"Zapomniane Prawdy i Wartości": KIM jest... KIM powinien być KAPŁAN?

Panie Jezu Chryste, Wieczny Arcykapłanie!

Ty wybrałeś swoje sługi, aby Tobie w szczególny sposób służyli jako kapłani poprzez głoszenie Ewangelii i udzielanie Sakramentów.

Przyciągnij ich do swojego Boskiego Serca, aby byli jak Ty pogodni i pokorni, miłosierni i cierpliwi, święci i oddani w ratowaniu dusz.

Zachowaj ich przed atakami szatana i od pokus tego świata.

Przebacz im, gdy upadają w grzechach. Dodaj im sił, gdy są zniechęceni i nie potrafią już dalej.

Wspomagaj ich, gdy ich wiara się zachwieje i obdarz ich przede wszystkim łaską wierności i posłuszeństwa.

Przemieniaj ich podczas każdego Przeistoczenia w Najświętszej Ofierze, aby coraz bardziej stawali się podobni do Ciebie.

Daj nam świętych kapłanów, święte osoby zakonne i świętych świeckich, którzy się całkowicie poświęcą dla Twojego Królestwa w Twoim Kościele.

Panie, usłysz nasze prośby w Imię Jezusa Chrystusa. Tobie, wiecznemu Arcykapłanowi z Ojcem i Duchem Świętym cześć, chwała i dziękczynienie na wieki wieków.

Amen.

Amen.

[tłum. z niem. –  Ks. Teodor Puszcz SChr, Bonn]

W wypowiedzi, którą za chwilę podłączę, a która bardzo wpisuje się w temat główny tego wpisu, znajdziemy ciąg dalszy odpowiedzi na pytanie dlaczego Ksiądz Arcybiskup jest niewygodny, dla kogo jest niewygodny...?

Pozdrawiam.

Bogu niech będą dzięki!

O upokorzenie nieprzyjaciół Kościoła świętego.

O zniweczenie zamysłów masonów, globalistów i innych wrogów Boga w Trójcy Świętej Jedynego, Kościoła Katolickiego i wiary katolickiej.

(actualia.blog/)

Z okazji pięćdziesiątej rocznicy kapłaństwa, św. Pius X wydał zwrócone do kleru pouczenie, pewnego rodzaju kazanie „o człowieku Bożym” — jakim kapłan być powinien. Rozwijając zasady podane na wstępie, papież wskazuje, jak człowiek mający się poświęcić służbie kapłańskiej stopniowo, posuwa się naprzód: najpierw z kleryka subdiakon, potem diakon, wreszcie ksiądz — i przy każdym posunięciu otrzymuje ostrzeżenie o tym, że godności stanu kapłańskiego przystoi świętość.

[LINK]

+ † +

Ekshortacja do duchowieństwa katolickiego

Najmilszym Synom, pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie!

Głęboko wnikają w duszę i bojaźń w niej budzą słowa, które napisał Apostoł Narodów do Żydów, kiedy przypominając im obowiązek posłuszeństwa winnego przełożonym, stwierdził z naciskiem: „Albowiem oni czują, jako którzy za dusze wasze liczbę oddać mają” (Hbr 12, 17). Zdanie to odnosi się do wszystkich, którzykolwiek w Kościele mają przełożeństwo, ale przede wszystkim do Nas, którzy pomimo nieudolności Naszej w nim dzierżymy z woli Bożej władzę najwyższą. Dlatego troskając się dniem i nocą, przemyśliwaliśmy ustawicznie nad tym i usiłujemy wykonać wszystko, co mogłoby się przyczynić do zachowania i wzrostu Pańskiej owczarni. Największym zaś staraniem Naszym jest, żeby duchowieństwo posiadało te wszystkie przymioty, których wymaga jego powołanie. Jesteśmy bowiem przekonani, że od tego zależy najwięcej dobro religii. Skoro więc tylko wstąpiliśmy na Stolicę Apostolską, uznaliśmy za rzecz potrzebną, chociaż widzieliśmy, że ogół duchowieństwa zasługuje na liczne pochwały, zachęcić najusilniej Czcigodnych Braci biskupów świata katolickiego, żeby z największą wytrwałością i starannością ukształtowali Chrystusa (por. Gal 4, 19) w tych, którzy mają ukształtować Chrystusa w innych. Wiemy zaś dobrze, jakie są w tej sprawie dążenia zwierzchników kościelnych. Wiemy z jaką troskliwością, z jaką gorliwością starają się wychować kler cnotliwy: za co im nie tyle udzielamy pochwały, ile raczej publicznie wyrażamy wdzięczność.

(…)

Otóż żądamy: „Odnówcie się duchem umysłu waszego i obleczcie się w nowego człowieka, który wedle Boga stworzony jest w sprawiedliwości i świątobliwości prawdy” (Ef 4, 23-24), a będzie to najpiękniejszym i najmilszym darem, jaki Nam złożyć możecie w pięćdziesiątą rocznicę Naszego kapłaństwa. A kiedy My „z umysłem skruszonym i z duchem upokorzonym” (Dn 3, 39) będziemy wobec Boga przypominali sobie lata, spędzone w kapłaństwie, będzie nam się zdawało, że cokolwiek ludzka słabość Nasza zawiniła, to naprawiamy poniekąd, napominając Was i zachęcając „abyście chodzili godnie Bogu we wszem się podobając” (Kol 1, 10). W tej jednak zachęcie nie tylko waszą korzyść będziemy mieli na oku, ale też dobro wspólne narodów katolickich, ponieważ jedno od drugiego nie da się odłączyć. Nie ma bowiem takiego kapłana, który by mógł być dobrym lub złym tylko dla siebie samego, ale postępowanie jego i sposób życia wywiera na lud wpływ bardzo wielki. Gdziekolwiek znajdzie się kapłan prawdziwie dobry, jakiż to jest dar i jakiej wartości!

(…)

Mamy więc zastępować Chrystusa i w Jego duchu spełniać powierzone nam przez Niego posłannictwo. Ponieważ zaś przyjaciele prawdziwi tego samego pragną i tego samego nie chcą, więc powinniśmy, jako przyjaciele, to w sobie czuć, co w Chrystusie Jezusie (por. Flp 2, 5), który jest „święty, niewinny, niepokalany” (Hbr 7, 26): jako przez Niego posłani, mamy nakłaniać ludzi do wiary w Jego naukę i Zakon, ale pierwej musimy je zachowywać sami, a stawszy się uczestnikami Jego władzy, uwalniającej dusze od grzechów, powinniśmy jak najusilniej czuwać nad sobą, żebyśmy w nie sami nie wpadli. A przede wszystkim jako słudzy Jego, składający najprzedniejszą ofiarę która odnawia się ciągle mocą niespożytą, za życie świata, powinniśmy czynić to z takim usposobieniem, z jakim On złożył sam siebie na ołtarzu krzyża jako ofiarę niepokalaną Bogu. Bo jeżeli w epoce obrazów i figur tak wielkiej żądano od kapłanów świętości – jakiej trzeba żądać od nas, którzy samego ofiarujemy Chrystusa? „Od czegóż więc nie powinien być czystszym, kto taką spożywa ofiarę? Od któregoż promienia słonecznego nie powinna być jaśniejszą ręka, rozdzielająca to ciało? Usta, które zapełnia ogień duchowny, język, który rumieni krew, przejmującą zbyt wielką bojaźnią?” (1). Słusznie też upominał św. Karol Boromeusz duchowieństwo słowy: „Gdybyśmy pamiętali, najmilsi bracia, jak wielkim i czcigodnym jest, co Pan Bóg włożył w ręce nasze, jakże potężny wpływ wywierałaby na nas ta myśl, zachęcając nas do prowadzenia życia godnego duchownych! Czegóż nie złożył w ręce moje Bóg, kiedy złożył własnego Syna jednorodzonego, współwiecznego i równego sobie? W ręce moje złożył wszystkie swoje skarby, sakramenty i łaski; złożył dusze, od których nie ma on nic droższego, które więcej umiłował niż siebie, które krwią swoją odkupił; w ręce moje złożył niebo, żebym je mógł otwierać i zamykać innym…Jakże więc mógłbym do tego stopnia okazać się niewdzięcznym za taką łaskawość i miłość, żebym miał grzeszyć przeciwko Niemu? Żebym cześć Jego znieważał? Żebym plamił to ciało, które do Niego należy, tę godność, to życie, służbie Jego poświęcone?”.

(…)

Zalecając to jednak z naciskiem, przypominamy zarazem kapłanowi, że nie tylko dla siebie samego powinien prowadzić życie świątobliwe: jest on bowiem robotnikiem, którego Chrystus „wyszedł… nająć do winnicy swojej” (Mt 20, 1). Jego więc zadaniem jest złe zioła wyplewiać, zasiewać pożyteczne, podlewać je i czuwać, żeby „nieprzyjaciel nie nasiał kąkolu”. Dlatego kapłan powinien mieć się na baczności, żeby pod wpływem nieroztropnego jakiegoś dążenia do doskonałości wewnętrznej, nie zaniedbywał któregoś z tych zadań swego urzędu, które ma spełniać dla dobra drugich. Do takich jego obowiązków należy: głoszenie Słowa Bożego, słuchanie spowiedzi, udzielanie pomocy chorym, zwłaszcza umierającym, nauczanie nieznających prawd wiary, pocieszanie strapionych, naprowadzanie błądzących na dobrą drogę, naśladowanie we wszystkim Chrystusa, „który przeszedł czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkie opętane od diabła” (Dz 10, 38).

(…)

Gdzie bowiem nie ma świętości, tam nawet wielki zasób wiedzy naukowej (którą My sami staramy się popierać wśród kleru), tam zręczność i zapobiegliwość w działaniu, jakkolwiek mogą pewną przynieść korzyść albo Kościołowi albo jednostkom, nie rzadko przecież stają się dla nich pożałowania godną przyczyną szkody. Ile zaś dzieł, zasługujących na podziw i dla ludu Bożego zbawiennych może przedsięwziąć i przeprowadzić człowiek, najniżej nawet postawiony, lecz ozdobiony świętością, tego dowodzą liczne świadectwa ze wszystkich wieków: w czasach niedawnych dowiódł tego Jan Chrzciciel Vianney, wzorowy pasterz dusz, którego mieliśmy szczęście zaliczyć w poczet błogosławionych.

Sama tylko świętość czyni nas takimi, jakimi nas mieć chce powołanie Boże: tj. ludźmi światu ukrzyżowanymi i dla których świat sam jest ukrzyżowany; ludzi, chodzących „w nowości żywota” (por. Rz 6, 4) którzy, jak upomina św. Paweł (2 Kor 6, 5), „w pracach, w niespaniach, w postach, w czystości, w umiejętności, w nieskwapliwości, w łagodności, w Duchu Świętym, w miłości nieobłudnej, w mowie prawdy” mają okazać się sługami Bożymi, którzy mają dążyć jedynie do Królestwa niebieskiego i starać się wszelkimi siłami innych także tam zaprowadzić.

(…)

Kiedy o tym myślimy z obowiązku sumienia, gorycz napełnia Nam duszę i poddaje nam to wołanie bolesne: Biada kapłanowi, co nie umie strzec swej godności i kala swą niewiernością imię Boga świętego, któremu święcie powinien służyć! Najgorszym jest zepsucie tego, co najlepsze: „Wielka jest godność kapłanów, ale też wielkim jest ich nieszczęście, jeżeli grzeszą; radujmy się z ich wyniesienia, ale lękajmy się, kiedy upadają; nie tyle radości sprawia zajęcie wysokiego stanowiska, ile żalu wywołuje upadek z wyżyny” (17).

Biada więc kapłanowi, który zapominając o sobie, przestaje się modlić; który odrzuca pokarm czytania pobożnego; który nigdy nie wchodzi w siebie, ażeby posłuchać głosu oskarżającego sumienia! Jego nie wzruszą ani rany krwawiące się duszy, ani płacz matki Kościoła, dopóki go nie ugodzi straszna owa groźba: „Zaślep serce ludu tego a uszy jego obciąż i oczy jego zawrzyj: aby snąć nie widział oczyma swymi i uszami swymi nie słyszał, a sercem swym nie rozumiał a nawróciłby się i uzdrowiłbym go” (Iz 6, 10). Oby Bóg w miłosierdzie bogaty zachował was wszystkich, ukochani synowie, od tego nieszczęścia, On, który patrzy w serce nasze wolne od wszelkiej przeciw komukolwiek niechęci, ale obejmujące wszystkich miłością pasterza i ojca: „Albowiem któraż jest nadzieja nasza, albo wesele, albo korona przechwalania? Izali nie wy przed Panem naszym Jezusem Chrystusem?” (1 Tes 2, 19).

(…)

Jeżeli zaś szczera miłość wasza, ukochani synowie, spotka się, jak bywa bardzo często, z niechęcią, obelgą, oszczerstwem, nie poddawajcie się z tego powodu smutkowi i „nie ustawajcie dobrze czynić” (2 Tes 3, 13). Miejcie przed oczyma owe tak liczne i pełne zasług zastępy tych, którzy za przykładem apostołów znosząc najdotkliwszą zelżywość dla imienia Chrystusowego, „szli radując się” (Dz 5, 41) i błogosławili, gdy im złorzeczono. Synami bowiem jesteśmy i braćmi świętych, których imiona jaśnieją w księdze żywota, których chwałę głosi Kościół: „Nie czyńmy zelżywości sławie naszej!” (1 Mach 9, 10).

(…)

Panie, daj nam świętych Kapłanów!

Amen.

Ks. Konstantyn Najmowicz FSSPX

Warszawa / 12.07.2020

...na wieki wieków. Amen.

Ks. Piotr Dzierżak

Gdynia / 01.07.2021

LEKCJA:

Czytanie z Listu św. Pawła do Hebrajczyków.

według św. Jana

W załączeniu:

Ks. Krzysztof Gołębiewski FSSPX

Gdynia / 18.07.2021

Czytanie z Listu św. Pawła  Apostoła do Rzymian.

według św. Łukasza.

...na wieki wieków. Amen.

Módlmy się:

.

...na wieki wieków. Amen.

.

22 sierpnia - Niepokalanego Serca NMP 

Przez Ciebie Bóg do nas mówi

Maryjo, cała przeczysta!

W Tobie i przez Ciebie Bóg do nas mówi.

Wyproś nam serce proste,

napełnij nas swoja radością.

Dziewico mówiąca FIAT i śpiewająca MAGNIFICAT,

uczyń nasze serca tak przejrzystymi jak Twoje.

Maryjo, cała pokorna,

ukryta w tłumie, otoczona tajemnicą,

pomóż nam nieść światu Dobrą Nowinę

i zanurzyć się w Tajemnicę Chrystusa,

abyśmy mogli dzielić się Nim z naszymi braćmi.

 

Maryjo, cała wierna,

Ty bez przerwy szukałaś oblicza Pana,

Ty przyjęłaś Jego Tajemnicę

i rozważałaś ją w Sercu Swoim.

Ty żyłaś zgodnie z tym, w co uwierzyłaś,

i byłaś wzorem stałości w próbie

i w uniesieniu radości.

Pomóż nam być wiernymi naszym zobowiązaniom,

być dobrymi i wiernymi sługami Twego Syna

aż do ostatniego dnia naszego życia na ziemi.

Amen.

(Modlitwa św. Piotra z Argos, Biskupa)

O Boże, Pasterzu i Nauczycielu wiernych, któryś dla zachowania i rozszerzania Swojego Kościoła ustanowił kapłaństwo i rzekł do Swoich apostołów: "Żniwo jest wielkie, ale robotników mało. Proście tedy Pana żniwa, by wysłał robotników na żniwo Swoje".

Oto, przystępujemy do Ciebie z gorącym pragnieniem i błagamy Cię usilnie: racz wysłać robotników na żniwo Swoje, wyślij godnych kapłanów do świętego Swojego Kościoła. 

Daj, Panie, aby wszyscy, których od wieków do Swej świętej służby wezwałeś, głosu Twego chętnie słuchali i z całego serca za nim postępowali; strzeż ich od niebezpieczeństw świata, udziel im ducha mądrości i rozumu, ducha rady i mocy, ducha wiedzy i pobożności i napełnij ich duchem Swej świętej bojaźni, ażeby łaską kapłaństwa obdarzeni, słowem i przykładem nauczali nas, postępować drogą przykazań Twoich i doprowadzili nas do wiecznie błogiego połączenia się z Tobą.

Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

_____________ + † + ______________

_____________ + † + ______________