My dziś musimy myśleć o Rzeczpospolitej za kolejne tysiąc lat, bo jesteśmy tylko depozytariuszami tego dziedzictwa.

Minister Sprawiedliwości swymi decyzjami z 4 kwietnia kolejny raz potwierdził zagrożenia płynące z praktykowania niebezpiecznej ideologii określanej mianem „demokracji walczącej”. Decyzja Ministra
Sprawiedliwości z 4 kwietnia b.r., zmierzająca do bezprawnego przerwania kadencji zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych nie usiłuje nawet udawać istnienia podstaw prawnych dla podjętych działań. Świadomie przewidziana przez ustawodawcę kadencyjność rzeczników dyscyplinarnych, stanowiąca gwarancję niezależności tego organu i niezawisłości sędziów, którzy funkcję tę pełnią, została przewrotnie przedstawiona jako rzekoma luka prawna, polegająca na niemożności ich odwołania. To pokrętne rozumowanie przywołano po to, by Minister Sprawiedliwości mógł samowolnie i poza wszelkim trybem, wykreować normę, której nie ma – i nie powinno być – w systemie normatywnym demokratycznego państwa prawnego.

Władza Tuska to triada Okrucieństwo-Podłość-Niegodziwość, realizowana przy pomocy gwoździ i młotków

Ta władza jest okrutna nawet tam, gdzie wcale nie musi, a podła i niegodziwa jest już z wyraźnym ukontentowaniem. Dzięki tym cechom nie musi sobie zawracać głowy fanaberiami typu prawa człowieka, godność, szacunek, przyzwoitość czy choćby umiarkowanie. Władza spod triady Okrucieństwo-Podłość-Niegodziwość jest wręcz idealnie dopasowana do demokracji walczącej.
I nie ma najmniejszych wątpliwości czy moralnych hamulców, gdyż operuje tak, jakby była wyłącznie mechaniczna: bierze gwoździe i je wbija. Bez emocji, bo kto tam rozczulałby się nad wbijaniem gwoździ, niezależnie od tego, jak grube miałyby trzony i jak płaskie oraz pękate łby. Łubu-du i po sprawie. Władzy Tuska do rządzenia potrzebne są tylko gwoździe i młotki.

Świat nie przedstawiony. Pod hasłem "wolność" następuje coraz dalej idące ograniczenie

W ciągu ostatniego półwiecza Zachód zasadniczo przeorientowała rewolucja, która nie została rozpoznana. Metamorfoza naszego świata została zmistyfikowana przez wyznawców ideologii emancypacji, którzy panują w zachodnich ośrodkach opinii publicznej, a swoje postulaty prezentują jako oczywisty wyraz postępu, rozwiązania racjonalne, a więc bezalternatywne. Mało kto odważa się temu przeciwstawić, a ci, którzy to robią, są wypychani na margines i dezawuowani publicznie. W efekcie
żyjemy w świecie odwróconym, o czym piszę już od parudziesięciu lat. Najważniejsze idee przywoływane w publicznym dyskursie zostały przekształcone w swoje przeciwieństwa. Pod hasłem wolności następuje jej coraz dalej idące ograniczenie. Pozbawione fundamentów pojęcie godności
człowieka prowadzi do jej zanegowania. Tę samą drogę przeszła idea praw człowieka. Demokracja liberalna staje się zaprzeczeniem ludowładztwa i dąży do pozbawienia wspólnoty podmiotowości. Pluralizmem nazywany jest narastający monopol dominującej współcześnie ideologii, a sekowanie tych, którzy nie chcą jej przyjąć, paraduje pod szyldem tolerancji. Jako „wartości europejskie” przywoływane są rozwiązania kwestionujące podstawy cywilizacji zachodniej, a więc Europy jako idei, do której musimy się odwoływać, próbując budować kontynentalną wspólnotę. Praworządnością mają być arbitralne rządy prawników. Itd.