KOLEJE LOSU

Z objęć światłości wychodzi piękna dusza,

Pierwszy oddech, krok w nieznaną dal.

Dotknięcie szarej rzeczywistości porusza,

Nowe życie przesłania tajemniczy woal.

Wiatr doczesności sprawia co rusz zawirowania,

Z ponurych dolin aż po góry dobiega głos.

Zawsze można dać coś z siebie do ofiarowania,

Choćby przeszył niespodzianie bolesny cios.

Mroki ciemności coraz większe kręgi zataczają,

Do każdej czeluści pragnie dotrzeć zbawienny promień.

Zrządzenia losu nowy kurs na głębię wyznaczają,

Z tchnieniem miłości buduje się trwały pomost sumień.

Za widnokręgiem wschodzi wieczne słońce dla wytrwałych,

Wyjść poza swoją ograniczoność – to zaszczytna rzecz.

Na rozstajnych drogach ujawnią się czyny dobrych i złych,

Dla jednych korona chwały , dla innych karzący miecz.