Ostateczna demaskacja fałszu o PO-PIS-sie?

Każda partia ma swój ”żelazny elektorat”  – ludzi, którzy będą z nią ”na dobre i na złe”, ale gra idzie o pozyskanie niezdecydowanych oraz zmobilizowanie jak największej ilości tych, kórzy rzadko chodzą na wybory.

Od kilku lat, gdy poparcie dla poprzedniej koalicji zaczęło słabnąć, w antypisowskiej propagandzie zaczęto inaczej rozmieszczać akcenty, zaciemniając obraz i coraz większy nacisk kładąc na rzekomy brak różnic programowych pomiędzy największymi partiami.

Bo skoro nie dało się dalej pompować Platformy – ”bo koń jaki był, to każdy widział” – to planowano chociaż ściągnąć PIS do jej poziomu i też unurzać w błocie.

Stąd coraz powszechniejsze były hasła typu:

A nawet próbowano odkurzać ideę śp. PO-PIS-u, czyli rzekomo czekającej nas koalicji tych dwóch partii – pomysłu martwego od jesieni 2005 roku, gdy zmiażdżony podwójną porażką Tusk otwarcie przeszedł na ciemną stronę mocy, zaprzedając się Grupie Trzymającej Władzę.

Ale pojawiały się też warianty o wyraźnie kremlowskich klimatach…

Jednym słowem – próbowano oszukać wyborców, przedstawiając obie partie - w mniej lub bardziej wyrafinowany sposób - jako dwie strony tego samego medalu.

W  domyśle – po co zmieniać władzę, skoro i tak nic się nie zmieni…???

Aż nadszedł 2015 i Polacy pokazali, że czas oszustw i manipulacji w zasadzie się skończył, mimo że Grupa Trzymająca Władzę zdołała wprowadzić do gry dwóch nowych harcowników - Petru i Kukiza.

Szczególnie ten drugi, mimo zalegendowania jako trybun obywatelski i patriotyczny reformator, w chwilach przełomowych niezmiennie zachowuje się jak agentura czystej wody, usilnie dając nam do zrozumienia, że ”PIS-PO jedno zło”.

Ale w końcu przychodzi moment prawdy, gdy maski muszą opaść, a partie jasno opowiedzieć się ”za”  lub ”przeciw” w kwestiach istotnych i je definiujących.

Taką rozstrzygającą chwilę mieliśmy w zeszłym tygodniu, podczas negocjowania ostatecznego kształtu Deklaracji Rzymskiej.

 I co wtedy robi PIS?

Twardo walczy o imponderabilia – o zasady i wartości, szanując dawane słowo i tego samego wymagając od pozostałych stron umowy – bo na względzie ma przede wszystkim dobro kraju i polską rację stanu.

 A PO?

Zapowiada ustami swego przewodniczącego podpisanie każdego dokumentu - niezależnie od jego treści - który ”starsi i mądrzejsi” położą przed nią na stole – bo na względzie ma przede wszystkim dobro własne.

Dziś wiemy, że to opór rządu Zjednoczonej Prawicy zapobiegł umieszczeniu w Deklaracji Rzymskiej zapisów niekorzystnych dla Polski oraz całego szeregu mniejszych państw unijnych.

Aż strach pomyśleć co by się działo, gdyby w naszym imieniu ”negocjowali” wtedy ludzie Platformy…

A husarska szarża Beaty Szydło przy reelekcji Tuska na ”króla Europy” pokazała, że Polska nie rzuca słów na wiatr… 

Bo tamto wydarzenie – dające niektórym publicystom oraz co pomniejszym mężykom stanu okazję do radosnego wywijania sloganem ”27:1” – przekonało ”Europę”, że z Polską należy się liczyć i nie wolno ostentacyjnie łamać fundamentalnych zasad i wartości.

A główna oś sporu w kwestiach europejskich, to wygląda u nas dziś tak:

I czy Paweł Kukiz nie wychodzi dziś na "wsiowego głupka" robiącego wyborcom wodę z mózgu i sprytnie zacierającego istotne podziały poprzez nużące narzekanie na "partokrację"  i wrzucanie PIS-u i PO do jednego worka?

A stara esbecka tradycja mącenia i ściemniania nadal ma się dobrze w "zaprzyjaźnionych redakcjach"  oraz wśród "niezależnych" satyryków:

A pod hasłem "PIS-PO jedno zło"  to oprócz Kukiza, wcześniej występowali i Palikot, i Stonoga oraz prawie cała "prawa strona internetu"...