Ogien kontrbateryjny na Ukrainie

Artyleria od wielu wiekow odgrywala powazna role w dzialaniach wojennych. Uwidocznilo sie to najbardziej w czasie I-ej wojny swiatowej, co powtorzone zostalo rowniez w II-ej wojnie swiatowej. A jezeli tak, to naturalna koleja rzeczy uwaga wojskowych musiala sie zwrocic w kierunku niszczenia artylerii przeciwnika. By to zrobic, najpierw nalezalo umiejetnie zlokalizowac polozenie baterii przeciwnika. Najprosciej bylo wypatrzec je oczyma wzmocnionymi lornetkami. Najlepiej ze wzniesien czy wiez koscielnych. W czasie Wielkiej Wojny starano sie  namierzac akustycznie. Podstawa obliczen byla szybkosc rozchodzenia sie dzwieku w powietrzu. W czasie II-ej wojny swiatowej tez te metody stosowano. Bataliony obserwacyjne  Wehrmachtu na froncie wschodnim do 31 XII 1943 r. namierzyly 97 743 radzieckie baterie, z czego 33 796 zaatakowano.

W czasach pozniejszych, gdy rozwijano  rozpoznanie radarowe, objelo ono rowniez wykrywanie artylerii przeciwnika z naciskiem na jak najszybsza odpowiedz wlasna artyleria. W czasie i po wojnie secesyjnej na Ukrainie w 2014 r. Stany Zjednoczone zaczely dostarczac sprzet i szkolic zolnierzy ukrainskich. W ramach tego sprzetu znalazlo sie 20 egzemplarzy radarow artyleryjskich AN/TPO-48. Ukraincy umiescili je na pojazdach terenowych Bogdan-235. Niewielkie rozmiarami, o wadze tylko 220 kg., byly calkiem skuteczne. Pole ich obserwacji obejmowalo cale 360 stopni i kierowaly ogniem kontrbateryjnym z dokladnoscia do 50 m.

W ramach serii ostatnich dostaw amerykanskich dla wojsk ukrainskich te radary rowniez sie znalazly. Poki co, w niezbyt duzej ilosci, bo 14 radarow kontrartyleryjskich i 4 radary kontrmozdzierzowe. Wypada miec nadzieje, ze wkrotce dostarczonych bedzie ich znacznie wiecej.

Piekno dzialania radaru kontrbateryjnego polega na tym, ze rozpoznaje on nadlatujace pociski artyleryjskie przeciwnika i przekazuje informacje o nich do wlasnej artylerii zanim jeszcze te pociski spadna. Ta natychmiast wystrzeliwuje swoje pociski i z baterii przeciwnika zostaje to, co na przyklad mozna zobaczyc na zalaczonym ponizej video#1.

Do ognia kontrbateryjnego bardzo dobrze  nadaja sie samobiezne wieloprowadnicowe wyrzutnie rakietowe. Ukraina miala ich pewna ilosc, troche dostarczyli sasiedzi, w tym Polska. Jeszcze wieksza radosc moga przyniesc juz dostarczone amerykanskie M 142 HIMARS. A jezeli te juz sa, to jeszcze chetniej amerykanie powinni dostarczyc nieco slabsze wyrzutnie M 270. Sa wolniejsze od HIMARSOW (64 km/h), ale maja dwa razy wiecej rakiet (12). Rakiety precyzyjne przez nie wystrzeliwane moga miec zasieg nawet 500 km. Cena za 1 egzemplarz - $5.1 mln.

Przewaga w wywiadzie elektronicznym wspolnych sil amerykansko-ukrainskich nad rosyjskimi rosnie coraz bardziej, co dobrze wrozy.