Odwołać Komorowskiego

Wywiady, jakie przeprowadzają z Bronisławem Komorowskim nasi wybitni dziennikarze to pokaz wysokiej kultury i spijania z jego słodkich ust wszystkiego, co wyartykułuje. Tej sielskiej wprost familiarnej atmosfery nie mają prawa zakłócić żadne kłopotliwe pytania, a Katarzyna Kolenda-Zaleska prowadząc rozmowę patrzy na drugą osobę w państwie zawsze z uwielbieniem, a chwilami nawet z pożądaniem. Są w naszej polityce ludzie, których można oskarżać o wszystko, naśmiewać się z fryzury, wzrostu, ubioru, dykcji, relacji z matką czy nawet zaatakować jego kota. Są też i tacy, którym uchodzi wszystko. W taki oto sposób marszałkiem Sejmu RP jest osoba, która mataczy w zeznaniach przed prokuraturą, spotyka się z dawnymi oficerami WSI, z których jeden to negatywnie zweryfikowany funkcjonariusz tych służb, a drugi podejrzewany jest o współpracę z KGB, o czym marszałek sejmu wie i sam o tym mówi. Czego dotyczą te spotkania? Ano wymienieni panowie oferują drugiej osobie w państwie wykradzenie tajnego państwowego dokumentu, czyli aneksu do raportu o likwidacji WSI za, bagatela 200 000 zł, a Pan marszałek zamiast zawiadomić prokuraturę wykazuje zainteresowanie ofertą. Jest propozycja korupcyjna od podejrzanych typów skierowana do marszałka polskiego sejmu i nic się nie dzieje. Kiedy wybitni „niezależni” dziennikarze Sekielski i Morozowski w porozumieniu z jedną z partii politycznych zastawili pułapkę w postaci podsłuchu na inną, znienawidzoną partię wybuchła wielka afera po tytułem „korupcja polityczna”. Nocą w sejmie odbyła się konferencja prasowa całej wierchuszki PO z wstrząśniętym Bronisławem Komorowskim domagającym się dymisji rządu. Młodzieżówka PO rozbiła na Wiejskiej dwa namioty, które czujny TVN24 okrzyknął namiotowym miasteczkiem. Jeżeli taka osoba jak Bronisław Komorowski może dalej brylować w mediach nie niepokojony przez dziennikarzy i sprawować drugi w hierarchii urząd w państwie to słowa „nie wierzę w taką Polskę” wykrzyczane przez siostrę zamordowanego Krzysztofa Olewnika w gmachu przy Wiejskiej brzmią smutnie prawdziwie.