MARNOŚĆ

Ileż trzeba wylać łez , by zrozumieć,

W tęsknotach rozpływają się marzenia.

Żałosna melodia zaczyna w uchu brzmieć,

Oczy się łzawią od stałego w dal patrzenia.

W zwierciadle czasu pojawiają się liczne twarze,

Każda chwila niczym wprawny malarz je maluje.

Pęknięta natura sama długu doczesności nie wymaże,

Z małych ziaren miłości wielkość życia się buduje.

Rozdarte dusze przenikają zawsze wiry bezsilności,

Zniewalająca mgła spowija tlące się w nich światełko.

Szczytne dążenia upadają wskutek ludzkiej ułomności,

Dopóki nie obmyje i umocni tchnące nadzieją źródełko.