Ozdrowieńczy kryzys?

Dwór, kościół i karczma to trzy najważniejsze budowle i zarazem instytucje charakterystyczne dla polskiej wsi począwszy od XVII w, a w XIX w stanowiące już stały element wiejskiego krajobrazu. Dwór i kościół stanowiły ostoję polskości, tradycji i patriotyzmu, karczmy zaś puszczano najczęściej w dzierżawę. Funkcje, jakie spełniały były wielorakie. Wyszynk gorzałki i prymitywna rozrywka to nie wszystko, co oferowała karczma swoim klientom. Odbywał się tam również ożywiony handel, lichwa, a nierzadko również zwykłe paserstwo. Nieunikniony, więc był ostry spór między kościołem, a karczmarzem. Występował, bowiem klasyczny konflikt interesów i wartości. Dzisiejszy świat zwany „globalną wioską” to nic innego jak w dużej mierze ten sam staropolski, powiększony do gigantycznych rozmiarów wiejski model. Nie zmieniła się również istota konfliktu. Jednak ten dawny, a dziś symboliczny dzierżawca karczmy to olbrzymia potęga w postaci tabunu różnych Sorosów, która rzuca się do gardła samemu Watykanowi, uprawia lichwę na niespotykana skalę pod postacią tysięcy najróżniejszych, tak zwanych produktów finansowych i dostarcza światu odpowiednio spreparowanej rozrywki. Dzięki współpracy złodziejów w garniturach od Bossa, których nie brakuje w żadnym kraju ofiarami paserstwa stają się wyprzedawane za bezcen dzisiejszym odpowiednikom dawnych karczmarzy gospodarki całych krajów. I dlatego obecny kryzys, pod warunkiem, że sięgnie samego dna może pozwolić ludzkości otrzeźwieć tak jak nałogowemu alkoholikowi, który stoczył się do samego rynsztoka. Tylko sięgnięcie tego dna może pozwoli zrozumieć, na czym polegał błąd i da siłę i szansę na odbicie się i rozpoczęcie wszystkiego od nowa.