20 marca 1942 - największa publiczna egzekucja na terenie Polski

Plac Stu Straconych (przed wojną Plac Stodół) w Zgierzu - miejsce publicznej egzekucji 100 Polaków (96 mężczyzn i 4 kobiet) w dniu 20 marca 1942 roku, przewiezionych z Łodzi głównie z więzienia gestapo przy ul. Sterlinga oraz z Radogoszcza. Kobiety zostały przywiezione z wiezienia przy ul. Gdańskiej (w tym żona Józefa Mierzyńskiego - Joanna). Na rozstrzelanie szli w siedmiu grupach - sześć grup po piętnastu, ostatnia liczyła dziewięć osób, setnym był inwalida zastrzelony w miejscu pochowania.

Była to największa publiczna egzekucja nie tylko na terenie Kraju Warty, ale i na terenie całego okupowanego przez Niemców obszaru Polski. Hitlerowcy spędzili na nią około 6 tysięcy mieszkańców Zgierza i okolic, spośród których wybrano losowo 100 mężczyzn jako zakładników odpowiadających życiem za niezakłócony jej przebieg. Mord był odwetem za zastrzelenie dwóch funkcjonariuszy policji niemieckiej przez sierżanta WP Józefa Mierzyńskiego. Pomimo, że władze znały sprawcę, ale celem sterroryzowania narodu polskiego zastosowały zbiorową odpowiedzialność.

Ciała ofiar zakopane zostały na terenie lasu lućmierskiego. Dziś upamiętnia to miejsce, oprócz zaznaczonego w lesie miejsca pochówku, niewielki obelisk stojący przy drodze ze Zgierza do Ozorkowa (fragment trasy Łódź-Gdańsk).

Natomiast w miejscu egzekucji (ówczesne wysypisko śmieci) stoi pomnik upamiętniający ofiary mordu.