierw swój tekst poświęca prezentacji historycznych danych, dotyczących kilku stalinowskich zbrodniarzy, a w pewnym momencie – powołując się na blog Palikota – pyta w sposób modelowo insynuujący o śp. Rajmunda Kaczyńskiego. Później już do końca szydzi z Kaczyńskich pod hasłem „ładnego to synalkowie mieli tatusia”. Jak już tu kiedyś wspominałem, jestem w Salonie traktowany wiele lepiej, niż sobie na to zasłużyłem. Nie zmienia to faktu, ze kilka razy Administracja potraktowała mnie z przysłowiowego buta. Raz odrzucono mi tekst, bo był poświęcony w sposób bardzo krytyczny jednemu z blogerów (a tego robić podobno nie wolno), raz dlatego że w tytule tekstu użyłem wulgarnego słowa, raz z mojego własnego bloga usunięto mój własny komentarz (również z powodu użycia wulgarnego słowa), bo się na mnie poskarżył niejaki van bc. No i kilka razy zostałem, jak na moje wyobrażenia, arogancko upomniany przez któregoś z Administratorów. W sumie więc, nic szczególnego. Bywa. Taki standard. Ostatnio jednak, z mojego punktu widzenia zbyt często, pojawia się w Salonie pewnego typu chaos, który mnie irytuje o wiele bardziej niż nieustanne awarie systemu. Nie jest to więc chaos techniczny, nie jest to też chaos polityczny, nie jest to nawet chaos moralny. Jest to swego rodzaju chaos intelektualny. A to akurat jest coś takiego, co ja marnie znoszę. Napisałem do Administracji dwukrotnie protest przeciwko temu, by w Salonie, który jak by nie było, aktywnie współtworzę, pojawiały się bezkarnie praktyki te, które opisałem w odniesieniu do pani Rudeckiej. Bez rezultatu. Żadnej odpowiedzi. Żadnej reakcji. W tej sytuacji pragnę wydać oświadczenie: Od dziś proszę szukać moich nowych tekstów w portalu Polis MPC i w blogmedia24.pl. Do czasu satysfakcjonującego dla mnie wyjaśnienia sprawy przez Administrację Salonu – ewentualnie do czasu jak mi, w sposób naturalny, mój fatalny obecnie nastrój minie – wolę się tu nie pojawiać. Za duże ryzyko utraty twarzy.