Po chrzescijansku z Muzulmanami

Problemy Polski z Turkami zaczely sie w XV wieku i trwaly ponad dwa wieki. Tymczasem na drugim koncu Europy, w Hiszpanii  wlasnie wtedy problem muzulmanski zostal  skutecznie rozwiazany. Kraj ten byl pod panowaniem Maurow przez osiem wiekow. Inne to byly czasy i inna specyfika  ukladow politycznych oraz terenu. 

Polwysep Iberyjski zostal podbity przez Maurow (Muzulmanow) przy udziale plemion berberyjskich z okolic Gor Atlas na poczatku VIII wieku. Mozna te tereny nazywac chrzescijanskimi, tyle, ze trzeba wziac poprawke na to, ze byla to specyficzna odmiana chrzescijanstwa reprezentowana przez Wizygotow, wczesniej po prostu barbarzyncow. I tymi barbarzyncami pozostali co bardzo kontrastowalo z wysokim poziomem cywilzacyjnym reprezentowanym przez arabskich zdobywcow. Wizygotom pozostala jedynie Asturia, prowincja w polnocno-zachodniej czesci polwyspu. Stamtad dokonywali smialych napadow na poludnie w celu rabowania Muzulmanow. Najpowaniejsza ekspedycja muzulmanska na tereny wizygockie zakonczyla sie kleska Muzulmanow. Byla to bitwa pod Covandonga w 722 r. Byla to pierwsza wygrana "naszych" od czasow podbojow. Pozniej wygrane bitwy, a takze  i potyczki, ktorych bylo znacznie wiecej, zdarzaly sie bardzo rzadko. Pozostawalo kotlowac sie pomiedzy soba i walczyc z coraz lepiej zorganizowanym silom chrzscijanskim na polnocy Iberii.

W 756 r. ksiaze 'Abd ar-Rahman z dynastii Umayyadow  jednoczy Muzulmanow i Berberow. Zaklada Emirat ze stolica w Kordobie. W 929 r. emirat zamienia sie w kalifat. Po przejeciu wladzy w centrum muzulmanstwa przez Abbasydow emirat ten pozostaje nadal w rekach Umayyadow. Ten stan niezaleznosci tyrwa do 1031 r., kiedy to nastapilo wygasniecie rodu.

Na poczatku II tysiaclecia kalifat Kordoby rozpada sie na dwa tuziny malych panstewek. Dzieki temu jednoczace sie z oporami gorzyste prowincje Hiszpanii polozone na polnocy: Asturia, Kastylia, Aragonia, Leon i Nawarra moga swobodnie walczyc z Saracenami. Motywy byly czesciowo religijne, czesciowo materialne, czyli zdobywanie atrakcyjnych lupow w bogatych miastach arabskich. W 1011 krol Sancho Wielki zdobywa Kordobe. Krol Kastylii Ferdynand I zdobywa Sewille w 10161 r., a w 1085 r. Alfonso VI, krol Kastylii i Leon opaowuje Toledo. Na to wszystko nastepuje reakcja muzulmanska. Fundamentalisci muzulmanscy Almoravidzi wywodzacy sie z okolic Gor Atlas dokonuja wypraw na tereny chrzescijanskie w latach 1086,1088 i 1093. Opanowuja Polwysep Iberyjski za wyjatkiem Walencji, ktorej wladca byl El Cid.

El Cid to przydomek kastylijskiego rycerza Rodrigo Diaz de Vivara. Urodzil sie on okolo 1040 r. i w mlodosci przebyl zaprawe wojskowa zblizona do tej, ktorej doswiadczali wszyscy chlopcy w Sparcie. Tam opuszczali swe domy i podlegali nieustannemu szkoleniu czyniacemu ich doskonalymi narzedziami do zabijania innych ludzi. Rodrigo sluzyl krolom dbajac jednoczesnie o ludzi, ktorzy mu podlegali jako wasalowi w systemie feudalnym. Wojowal dla bogactw, ktorymi sie dzielil ze swoimi. Zasady moralnosci traktowal bardzo instrumentalnie.Zobaczmy jak to wygladalo w praktyce.

Legendarny El Cid ze swoim wojskiem  podjal  w 1093 r. oblezenie miasta Walencji. Najpierw dokonano spustoszen wokol miasta palac wsie, mlyny, zbiory zboz i wybijajac i sprzedajac bydlo. Populacja zostala dokladnie sterroryzowana. Burmistrz miasta (qadi) Ibn Jahhaf, ktory zdobyl wladze dzieki Almoravidom, wezwal ich na pomoc. Przybyle posilki byly zbyt male lub przestraszono sie mitu niezwyciezonego El Cida i odeszly. Na ten widok juz wyglodniali obroncy miasta stracili ducha. Bogatsi jedli mieso konskie, biedniejszy zmuszeni byli do kanibalizmu. Uciekinierzy byli wylapywani i wedlug rozkazow Rodrigo lamano im konczyny, rece obcinano a oczy wydlubywano. 

Po roku Ibn Jahhaf zawarl porozumienie o kapitualcji z El Cidem. Mieszkancy miasta byli zachwyceni wspanialomyslnoscia legendarnego wodza. Obiecano im zwrot zagrabinego mienia oraz bezwzgledne bezpieczenstwo. Rodrigo wydal rozkaz na mocy ktorego w razie molestowania mieszkancy Walencji mieli prawo zabijania napastnikow, czyli zolnierzy Rodrigo. A pozniej zaczely sie schody.

W dniu 15 VI 1094 r. El Cid wjezdza do miasta, choc wczesniej zarzekal sie, ze nigdy tego nie uczyni. Poinformowal uprzejmie, ze zajmuje miasto nie dla Kastylii czy Boga, tylko dla siebie samego. No i zaczal od zajecia palacu krolewskiego. Zas jego zolnierze, biedacy przed przekroczeniem bram miasta stali sie bogaczami konfiskujac mienie Maurow. Jakby tego bylo malo, nowy Pan systematycznie wyduszal okup od mieszkancow. Obwieszczal, ze wszyscy Maurowie sa jego wlasnoscia.Jezli ktos tego nie pojal i nie dostosowal sie byl torturowany i zabijany. Pewnego dnia nakazano Maurom oddac wszelkie metalowe porzedmioty, nie tylko bron, ale nawet igly i gwozdzie. Nastepnie zagoniono wszystkich maurow nad brzg rzeki i wydzielono mezczyzn sprawnych fizycznie. Reszcie pozwolono wrocic do miasta. Los mezczyzn pozostal nieznany. Chodzily sluchy, ze ich zabito, choc bardziej prawdopodobne jest to, ze ich sprzedano. El Cid juz wczesniej sprzedawal zlapanych ludzi.

Wiekszosc Hiszpanii zostala odzyskana przez Chrzescijan w latach 1230-1250. Udalo sie to w duzej mierze dzieki udzialowi ksiezy-zakonnikow nalezacych do Zakonow Santiago i Calatrava, ktorzy wracali z wyprawy krzyzowej do Palestyny. Ostatni akt wyzwalania Hiszpanii spod wladzy muzulmanskich najezdzcow nastapil dzieki Ferdynandowi II z Aragonii i Izabelli z Kastylii. Po zawarciu malzenstwa w 1469 r.  przystapili oni do walki z Muzulmanami. Ostatnie miasto, Granada, polozone na poludniu Hiszpanii poddalo sie w 1492 r. Nowi wladcy Hiszpanii wydali Dekret Alhambryski ( III 1492 r.) na mocy, ktorego dano Muzulmanom dwie mozliwosci do wyboru: nawrocenie sie na wiare chrzescijanska albo smierc. Czesc Maurow zbiegla do Afryki Polnocnej, czesc stala sie Chrzescijanami. Wladcy nie zapomnieli tez o Zydach. Na mocy tego samego dekretu wyrzucono ich z kraju. Hiszpania na prawie pol tysiaca lat stala sie ostoja katolicyzmu w Europie.